Zawsze pomagałam dzieciom, ale kiedy sama potrzebowałam pomocy, odwróciły się ode mnie: „Mamo, trzeba przygotować dzieci do szkoły. Pomożesz”

Nigdy nie sądziłam, że na starość doświadczę takiego poczucia wstydu i upokorzenia. Mam 60 lat i w zeszłym roku zostałam niespodziewanie zwolniona z pracy.

Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy, bo zawsze uważałam, że mam dobrą pozycję. Moi szefowie postanowili jednak zatrudnić na moje miejsce młodego specjalistę.

Wtedy zaczęły się moje problemy. Kiedyś miałam świetne relacje z moimi dziećmi. Mam dorosłą córkę Lisę, która ma 28 lat, stworzyła
już własną rodzinę i wychowuje dzieci. Mój syn ma 25 lat.

Zawsze pomagałam im finansowo, bo moja pensja była dobra i mogłam co miesiąc przeznaczyć 3 tysiące złotych na ich wydatki.

Poza tym nigdy nie przyjeżdżałam do córki z pustymi rękami – zawsze przywoziłam coś smacznego dla wnuków albo kupowałam im ubrania.

Jednak utrata pracy była dla mnie ogromnym ciosem. Mój mąż, który ma 62 lata, jest już na emeryturze i otrzymuje bardzo mało pieniędzy.

Poza tym nigdy nie martwił się o pieniądze, wiedząc, że zawsze ma wszystko w domu. Codziennie wydawał 40 złotych na papierosy, co poważnie nadwyrężało nasz budżet.

Po tym, jak straciłam pracę, nasze rezerwy zaczęły się wyczerpywać. Nigdy nie oszczędzałam, bo uważałam, że lepiej pomagać dzieciom.

Ale nadeszła Wielkanoc i nagle zdałam sobie sprawę, że nie mam pieniędzy nawet na podstawowy koszyk z jedzeniem. Zadzwoniłam więc do córki.

Poszłam do Lisy pożyczyć 2000 zł. Chcę kupić artykuły spożywcze na Wielkanoc. Od razu zapytała, kiedy mogę jej oddać.

Byłam zdezorientowana. Szczerze mówiąc, spodziewałam się, że powie, że nie ma potrzeby oddawania pieniędzy. Nie wiem, kiedy będzie lepiej.

Moja córka powiedziała do mnie: „Mamo, to są ciężkie czasy. Nam też jest ciężko. Nie pomagasz nam już tak jak kiedyś”.

Po tej rozmowie zadzwoniłam do syna. Ale on powiedział, że już zarezerwował hotel i jedzie ze swoją dziewczyną w góry na święta.

To były pierwsze święta wielkanocne, kiedy nie mogłam poświęcić koszyczka. Moja córka była świadoma mojej sytuacji i miałam nadzieję, że zaprosi mnie do siebie chociaż na świąteczny obiad, ale tak się nie stało.

Poczucie upokorzenia, jakie wtedy czułam, było ogromne. Siedzieliśmy z mężem przy stole i jedliśmy gotowane ziemniaki. To właśnie wtedy zdecydowałam, że tak dalej być nie może.

Miesiąc później wyjechałam do Niemiec, aby odwiedzić przyjaciółkę, która pomogła mi znaleźć pracę. Pracowałam w fabryce i mieszkałam w hostelu. Było ciężko, ale dałam radę.

Gdy tylko otrzymałam swoją pierwszą pensję, moja córka zadzwoniła do mnie: „Mamo, musimy przygotować dzieci do szkoły. Pomożesz, prawda?”.

Powiedziałam córce, że nie pomogę, że nie mogę już tego robić. Są teraz samodzielne.

A ona zapytała mnie, co zamierzam z nimi zrobić. Naprawdę, co zamierzam z nimi zrobić? Zaoszczędzę je, żeby już nigdy nie prosić dzieci o pomoc.

Moja córka obraziła się na mnie. Ale byłam zdeterminowana, by nie dać ani grosza ani moim dzieciom, ani mężowi. Co więcej, poważnie myślę o rozstaniu z mężem. Jestem zmęczona wspieraniem go.

„Kiedy będziecie mnie utrzymywać, wtedy będziecie mogli mi mówić, na co mam wydawać, a na co oszczędzać»: powiedziała Wiktoria do swojej teściowej

„Musisz zrezygnować z domu na rzecz swojej siostry”: moja matka nie pojawiła się w moim życiu przez długi czas, ale kiedy dowiedziała się o domu, szybko stała się aktywna

Moja matka zawsze nie interesowała się mną, jej życie osobiste zawsze było priorytetem. A teraz chce, żebym się nią opiekowała