Wraz z mężem zaplanowaliśmy wyjazd na weekend, aby odpocząć we dwoje, ale wieczorem zadzwoniła teściowa, że chce pojechać do wsi, aby zebrać jabłka: „Kochanie, mama potrzebuje pomocy, więc odłożymy urlop”

Kiedy z mężem w końcu postanowiliśmy, że w weekend wyjedziemy gdzieś tylko we dwoje, poczułam prawdziwą radość. Bez dzieci, bez obowiązków, bez gotowania i sprzątania.

Tylko my – ja i on. Już widziałam w wyobraźni, jak jedziemy poranną drogą, zatrzymujemy się na kawę na stacji, jak się do mnie uśmiecha zza kierownicy.

Myślałam, że te dwa dni będą jak oddech po długim biegu, jak małe święto dla naszej dwójki.

Wszystko zaplanowałam – nawet kupiłam nową sukienkę. Taką lekką, letnią, z tych, które zakłada się, gdy chce się znów poczuć piękną.

Pakowałam torbę, podśpiewując pod nosem. I wtedy wieczorem zadzwonił telefon. Jeden dźwięk, jedno „halo” – i wszystko runęło jak domek z kart.

– Kochanie, mama potrzebuje pomocy – powiedział mąż, trzymając telefon przy uchu. – Chce jutro pojechać na wieś zebrać jabłka. Mówi, że sama nie da rady.

Zamarłam. – I co? – zapytałam, choć już znałam odpowiedź.

– No… chyba przełożymy nasz wyjazd – mruknął cicho, jakby wstydził się spojrzeć mi w oczy. – To tylko kilka dni.

Wzięłam głęboki oddech, żeby nie wybuchnąć. – Planowaliśmy to od miesiąca – przypomniałam spokojnie. – Sam mówiłeś, że chcesz odpocząć, spędzić czas ze mną…

– Wiem – westchnął. – Ale mama jest sama. Zawsze liczy na mnie.

Chciałam powiedzieć: „A ja? Ja też chciałabym, żebyś czasem liczył się ze mną”. Ale zamilkłam. Bo to nie pierwszy raz.

Jego mama była dobrą kobietą, ale potrafiła sprawić, że jej syn zawsze był w gotowości. Nie prosiła – ona przypominała. O obowiązku,
o wdzięczności, o tym, że „rodzina powinna się wspierać”. I on, jak zawsze, ruszał. A ja zostawałam.

– Może tym razem poradzi sobie sama? – zapytałam cicho.

– Kochanie, nie zaczynaj… – z westchnieniem pokręcił głową. – Jest starsza, nie zostawię jej z tym.

I to było tyle. Koniec dyskusji.

Stałam więc w ciszy, gdy pakował torbę. Z walizki pachniało moją sukienką i niedoszłymi planami. Wzięłam ją w dłonie i pomyślałam, że w naszym życiu zawsze znajdzie się miejsce na cudze potrzeby, ale nigdy na nasze własne.

Rano wstał wcześnie. Pocałował mnie w policzek i powiedział:

– Nie obrażaj się, pojedziemy kiedy indziej.

Patrzyłam z balkonu, jak wsiada do auta. W gardle ścisnęło. Wiedziałam, że to „kiedy indziej” nigdy nie nadejdzie. Bo zawsze będzie coś. Ktoś. Zawsze mama.

Wieczorem wrócił zmęczony, ale zadowolony. Wniósł skrzynkę pełną jabłek.

– Zobacz, jakie piękne! – powiedział z uśmiechem. – Soczyste, słodkie. Mama taka szczęśliwa, że jej pomogliśmy.

Uśmiechnęłam się. Bo co miałam zrobić? Pokroiłam jabłko, podałam mu kawałek.

– Ładne – powiedziałam. – Tylko trochę gorzkawe.

Nie zrozumiał. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i zajął jedzeniem. A ja patrzyłam na te jabłka i myślałam, że chyba tak właśnie smakuje kobieta, która zawsze czeka, aż przyjdzie jej kolej na odrobinę czułości.

Tego wieczoru długo siedziałam przy oknie, patrząc na ciemniejące niebo. Z każdym rokiem coraz trudniej było mi wytłumaczyć sobie, dlaczego jego „mama potrzebuje” zawsze brzmi mocniej niż moje „ja też potrzebuję”.

Może kiedyś sama będę tą matką, która zadzwoni do syna i powie to samo. Ale mam nadzieję, że nie. Że pozwolę mu żyć jego życiem, że nie stanę się powodem, przez który jakaś inna kobieta powie: „Znowu nigdzie nie pojechaliśmy”.

Bo miłość to nie tylko pomoc i obowiązek. To też umiejętność nie stawiać siebie zawsze na pierwszym miejscu.

Ale, jak się okazuje, nie wszyscy to rozumieją.

Na urodzinach męża zebrało się wielu krewnych i w pewnym momencie teściowa powiedziała mi: „Gdybyś była dobrą synową, pozwoliłabyś mojej córce mieszkać u was w okresie nauki, a tak pomyślałaś tylko o sobie”

Mama nie dzwoniła do mnie od miesiąca, więc postanowiłam sama do niej zadzwonić i zapytać, o co chodzi: „Odmówiłaś pomocy siostrze i nie wpuściłaś jej do swojego mieszkania, teraz muszę wynająć jej mieszkanie”

Kiedy mąż powiedział mi, że musimy zabrać teściową do nas, zapytałam dlaczego, skoro ona ma własne mieszkanie: „Mama wprowadziła tam mojego brata, który mieszka sam i musi ułożyć sobie życie osobiste”