Wiesz, nigdy bym nie pomyślała, że nadejdzie dzień, w którym nie rozpoznam własnej córki.
Tej samej dziewczynki, którą kiedyś trzymałam w ramionach, gdy po raz pierwszy powiedziała „mama”, która biegła do mnie po szkole z zeszytem w rękach i błyszczącymi oczami, która płakała, gdy ktoś ją skrzywdził na podwórku.
A teraz przede mną stała dorosła kobieta – chłodna, zdystansowana, obca.
Tego dnia przyszła bez zapowiedzi. Usiadła przy stole jak gość. Jej spojrzenie było stanowcze, głos spokojny, ale czułam, że zaraz usłyszę coś, co złamie mi serce. Postawiłam herbatę, usiadłam naprzeciwko.
— Mamo — zaczęła — muszę z tobą poważnie porozmawiać.
— Słucham cię, córeczko — odpowiedziałam, choć coś już ścisnęło mi gardło.
Wzięła głęboki oddech i powiedziała:
— Jeśli chcesz, żeby twoja córka wreszcie była szczęśliwa, zabierz do siebie wnuka.
Nie od razu zrozumiałam.
— Jak to „zabierz”? Na weekend, dopóki gdzieś wyjedziesz?
Wzruszyła ramionami.
— Na jakiś czas. Może miesiąc, może dwa. Zobaczymy.
Odłożyłam łyżeczkę, która drżała mi w dłoni.
— A ty gdzie będziesz, córeczko?
— Mamo, ja też jestem człowiekiem. Też chcę żyć. Poznałam mężczyznę. Poważnego. Ale on… — zawahała się, odwróciła wzrok — on nie
bardzo chce mieć do czynienia z dzieckiem. Mówi, że ciężko mu zaakceptować cudze. Powiedział: „komu potrzebna kobieta z dzieckiem”.
Jakby ktoś we mnie rzucił kamieniem.
— I ty się na to zgadzasz? — wyszeptałam.
Westchnęła.
— Mamo, nie rozumiesz. Jestem zmęczona byciem sama. Całe życie poświęciłam dziecku, pracowałam, żeby nam starczyło, rezygnowałam ze wszystkiego. A teraz chcę po prostu… żyć.
— A twój syn? — zapytałam cicho. — On jest tą częścią życia, która ci przeszkadza?
W jej oczach pojawiły się łzy, ale szybko je starła.
— Mamo, nie zaczynaj. Sama zawsze mówiłaś: najważniejsze, żebym była szczęśliwa. Więc chcę być. A ty możesz zostać z małym, dopóki
nie uporządkuję wszystkiego.
Milczałam. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Widziałam przed oczami, jak pierwszy raz przyniosła mi go ze szpitala, jak siedziałam przy jego łóżeczku, gdy chorował. A teraz prosi, żebym go zatrzymała, żeby „uporządkować swoje życie”.
— Córeczko — powiedziałam w końcu — szczęście zbudowane na łzach własnego dziecka długo nie potrwa.
— Mamo, dość kazań! — przerwała ostro. — Ty po prostu nie wiesz, co to znaczy samotność.
Ledwo powstrzymałam łzy. Wstała, jakby decyzja była już podjęta.
— Pomożesz mi, prawda? — zapytała, stojąc w drzwiach.
— A jeśli nie? — wyszeptałam.
— Wtedy nie wiem, co zrobię. Ale on jest moją jedyną szansą.
I wyszła.
Dwa dni później przywiozła małego.
— Mamo, proszę, po prostu pobądź z nim, dobrze? — powiedziała, nie patrząc mi w oczy.
Chłopiec trzymał w rękach misia i patrzył na mnie zdezorientowany.
— Babciu, a gdzie jedzie mama? — zapytał.
— W delegację, kochanie — skłamałam, przełykając łzy.
Przez pierwszy tydzień codziennie pytał: „A kiedy mama wróci?” Potem przestał. I to bolało jeszcze bardziej.
Minął miesiąc, potem drugi. Córka nie dzwoniła. Czasem tylko wysyłała krótkie wiadomości: „Wszystko dobrze”, „Na razie zostaję tutaj”. Nie pytałam gdzie, nie wyrzucałam jej niczego. Po prostu wychowywałam wnuka.
I w tym była jakaś cicha prawda o życiu: dziecko nie jest winne. Ono kocha bezwarunkowo. A ja chyba też nauczyłam się kochać bez oczekiwań.
Po pół roku wróciła. Stała w drzwiach – zmęczona, z zapuchniętymi oczami.
— Mamo, miałaś rację — powiedziała cicho. — On odszedł. Powiedział, że nie jest gotowy na rodzinę.
Podeszłam i objęłam ją.
— Możesz zacząć od nowa, córeczko. Ale najpierw wróć do syna. On czeka na ciebie każdego dnia.
Zalała się łzami. Długo płakała. Tak jak kiedyś, gdy była mała.
I wtedy zrozumiałam: dzieci dorastają, ale serce matki się nie starzeje. Ono boli, cierpi, przebacza – i za każdym razem znowu wierzy, że miłość zwycięży.
Bo nawet jeśli córka na chwilę zgubiła siebie, ja nie mogę jej zgubić. Jestem matką. I może właśnie dlatego trzymam ten świat, kiedy komuś innemu się rozsypuje.