Zostawiłam dzieci bez mieszkania i niczego nie żałuję. Zrobiły wszystko, żebym podjęła tę decyzję

Zawsze myślałam, że moje dzieci będą dla mnie wsparciem na starość. Ale nie widziałam ich od pięciu lat, cały czas wyjeżdżali w interesach, a kiedy powiedziałam im, że zostawiam moje mieszkanie siostrzenicy, natychmiast znaleźli czas i przyjechali mnie odwiedzić.

Cóż, stało się jasne, że chcieli tylko mojego mieszkania. Mieszkaliśmy razem z córką i synem, wkładałam serce i duszę w ich wychowanie i zawsze starałam się dać im to, co najlepsze.

Myślałam, że na starość odpłacą mi tym samym, ale nie – nie spieszyli się z pomocą.

Nie potrzebowałam wiele, tylko telefonu raz w tygodniu i wizyty raz w miesiącu, ale naprawdę nie rozumiałam, dlaczego wyrośli na takich egoistów.

Przynajmniej moja siostra wychowała córkę inaczej. Moja siostrzenica, kiedy dowiedziała się, że nie mam nikogo, kto mógłby się mną zaopiekować, zaczęła mnie często odwiedzać.

Najbardziej irytujące było to, że mieszkaliśmy w tym samym mieście i dojazd do mnie zajmował dzieciakom pół godziny, zwłaszcza że miały samochody.

Tak, rozumiem, mają własne rodziny, dzieci, pracę i wiele zmartwień. Ale czy możliwe jest poświęcenie matce jednej godziny miesięcznie? Prawdopodobnie nie.

W ogóle nie widziałam mojej rocznej wnuczki. Sama bym ją odwiedziła, ale po skomplikowanej operacji nie mogę się zbytnio ruszać i muszę leżeć w łóżku.

Nieważne, ile razy prosiłam ich o pomoc, na nic się to zdało. W łazience pękł kran i pękła rura.

Jedyne, co mogłam zrobić, to zakręcić wodę i zawołać syna, żeby mi pomógł. Odmówił, mówiąc, że jest bardzo zajęty, ale postara się przyjechać.

Czekałam na niego przez trzy dni, bez wody, z odciętym dostępem do wszystkiego. Wtedy zdałam sobie sprawę, że nie przyjedzie.

Zadzwoniłam więc po serwisanta. Oczywiście mogłam to zrobić od razu, ale chciałam, żeby syn mi pomógł. Był bardzo opiekuńczy i tęskniłam za nim, nie widzieliśmy się od dawna.

Później postanowiłam zmienić pralkę, myśląc, że moja córka na pewno pomoże mi wybrać, ponieważ jest tak wiele różnych funkcji. Zadzwoniłam do córki. I dostałam odpowiedź:

„Mamo, wszystkie są takie same, weź jaką chcesz, sprzedawcy pomogą ci zdecydować”.

Wszystko było na swoim miejscu, kiedy siedziałam w całkowitej izolacji i kupiłam trochę jedzenia z wyprzedzeniem. Moje dzieci nigdy mnie nie odwiedzały i przestały się mną interesować.

Jeden telefon na miesiąc i to wszystko. Dawali mi nawet zaawansowane rady. „Nie musisz nigdzie chodzić, możesz teraz zamówić wszystko do domu”.

Przynajmniej ktoś mi powiedział, jak to zrobić. Jako osoba starsza, nie jestem zbyt dobra w tych gadżetach, to wszystko jest dla mnie dzikie. Jestem wdzięczna Annie, mojej siostrzenicy, która mnie uczyła i martwiła się o moje zdrowie.

Kiedy zorientowała się, że nie mam nikogo, kto mógłby się mną zaopiekować, zaczęła częściej do mnie przychodzić i dzwonić.

Chodziła do sklepów, sprzątała dom, gotowała obiad i wpadała na herbatę bez powodu. Stałyśmy się sobie bardzo bliskie i zaufała mi, powierzając mi swoją córkę. Czasami prosiła, żebym się nią zaopiekowałam.

Zastanowiłam się i postanowiłam zostawić jej swoje mieszkanie. Jestem zadowolony z jej opieki. To będzie dla niej nagroda za dobry stosunek do mnie.

Choć dzieci miały własne mieszkanie, spłacały kredyt hipoteczny regularnie, a nawet przed terminem.

A mój syn, jak przeczuwałam, zadzwonił akurat w momencie, gdy planowałam udać się do notariusza na konsultację.

Powiedziałam mu wszystko, niczego nie ukrywając. Na początku nie zrozumiał, myślał, że żartuję.

A kiedy zorientował się, że nie żartuję, zaczął się awanturować. Powiedział, że mam demencję i czas jechać do szpitala. Mnie ta rozmowa nie dotknęła i poszłam tam, gdzie zaplanowałam.

Tego wieczoru miałam gości. Mój syn i córka rzucili się, by sprawdzić, czy jestem przy zdrowych zmysłach.

Zaczęli mnie przekonywać, że na starość zostawię wnuki bez dachu nad głową i będę mieszkać na ulicy, bo siostrzenica na pewno mnie wyrzuci, jak tylko zostanie właścicielką mieszkania. Nasza debata trwała długo. Dzieci desperacko próbowały mnie przekonać.

Ale ja stałam na swoim stanowisku i powiedziałam, że nie zmienię zdania. Nazwały mnie zdrajczynią i powiedziały, że nigdy więcej nie zobaczę swoich wnuków i nie powinnam oczekiwać od nich żadnej pomocy.

„Ale ja i tak nie widziałam moich wnuków od pięciu lat i od tak dawna nie potrzebowałam waszej pomocy!”, – krzyknęłam za nimi i trzasnęłam drzwiami.

Zostałam sama w mieszkaniu i zdałam sobie sprawę, że postąpiłam słusznie. Może to nie w porządku wobec moich dzieci i większość ludzi będzie mnie potępiać, ale to mój wybór i będą musieli go zaakceptować. To moje mieszkanie i mam prawo zarządzać nim tak, jak chcę.

Zenek Martyniuk i jego żona podzielili się zdjęciami ze ślubu, które ucieszyły ich fanów: „Miłość od pierwszego wejrzenia”

Mój syn nigdy mi nie pomógł, ale jest przeciwny temu, żebym pozwoliła lokatorce zamieszkać u mnie

Kiedy przeszłam na emeryturę, rozwiodłam się z mężem. Marzyłam o tym przez całe życie