Zawsze czekałam na urodziny córki tak, jakby to było moje własne święto. Nawet kiedy już dorosła, wyszła za mąż i ma własny dom, nadal przygotowywałam się tak samo, jak w czasach, kiedy była małą dziewczynką z warkoczykami.
Biegałam po sklepach, kupowałam ulubione smakołyki, dekorowałam stół i marzyłam o tym, jak zbierzemy się cała rodzina. W tym dniu chciałam widzieć szczęśliwą córkę, bo dla mnie zawsze pozostanie dzieckiem.
W tym roku również wszystko przygotowałam z wyprzedzeniem. Upiekłam tort według jej ulubionego przepisu, kupiłam kwiaty, nakryłam stół świąteczną zastawą.
Rozłożyłam nawet serwetki, żeby wszystko wyglądało ładnie, bo wiedziałam, że córka zawsze zwracała uwagę na szczegóły.
Wszystko wyglądało prawie idealnie, pozostało tylko czekać na nich z mężem.
Zadzwoniłam do niej rano, pełna radości, i powiedziałam:
— Córeczko, wszystko już przygotowałam, przyjedźcie szybko, czekam na was.
W słuchawce nastąpiła krótka pauza, a potem usłyszałam jej głos:
— Mamo, nie przyjedziemy. Razem z mężem postanowiliśmy świętować inaczej. Mamy swoje plany. Jestem już dorosła i teraz chcę, żebyśmy mieli własne tradycje.
Jakby lód przeszedł przez moje serce. Stałam pośrodku pokoju z nakrytym stołem i nie wiedziałam, co powiedzieć. Czułam się, jakby zostawiono mnie na uboczu jej życia.
Próbowałam się uśmiechnąć nawet przez telefon, żeby nie poczuła moich łez: — Dobrze, córko. Jak chcesz. Rozumiem.
Ale tak naprawdę nie rozumiałam. Czy można odrzucić matkę, która przez całe życie była przy tobie? Czy można przedkładać swoje plany nad ludzi, którzy włożyli w ciebie całą swoją duszę?
Siedziałam przed nakrytym stołem i słyszałam w głowie jej słowa: „Mamo, jestem już dorosła”. Tak, jest dorosła. Tak, ma swoje życie.
Ale dlaczego dorastanie musi oznaczać oddalenie się od rodziców? Przypomniałam sobie, jak kiedyś biegła do mnie z przedszkola, obejmowała mnie i mówiła: „Mamo, jesteś najlepsza!”
Wtedy myślałam, że ta więź nigdy się nie zerwie. A teraz między nami pojawiła się ściana niewidzialnych słów i obcych decyzji.
Nie dzwoniłam do niej więcej tego dnia. Nie chciałam być nachalna. Po prostu usiadłam przy oknie i patrzyłam, jak zapada zmrok, jak zapalają się światła w sąsiednich oknach.
Ludzie świętowali, spotykali się z bliskimi, a ja zostałam sama z pustym tortem i myślami. Może tak powinno być? Dzieci dorastają, a rodzice schodzą na drugi plan.
Ale serce matki nigdy nie jest gotowe, aby to zaakceptować. Dla mnie mam nadal jest dzieckiem, nawet
jeśli jest żoną, gospodynią własnego domu, dorosłą kobietą z własnym życiem.
Tego wieczoru zrozumiałam: największym darem w życiu nie są kwiaty, prezenty, a nawet nakryty stół. To czas spędzony razem. A jeśli dzieci nie chcą dzielić tego czasu z rodzicami, to żadne świąteczne przygotowania nie mają już znaczenia.