Zdecydowałam, że w tym roku nasza rodzina wybierze się z wizytą do rodziców narzeczonego, ponieważ i tak zawsze wszystkich goszczę

Zadzwoniłam do rodziców synowej i poinformowałam ich, że w tym roku na Wielkanoc przyjedziemy z mężem do nich i obejrzymy ich remont.

Problem w tym, że zawsze z mężem zapraszaliśmy ich rodzinę do nas na święta i w gości, a oni zawsze przychodzili do nas i nigdy nic nie przynosili.

Ale nie to było najbardziej obraźliwe. Lubiła krytykować: przesoliła sałatkę lub nie dogotowała mięsa.

I nie spieszyła się, by sprawdzić się w roli gospodyni, choć swój dom wykończyła już dawno temu.

Znałam Albinę od dzieciństwa. Nasze miasteczko jest małe i kiedyś nie przypuszczałam, że los połączy nas poprzez dzieci.

Zawsze była trudną osobą, nieprzyjemną w rozmowie, ale jej córka Magda okazała się miłą i przyzwoitą osobą.

Paweł kochał ją całą duszą. Po ślubie daliśmy z mężem młodej parze mieszkanie po babci i porządny kawałek ziemi.

Rodzice Pawła obiecali wtedy pomóc im w remoncie, bo mama dziewczyny od wielu lat mieszkała i pracowała we Włoszech.

Jak się jednak okazało, obietnicę spełniła bardzo wybiórczo. Albina zainwestowała wszystkie swoje pieniądze w budowę domu, a młodym ludziom dawała grosze.

Magda mówiła, że nawet na zakupy żądała raportów, a potem nawet nieopatrznie komentowała wydatki. Było nam z mężem żal dzieci, więc sami zaczęliśmy im pomagać.

Wkrótce dom został wyremontowany, a nasza córka ogłosiła, że spodziewa się dziecka. Albina nadal przysyłała tylko makaron i włoską kawę.

Dwa lata temu Albina wróciła do rodzinnego miasta, by dokończyć remont. Ale w święta nadal przyjeżdżała tylko do nas. Nie otwierała przed nami swoich drzwi.

Znosiłam to, ale każda wizyta pozostawiała nieprzyjemny ślad. Aż nadeszła Wielkanoc – uparłam się, że święta będą u niej.

Mąż próbował mnie powstrzymać, sugerując, żebym wzięła coś ze sobą, bo już sporo przygotowałam, ale ja miałam lepszy pomysł.

Kazałam nawet Pavlowi nic nie brać. Niech zostanie w domu, żeby się porządnie najeść.

Gdy dotarliśmy do domu Albiny, pierwsze co rzuciło nam się w oczy to jej ogromny dom. Wszędzie marmur, drogie meble, kryształy.

Ale gdy tylko weszliśmy do salonu, całe wrażenie zniknęło. Zamiast zastawionego stołu była lada z pokrojonymi serami, kanapkami z rybą i owocami.

Pani domu zaprosiła nas, abyśmy usiedli i poczęstowali się. Podeszłam bliżej i zdałam sobie sprawę, że to bufet. W pobliżu stały butelki wina i szampana.

Starając się ukryć zaskoczenie, zapytałam ją, gdzie są dania główne. Albina powiedziała, że kurczak zaraz się upiecze. Kiedy usiedliśmy przy stole, była tylko zielona sałata, oliwki, trochę ryby i kurczak.

Nie mogłam tego znieść i roześmiałam się: Cóż, to pierwsza Pascha, podczas której byłam głodna! Dzieci, po uczcie chodźmy do mnie i zjedzmy porządny posiłek. Mam wiele pysznych dań.

Albina strasznie się obraziła. Ale szczerze mówiąc, nie jest mi jej żal. Zbudowała taki wspaniały dom, ale nie potrafiła nawet nakryć do stołu na święta.

„Córko, przyjdź do mnie, potrzebuję pomocy, przyjdziesz”: dziwnie, moje siostry tego nie robią, mimo że dostały dom

Była tylko w gościach, a okazało się, że teraz mieszka z nią mój teść: „Gdybyś jej do nas nie zaprosiła, nie doszłoby do tego”

„Mama, żona, gospodyni, a gdzie ja jestem”: kobieta, która zgubiła się, ratując wszystkich