Moja matka nie chce się teraz ze mną komunikować, chociaż nie zapomina pisać wiadomości, że zhańbiłam ją przed jej rodziną.
Nie reaguje na moje słowa. Problem polega na tym, że z wyprzedzeniem ostrzegłam matkę i krewnych, że tak się stanie.
Nie mam hotelu ani furtki, a mamy XXI wiek i nie mam problemów z mieszkaniem w innym mieście.
To, że ani mama, ani rodzina nie chcieli mnie słuchać, to w ogóle nie mój problem. Powiedziałam słowo, zrobiłam to, co im obiecałam.
Większość moich krewnych mieszka w innym regionie, a ja od prawie dziesięciu lat mieszkam w stolicy naszego kraju.
Na początku mieszkałam w akademiku, potem wynajmowałam mieszkanie z przyjaciółmi, a dwa lata temu wzięłam kredyt hipoteczny. Teraz mieszkam we własnym mieszkaniu.
Moja rodzina, która z jakiegoś powodu zakochała się w stolicy pięć lat temu, zawsze zatrzymywała się u mnie, kiedy tu przyjeżdżała, co osobiście mi się nie podobało. „W końcu to nasi krewni, a nie obcy. Jak możesz ich nie akceptować?” – oburzyła się moja matka.
Potem powiedziano mi, że tylko krewni powinni zawsze się ratować i pomagać sobie nawzajem, i że nie ma wystarczająco dużo miejsca, więc w zatłoczonym domu, bez obrazy.
A ja znosiłam te wszystkie ataki. Karmiłam, gościłam i zabawiałam moją rodzinę, chociaż było to dla mnie bardzo niewygodne i kosztowne.
Około rok temu potrzebowałam pomocy krewnych, aby przenieść część moich rzeczy z domu matki do nowego mieszkania.
Krewni, którzy przyjechali swoim minibusem, usprawiedliwiali się, że samochód jest niesprawny i nie mogą pomóc w transporcie, a wszyscy inni zignorowali prośbę o pomoc przynajmniej przy załadunku pudeł.
Ja, moja matka i mój zięć nosiliśmy pudła, mojej siostrze nie pozwolono pomóc, była w ciąży. Nikt inny nie przyszedł z krewnym.
Zamiast tego wszyscy narzekali, że to niewygodny dzień i że gdyby to było kiedy indziej, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Ale wyciągnęłam własne wnioski z tego, co się działo.
Kiedy niektórzy krewni zebrali się w stolicy dla własnych potrzeb, odmówiłam naprawy samochodu. Wyrzuciłam nawet zdjęcia, które wcześniej przygotowałam.
Mama mi nie uwierzyła, ale tym razem się nie oburzyła. Nie była pewna, czy kłamię, czy mówię prawdę. Niedawno odwiedziła mnie kolejna grupa krewnych. Zadzwonili do mnie i uprzedzili, że przyjadą, nie pytali, tylko ostrzegli.
Powiedziałam im wprost – nie spodziewam się nikogo, szukajcie hosteli lub hoteli. Ale oni mi nie uwierzyli. Wzięli adres mojej matki i przyszli do mojego małego jednopokojowego mieszkania z czterema osobami.
Poczęstowałam moich drogich gości herbatą, ale to był koniec mojej gościnności. Dałam im informacje z numerami telefonów i adresami najbliższych miejsc, gdzie mogliby spędzić noc i wyprowadziłam ich.
Moja matka zadzwoniła do mnie piętnaście minut później, krzycząc, że kompletnie zwariowałam w stolicy, ośmielając się wyrzucić moją rodzinę z domu.
Powiedziałam jej, że ostrzegałam ją, że sklep jest zamknięty i że przyjmuję gości tylko na zaproszenie. Inni mogą robić, co im się podoba.
Matka próbowała jeszcze kilka razy przemówić mi do sumienia, ale po prostu wyłączyłam telefon. Rozmowa nie miała sensu.
Od tamtej pory moja matka nie odzywa się do mnie, ponieważ zhańbiłam ją przed jej rodziną. Jak śmiałam – zabrałam ludzi i wyrzuciłam ich na ulicę.
I nie liczy się fakt, że uprzedziłam ich, że nie spodziewam się gości i że powinni wcześniej pomyśleć o spędzeniu nocy. Zdaniem mojej matki nie miałam do tego prawa, bo to była moja rodzina.
Moi krewni zostawiali mnie jak przychodzili i odchodzili, bo nie widziałam w tym żadnej korzyści dla siebie. Nawiasem mówiąc, ci ludzie nadal życzą mi wszystkiego najlepszego z okazji urodzin od czasu do czasu.
Nie czuję się winna, nie zamierzam przepraszać mojej rodziny i niech moja matka myśli, co chce.
„Nie gotujesz jak moja matka”: powiedział mi mój były narzeczony, mimo że uważałam go za najlepszego