Zawsze byłyśmy blisko – ja, moja mama i moja młodsza siostra. Jako dzieci spędzałyśmy ze sobą dużo czasu i dobrze, że moja mama zawsze wolała swoje dzieci od oglądania telewizji czy rozmów z koleżankami.
Z biegiem lat bliskość między moją mamą a mną pozostała. Z drugiej strony Martyna stała się odległa, nasza komunikacja została ograniczona do rzadkich rozmów telefonicznych, a nasze spotkania stały się tak rzadkie jak śnieg w październiku.
Mama często żartuje, że częściej widuje się ze mną, która mieszka w stolicy, niż z Martyną, która została w rodzinnym mieście.
W tym roku moja mama skończyła 60 lat. Nie jest to okrągła data, ale całkiem solidna. Co więcej, pogratulowaliśmy mamie tylko symbolicznie 55 urodzin – ja byłam na urlopie macierzyńskim z młodszym synem, a najstarszy kończył właśnie szkołę.
Jedyna pensja w rodzinie nie pozwalała nam na luksusowe prezenty, nawet jeśli się wspólnie z kimś dzieliłyśmy. Martyna też wtedy nie pracowała – jej mąż biznesmen nalegał, by siostra zajęła się domem.
W tym roku zaproponowałam, żebyśmy zorganizowały mamie prawdziwe święta. Nie tylko kwiaty, restauracja, prezenty, ale spełnienie jej marzenia, którego niestety jeszcze nie spełniła.
Całe życie marzyła o zobaczeniu świata, ale nigdy nie była dalej niż w naszym województwie. A lot samolotem jest postrzegany jako coś fantastycznego i nierealnego.
Nie było wątpliwości, że wycieczka do Włoch będzie idealnym prezentem. A ponieważ moja mama nigdy nie pojechałaby na wakacje sama, trzeba było wykupić wycieczkę dla ojca. Po małym marudzeniu na pokaz, mój ojciec zgodził się na naszą ofertę – on też nigdy nie był za granicą.
Moja siostra entuzjastycznie poparła mój pomysł. Wycieczkę wybieraliśmy długo i skrupulatnie. Zdecydowaliśmy się na pięciogwiazdkowy hotel z lotem z naszego miasta. Opcja wcale nie była budżetowa, ale postanowiliśmy nie oszczędzać na prezencie.
Zarezerwowałam wycieczkę i dokonałam 50% przedpłaty. Problem pojawił się w miejscu, w którym się go nie spodziewaliśmy.
Solenizantka powiedziała, że nie pojedzie, jest szczęśliwa tutaj. Ani opowieści o morzu, ani zdjęcia w Internecie, ani nasze przekonywania nie podziałały na matkę.
Byliśmy zszokowani kaprysami matki i nie wiedzieliśmy, co robić. Dokonaliśmy przedpłaty i nie było możliwości jej zwrotu.
Tydzień później mama uległa i powiedziała, że zgadza się polecieć, jeśli pozwolimy Mateuszowi polecieć z nią.
Dowiedziała się już o wszystkim, a biuro podróży powiedziało, że dziecko zostanie z nimi zakwaterowane. Dziecko zobaczy morze i zje pyszną pizzę.
Odetchnęłam z ulgą. Mateusz to mój siedmioletni syn. Jest dość samodzielny jak na swój wiek, dobrze dogaduje się z moimi rodzicami i lubi spędzać z nimi czas.
Przekazałam ultimatum mojej matki mojemu mężowi. Spodobał mu się pomysł teściowej, zwłaszcza że opłata za opiekę nad dzieckiem nie była wygórowana. Mateusz skakał z radości. Po zeszłorocznych wakacjach syn regularnie pytał, kiedy znów pojedzie nad morze.
Ale siostra sceptycznie zareagowała na prośbę mamy. Mówiąc, że musi skonsultować się z mężem, Martyna obiecała oddzwonić później.
Wieczorem wysłała wiadomość: „Przykro mi, ale nie jesteśmy gotowi zapłacić za rozrywkę twojego syna. Jeśli wyślesz go z rodzicami, będziesz musiał sam zapłacić za drugą połowę wycieczki”.
Zaniemówiłam. Nikt nie prosił Martyny o dopłatę za dziecko, więc może coś źle zrozumiała? Ale byłam rozczarowana:
„Obiecałam zapłacić za połowę vouchera, aby moi rodzice mogli odpocząć od codzienności i obowiązków domowych, dobrze się bawić i poprawić swoje zdrowie. Ale jeśli lecą do Włoch, żeby opiekować się twoim synem, to musisz zapłacić za to sama!” – ucięła kategorycznie moja siostra.
Martyna nie słuchała moich wyjaśnień. A potem powiedziała, że to ja przekonałam jej matkę, by zażądała, by Mateusz pojechał z nią.
„Twój plan się nie powiódł, siostrzyczko!” – zadrwiła Martyna. „Jeśli twoi rodzice lecą sami, zapłacę resztę, ale jeśli jest was troje, będziesz musiała sama sfinansować podróż”.
Odłożyłam słuchawkę. Zastanowiliśmy się z mężem, przeliczyliśmy pieniądze na kartach i rano zapłaciliśmy drugą połowę opłaty za wycieczkę.
Byłoby niesprawiedliwe pozbawiać moich rodziców wakacji z powodu dziwactw ich najmłodszej córki. Nawiasem mówiąc, wycieczka bardzo im się podobała i już planują kolejny wyjazd w przyszłym roku.
O tym, że Martyna nie dotrzymała obietnic, powiedziałam mamie dopiero po ich powrocie do domu. Chciałam to przemilczeć, ale za bardzo chwaliła obie córki w rozmowach ze znajomymi.
Było mi trochę siebie żal. Nie nad sobą, ale nad rodzicami. Mama wysłuchała mojej tyrady, zatrzymała się na chwilę i zaczęła szukać wymówek dla Martyny. Nie wątpię, że jej się uda. Nadal nie rozmawiałam z siostrą, bo nie potrafiłam usprawiedliwić jej zachowania.