Wiedziałam, że coś jest między nimi na długo przed tym, zanim sama zaczęłam się do tego przyznawać.
Kobieca intuicja – nie krzyczy, szepcze gdzieś głęboko w środku, ledwo słyszalnie, ale nieustannie. Na początku to było nic.
Jego telefon, który zawsze nosił ze sobą, nawet do łazienki. Jego spóźnienia po pracy, które kiedyś były wyjątkiem, a teraz stały się nawykiem.
Chłód w jego słowach. Pustka w jego oczach. I ona, nasza sąsiadka z dołu, która zawsze uśmiechała się zbyt przyjaźnie, za dużo mówiła i jakoś tak patrzyła obok mnie.
Jej mąż zmarł trzy lata temu, zostawiając jej przestronne mieszkanie, nie pracowała na emeryturze i miała mnóstwo czasu.
Kiedyś nawet znałyśmy się lepiej – spotykałyśmy się na podwórku i piłyśmy kawę. Ale po tym, jak kiedyś zobaczyłam męża wychodzącego z wejścia i ją stojącą na balkonie z kawą i uśmiechniętą… coś we mnie zesztywniało.
Nic nie powiedziałam. Zawsze tak robię. Byłam cierpliwa. Usprawiedliwiałam się wewnętrznie: „Może tylko rozmawiali. Może pomagał jej coś naprawić. Przecież nie mogła…”
Ale mogła. I zrobiła to. Wszystko stało się jasne, kiedy zaczął spędzać noce w domach swoich przyjaciół. Zapytałam go: „Czy coś jest nie tak?”
Odpędził mnie: „Wyobrażasz sobie różne rzeczy. Wszystko jest normalne”. Tylko że „normalne” tak nie wygląda.
Normalne nie jest, gdy śpisz w tym samym łóżku, ale czujesz się samotna. Nie jest, gdy mąż odwraca się do ciebie plecami każdej nocy.
Nie wtedy, gdy boisz się powiedzieć dodatkowe słowo, bo nie wiesz, jak zareaguje. Pewnego dnia podeszła do mnie na podwórku. Po prostu, spokojnie, bez wstydu w oczach.
Właśnie wracałam ze sklepu z torbami w ręku. Czekała, jakby wiedziała, kiedy wyjdę. Podeszła do mnie, przywitała się, uśmiechnęła. I powiedziała:
– Chciałam tylko, żebyś ode mnie usłyszała. On i ja jesteśmy razem. Wprowadza się do mnie.
Tak, spokojnie, jakby to była kolacja albo nowy obrus. Nie odpowiedziałam. Po prostu stałam tam, czując, jak coś we mnie pęka, ale bez dźwięku.
Bo musiałam wypłakać te wszystkie łzy wcześniej – w noce, kiedy nie wracał do domu, a ja przekonywałam samą siebie, że to minie. Że to tylko kryzys.
Że mężczyźni bywają dziwni, ale przecież byliśmy razem od tylu lat. Nie robiłam scen. Nie krzyczałam. Po prostu przeszłam obok niej w milczeniu, jak pusta skorupa.
A w domu, po raz pierwszy od dawna, czułam się swobodnie. To dziwne, prawda? Zdrada, upokorzenie, strata sprawiły, że poczułam się lepiej.
Ponieważ nie było już na co czekać. Ponieważ wszystko ułożyło się na swoim miejscu. Nie zniknęłam. Wciąż tam byłam – tylko inny.
Zmęczony, rozczarowany, ale żywy. I to dawało mi siłę. Nie wiem, jak długo będą razem. Może nie na długo.
Może on już czuje, że popełnił błąd – teraz dzwoni, pyta o pewne rzeczy, stara się mówić neutralnie.
Ale w każdym jego słowie słyszę próbę przywrócenia przeszłości. A ja już tego nie chcę.
Bo kiedy obok ciebie ktoś cię zdradza, a kobiety innych ludzi stoją na podwórku z podniesionymi głowami i mówią ci, że nie masz już męża, nie chodzi tylko o koniec.
Chodzi również o początek. O nową mnie. Tej, która nie pyta. Nie trzyma się. Nie toleruje. Po prostu żyje. Bez niego. Bez niej.
Bez bólu. I z nadzieją, że coś lepszego jest przed nami. Nie w sąsiednim mieszkaniu, nie w pustym uścisku. Ale we mnie.