Znalazłam list od jakiegoś mężczyzny i przeczytałam go. Okazało się, że to mój prawdziwy ojciec, ale nie powiedziano mi o tym, ponieważ prawdziwy ojciec opuścił nas, kiedy byłam jeszcze mała

Znalazłam ten list zupełnie przypadkiem. Leżał na samym dnie starej szuflady w kredensie, między pożółkłymi rachunkami i kartkami świątecznymi sprzed lat.

Szukałam dokumentów, bo mama poprosiła, żebym coś sprawdziła, a zamiast tego trzymałam w rękach kopertę, na której widniało moje imię zapisane obcym, nieznanym pismem. Przez chwilę myślałam, że to jakaś pomyłka, ale ciekawość była silniejsza.

„Jeśli kiedyś to przeczytasz, znaczy, że nie miałem odwagi powiedzieć ci tego osobiście” — zaczynał się list. Już po pierwszym zdaniu poczułam, jak robi mi się gorąco.

Czytałam dalej, powoli, jakby każde słowo mogło mnie uderzyć. I uderzyło. Okazało się, że mężczyzna, który podpisał się pod listem, jest moim prawdziwym ojcem.

Ojcem, o którym nigdy mi nie powiedziano, bo — jak napisał — odszedł, kiedy byłam jeszcze mała, a mama postanowiła „chronić mnie przed prawdą”.

Usiadłam na krześle, bo nagle zabrakło mi sił. Przez całe życie wierzyłam, że mój ojciec zginął w wypadku. Tak mi mówiono. Tak powtarzała mama, babcia, wszyscy.

A teraz czytałam, że żyje, że przez lata próbował się ze mną skontaktować, ale za każdym razem słyszał: „To nie jest dobry moment”.

— Co ty czytasz? — zapytała mama, wchodząc do pokoju.

Podniosłam wzrok.

— List. Od mojego ojca — powiedziałam cicho.

Zbladła. Od razu wiedziała.

— Skąd ty to masz? — zapytała nerwowo.

— To nie jest ważne. Ważne jest to, dlaczego mnie okłamywałaś.

Usiadła naprzeciwko mnie i przez chwilę milczała.

— Chciałam dla ciebie dobrze — powiedziała w końcu. — On nas zostawił. Co miałam ci powiedzieć? Że twój ojciec wybrał inne życie?

— A ten, który mnie wychował? — zapytałam. — Też był oszukiwany?

— On wiedział — odpowiedziała. — I zgodził się być twoim ojcem. Kochał cię.

I nagle wszystko zaczęło się mieszać. Wdzięczność, żal, gniew. Całe dzieciństwo, w którym tak bardzo starałam się być „grzeczna”,
żeby mama była dumna.

Każde jej zmęczone spojrzenie, każda noc, kiedy czekała na mnie, aż wrócę. A gdzieś obok tego wszystkiego istniał mężczyzna, który pisał w liście: „Myślałem o tobie każdego dnia”.

— Dlaczego teraz? — zapytałam. — Dlaczego ten list znalazłam dopiero teraz?
Mama spuściła wzrok.

— Bałam się, że mnie znienawidzisz.

Tego samego wieczoru przeczytałam list jeszcze raz. I jeszcze raz. Było w nim dużo przeprosin, ale też czułości.

Pisał, że nigdy nie przestał być moim ojcem, nawet jeśli nie było go obok. Że nie chce niczego burzyć, tylko żebym wiedziała prawdę.

Przez kilka dni nie mogłam spać. Myślałam o tym, kim jestem. Czy jestem córką człowieka, który mnie wychował, czy tego, który mnie stworzył? A może jednym i drugim? W końcu zadzwoniłam pod numer zapisany na końcu listu.

— Halo? — odezwał się męski głos.

— To ja… — powiedziałam. — Przeczytałam list.

Zamilkł.

— Bałem się tego telefonu — przyznał po chwili. — Ale czekałem.

Nie było wielkich słów. Nie było łez. Była cisza, w której oboje uczyliśmy się siebie od nowa. Nie wiem, co będzie dalej. Nie wiem, czy będziemy rodziną. Ale wiem jedno — prawda, nawet bolesna, jest lepsza niż idealne kłamstwo.

A mama? Nadal jest moją mamą. Nadal ją kocham. Ale teraz już wiem, że czasem „ochrona” to tylko inna forma strachu. I że całe życie można przeżyć, nie znając własnych korzeni — aż pewnego dnia zwykła koperta zmieni wszystko.

Kiedy synowa opuściła mojego syna i zaczęła mieszkać z nowym partnerem, najpierw się ucieszyłam, ponieważ od początku jej nie lubiłam. Teraz nie pozwala mi nawet widywać się z wnukami

Kiedy przychodzi do nas teściowa, mój mąż jest gotów zrobić dla niej wszystko. Wydaje się, że zapomina, że ma mnie i dziecko, a ona z tego skutecznie korzysta

Zostawiłem żonę dla sekretarki młodszej o 20 lat, bo naprawdę ją pokochałem. Po roku Margo znalazła bardziej obiecującego partnera, a ja próbowałem wrócić do żony, ale ona powiedziała: „Dobrze, że mnie zostawiłeś, przynajmniej zaczęłam żyć”