Kiedy mojemu synowi urodziła się córka, byłam najszczęśliwszą babcią na świecie, która od lat czekała na tę chwilę, wyobrażając sobie, jak będę trzymać małe rączki, wdychać zapach niemowlęcia i śpiewać kołysanki mojej wnuczce.
Wydawało mi się, że to święto będzie miało miejsce nie tylko dla naszej rodziny, ale także dla rodziny mojej synowej.
W końcu dziecko to kontynuacja rodu, wspólna radość, nowy początek. Nie mogłam jednak nawet sobie wyobrazić, że dla innych ta wiadomość będzie powodem nie do radości, ale do oziębłości i otwartej pogardy.
Pamiętam ten dzień, kiedy mój syn zadzwonił do mnie późnym wieczorem i powiedział wzruszonym głosem: — Mamo, urodziła nam się córeczka! Wszystko w porządku, obie są zdrowe.
Ogarnęła mnie taka fala szczęścia, że ledwo mogłam mówić. Płakałam, śmiałam się i błogosławiłam ich oboje.
Już następnego dnia przyniosłam tort, kwiaty, drobne prezenty dla niemowlęcia i oczywiście ogromną porcję czułości. Ale wtedy zaczęło się coś, czego nie mogłam pojąć.
W sali nie było rodziców mojej synowej. Pomyślałam, że może się spóźniają, może przyjadą później. Ale minął dzień, drugi, tydzień, a oni nadal się nie pojawili.
— Mamo — powiedziała mi cicho pewnego dnia synowa — oni nawet nie zadzwonili. Powiedzieli, że są zmęczeni i nie mogą przyjechać.
Nie wierzyłam własnym uszom. Jak to? Pierwsza wnuczka. Mały cud. A oni nawet nie raczyli jej zobaczyć?
Mijały miesiące. Nigdy nie przyjechali, nie zapytali, czy potrzebujemy pomocy, nie podarowali nam nic.
Widziałam, jak bardzo boli to moją synową, choć starała się tego nie okazywać.
Kochała swoją córeczkę bezgranicznie, ale w głębi duszy pragnęła choć odrobiny ciepła od swoich rodziców.
Pewnego razu mój syn nie wytrzymał i zadzwonił do teścia:
— Tato, dlaczego nie przyjedziecie? To przecież wasza wnuczka.
W słuchawce rozległo się suche:
— Macie dziewczynkę. To nie to.
Wtedy wszystko stało się dla mnie oczywiste. Nie rozumiałam, jak w XXI wieku mogą jeszcze istnieć takie słowa: „to nie to”. Dziecko jest zawsze darem. Nie ma „dobra” ani „zła”. Jest życie, które przyszło na świat.
Wychowywaliśmy naszą dziewczynkę, jak tylko mogliśmy. Pomagałam, kiedy syn z synową musieli iść do pracy, siedziałam z małą, śpiewałam jej piosenki, zabierałam na spacery.
Dorastała jako dobre, pogodne dziecko. W jej oczach było tyle ciepła, że chciałam krzyczeć w twarz wszystkim, którzy ją odrzucili: „Tracicie największy skarb!”
Ale prawdziwy cios nastąpił kilka lat później. W tej samej rodzinie — rodziców mojej synowej — urodził się kolejny wnuk. Tym razem druga córka urodziła im chłopca.
I wtedy nagle ożyli. Przyjeżdżali codziennie, przynosili paczki, przytulali małego, krzyczeli na cały świat, jak bardzo są szczęśliwi.
A potem stało się coś, co jeszcze bardziej dotknęło naszą rodzinę. Podarowali naszej młodszej córce i zięciowi mieszkanie. Nowe, przestronne, w dobrej okolicy. „Przecież mają syna, musi mieć gdzie mieszkać” – powiedzieli bez cienia wstydu.
Widziałam oczy mojego syna. Milczał, ale w jego spojrzeniu było tyle bólu i upokorzenia, że chciałam go przytulić i krzyknąć: „To niesprawiedliwe!”
Synowa zamknęła się w sobie. Udawała, że jej to nie obchodzi, ale wiedziałam, że w jej duszy na zawsze pozostała blizna.
W międzyczasie nasza wnuczka dorastała. Miała dociekliwą, mądrą dziewczynkę. Rysowała obrazki dla babci i dziadka ze strony matki, ale oni nigdy nie przyjechali. Jej szczere dziecięce rysunki pozostawały w szufladzie. Pytała: „Dlaczego oni nie kochają mnie?”
I jak mieliśmy odpowiedzieć? Jak wyjaśnić dziecku, że miłość nie powinna mieć warunków, ale w jej przypadku z jakiegoś powodu stała się warunkowa?
A co mieliśmy odpowiedzieć? Jak wyjaśnić dziecku, że miłość nie powinna mieć warunków, ale w jej przypadku z jakiegoś powodu stała się warunkowa?
Mijały lata. Ci, którzy otrzymali mieszkanie, żyli swoim życiem. A my z naszym synem i synową budowaliśmy swoje.
I wiecie, mimo wszystko zrozumiałam jedno: miłości nie mierzy się mieszkaniami i prezentami. Naszej dziewczynce wystarczała nasza uwaga, nasze ciepło. Dorastała w atmosferze prawdziwej troski.
Ale na zawsze pozostało u mnie uczucie goryczy. Nie tyle z powodu rzeczy materialnych, ile z powodu tego, że jedne dzieci otrzymały od rodziców wszystko, a inne zostały pozbawione nawet prostego „jak się masz?”
Czasami myślę: życie wszystko ułoży na swoim miejscu. Kiedyś ci, którzy tak pogardzali wnuczką tylko ze względu na jej płeć, zrozumieją, że się mylili.
Bo dzieci są zawsze darem. A czas pokaże, że największą siłą jest miłość, którą dajemy, a nie nieruchomości, które zapisujemy.
Patrzę na naszą dziewczynkę i wiem: wyrośnie na silną, mądrą i życzliwą osobę. I być może to właśnie ona kiedyś powie swoim odrzuconym mamie i dziadkowi: „To wy sami mnie straciliście, ja niczego wam nie odebrałam”.
A ja w międzyczasie będę nadal robić swoje – obejmować, wspierać i być przy niej. Bo tylko w ten sposób można pokonać niesprawiedliwość – miłością, która nie zna warunków.