Nie wiem dlaczego, ale moja teściowa po prostu mnie nienawidzi. Na pierwszy rzut oka nie widzę żadnych obiektywnych powodów.
Uważam się za dość spokojną, odpowiednią i miłą osobę. Bardzo kocham jej syna (mojego męża) Donalda i staram się być dla niego wspaniałą żoną.
Jesteśmy małżeństwem od prawie trzech lat i nasz związek układa się dobrze.
Na początku nie miałam żadnych zastrzeżeń do samej Anny. Od pierwszego spotkania byłam dla niej uprzejma, uśmiechałam się, pomagałam w kuchni i zapraszałam do siebie.
Ale z jakiegoś powodu mnie nie lubiła.
Właściwie to wcale tego nie ukrywała. Nawet kiedy Donald i ja dopiero się spotykaliśmy, Anna w każdy możliwy sposób dawała do zrozumienia, że czeka na nasz rozwód.
Mimo to pobraliśmy się i zaczęliśmy żyć długo i szczęśliwie. Dopóki na horyzoncie nie pojawiła się moja ukochana teściowa. Po każdej jej wizycie po prostu trząsłem się ze złości.
Anna czepiała się o wszystko. Czystość podłogi, ilość kurzu na telewizorze, mój wygląd. Ale z jakiegoś powodu moje gotowanie było osobnym wyzwalaczem dla mojej teściowej.
Jestem dobrym kucharzem. Moim skromnym zdaniem, nawet dobrym. Oczywiście nie tak dobry jak Donald. Ale on pracuje jako szef kuchni w restauracji. Nawiasem mówiąc, jest całkowicie zadowolony z mojego gotowania.
Kiedy teściowa znów zaczyna mnie „atakować”, mąż zawsze staje w mojej obronie. Natomiast teściowa jest zła, że karmię ją czymś, co nie jest jasne.
I tu muszę wyjaśnić. Mój mąż pracuje w systemie zmianowym. Dzień w pracy, dzień w domu. I jeśli Ania przychodzi do nas, gdy Donald jest w domu, to nie narzeka na moje gotowanie.
Ale lubi też przychodzić, kiedy jej mąż pracuje. Wtedy mówi mu, że celowo podsuwam jej niedobre jedzenie. Kłamie tak przekonująco, że Donald zaczyna we mnie wątpić.
Kiedy w końcu miałam dość tej sytuacji, zaproponowałam eksperyment: niech mój mąż ugotuje obiad. A kiedy jego matka przyjdzie z wizytą, postawię na stole jego gotowanie. A potem zapyta ją, czy jej smakowało, czy nie.
Donald się zgodził. Aby było to bardziej wiarygodne, nie przejmował się wyglądem potraw. I wybrał dość proste przepisy. „Żeby teściowa uwierzyła, że to ja ugotowałem”.
Kiedy odwiedziła mnie Anna, bacznie obserwowałam jej reakcję. Jadła z wielkim apetytem. Jednak, jak zawsze. I moim zdaniem nie zauważyła dużej różnicy.
Potem mój mąż wrócił z pracy. Zapytałam go, czy rozmawiał z moją matką. Było oczywiste, że Donald nie był zadowolony z tego pytania. Mój mąż wrócił od teściowej w bardzo złym humorze.
Nagle chwycił mnie, mocno przytulił i pocałował. Powiedział, że już nigdy nie będzie wątpił w moje słowa, bo jego matka była potworem.
Mąż powiedział mi, co się stało. Przyszedł do domu swojej matki, aby pomóc w pracach domowych i zapytał ją, jak smakowała wczorajsza kolacja. Powiedziała, że to, czym ją nakarmiłam, to przesada. Moja teściowa o mało nie zwymiotowała od takiego poczęstunku.
Donald szczegółowo opisał, co jadła jego matka, tak na wszelki wypadek. Na wypadek, gdybym zmienił jedzenie. Ale moja teściowa szczegółowo wymieniła potrawy, które sam przygotował. Podała też niepochlebne opisy każdego z nich.
Potem dodała, że powinnam go zostawić. Nie umiem gotować. Nie wiem, jak się ubrać. W domu zawsze jest bałagan. To też nastawia go przeciwko niej.
Mój mąż nie mógł tego znieść. Powiedział mojej matce o naszym małym eksperymencie. A potem wyraził wszystko, co myślał o jej ingerencji w nasze życie osobiste. I powiedział, że dopóki nie będzie gotowa mnie przeprosić, nie może więcej przychodzić do naszego domu.
Oczywiście, jest mi nawet trochę żal mojej teściowej. Ale po raz pierwszy w życiu czuję się tak dobrze.