Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Od kilku tygodni marzyłam o tej krótkiej wycieczce do naszych przyjaciół — o dwóch dniach z dala od codzienności, bez pośpiechu, bez stresu, bez myślenia o obiedzie, praniu i wszystkich tych obowiązkach, które zwykle krążą mi po głowie jak ptaki krążące nad polem.
Spakowałam walizkę, zamknęłam okna, podlałam kwiaty na parapecie, nawet sprawdziłam dwa razy, czy żelazko na pewno jest odłączone.
Usiadłam na chwilę, żeby wypić łyk herbaty, i wtedy usłyszałam dźwięk telefonu mojego męża.
Wyświetliło się imię jego mamy, i chociaż nie podsłuchiwałam, jej podniesiony głos niósł się po całym korytarzu, jakby specjalnie chciał dotrzeć do moich uszu.
„Michał, umówiłam się jutro u fryzjera, córka ma swoje sprawy, więc zawieziesz mnie do miasta” — powiedziała tym tonem, którego nie da się pomylić z żadnym innym.
Tonem, który nie prosi, nie tłumaczy, tylko stwierdza fakt, jakby świat toczył się dokładnie tak, jak ona postanowi. Poczułam, jak coś we mnie zadrżało, jakby ten jeden krótki komunikat zsunął ze mnie całe to wyczekujące, lekkie, wakacyjne powietrze.
Michał stał chwilę w milczeniu, potem rzucił krótkie „Dobrze, przyjadę”. Bez pytania, czy to nie koliduje z naszymi planami, bez spojrzenia w moją stronę.
Patrzyłam na niego, czekając, aż doda coś jeszcze, cokolwiek… że oddzwoni później, że musi to przemyśleć, że mamy wyjazd… cokolwiek.
Ale on już wkładał telefon do kieszeni, jakby sprawa była zamknięta i nie wymagała dalszego komentarza.
Przez chwilę siedziałam w ciszy, patrząc na tę jedną walizkę, którą przygotowywałam z takim entuzjazmem.
Leżała na łóżku jak wyrzut sumienia, jak dowód na to, że znowu dałam się ponieść nadziei, jakbym była dziewczynką, a nie dorosłą kobietą, która powinna przywyknąć do tego, że życie lubi psuć plany.
— To co… nie jedziemy? — zapytałam w końcu, chociaż odpowiedź wisiała w powietrzu.
Michał westchnął z tym swoim zmęczeniem, którego nie rozumiałam. Czy naprawdę tak trudno było powiedzieć: „Mamo, jutro nie mogę, mamy wyjazd”? Czy naprawdę wszystko trzeba było podporządkować jednej osobie?
— Wiesz, że ona nie ma jak inaczej — odpowiedział, nawet na mnie nie patrząc. — To tylko jedna wizyta. Zawiozę ją i wrócę.
— Wracasz? — powtórzyłam jak echo. — Tylko zawieziesz?
— No… zobaczymy — mruknął, jakby chciał uniknąć niewygodnych szczegółów. — Może poczekam, aż skończy.
I wtedy w mojej głowie pojawił się ten obraz: ja siedzę spakowana, gotowa do drogi, patrzę na zegarek, czekam na wiadomość, a on siedzi gdzieś na parkingu pod salonem fryzjerskim, przegląda telefon i patrzy, czy mama już wychodzi.
I nasz wyjazd, ten mały, skromny, ale wyczekany, osuwa się coraz niżej, aż w końcu znika pod stertą czyichś „ważniejszych spraw”.
— Michał… — zaczęłam delikatnie, starając się nie zabrzmieć jak ktoś, kto ma pretensje. — My naprawdę czekaliśmy na tę wycieczkę.
— Przecież nikt nie mówi, że nie pojedziemy — przerwał mi szybko. — Może wyjedziemy później. Albo jutro po południu. Co to za różnica.
Ale dla mnie różnica była. I to ogromna. Bo nie chodziło tylko o godzinę czy dwie. Chodziło o to, że po raz kolejny poczułam, że stoję obok jego priorytetów, nie w ich centrum.
Wróciłam do kuchni, spróbowałam dopić herbatę, ale zrobiła się zimna i gorzka. Oparłam dłonie o blat, starając się nie płakać. Nie złościłam się na jego mamę — ona zawsze była taka.
Złościłam się na to, że on nie potrafił nikomu postawić granicy. A jeszcze bardziej na to, że ja wciąż robiłam miejsce na jego decyzje, nawet gdy bolały.
Reszta wieczoru przeszła jak w zwolnionym tempie. Michał chodził z kąta w kąt, przeglądał coś w telefonie, jakby specjalnie unikał rozmowy.
Ja siedziałam na sofie, patrząc na tę walizkę, która nadal leżała przygotowana, jakby nie chciała przyjąć faktu, że być może donikąd nie pojedzie.
Kiedy w końcu usiedliśmy przy kolacji, próbowałam jeszcze raz porozmawiać, ale słowa grzęzły mi w gardle. Nie chciałam wybuchnąć, nie chciałam robić scen, nie chciałam być tą „histeryczką”, jaką kobiety tak łatwo potrafią nazwać, gdy ośmielą się walczyć o swoje.
— Jeśli chcesz, mogę pojechać sama — powiedział cicho, jakby miał wrażenie, że to dobre rozwiązanie.
— Sama? — powtórzyłam, wpatrując się w niego. — A po co mi ta wycieczka sama? Chodziło o nas, nie o mnie.
Zamilkł i poczułam, że ta rozmowa ugrzęzła jak samochód w błocie. Ani ruszyć do przodu, ani cofnąć.
Noc była niespokojna. Przewracałam się z boku na bok, czując narastającą ciężkość w sercu. O świcie usłyszałam, jak Michał szykuje się do wyjścia. Otworzył drzwi sypialni i powiedział tylko:
— Jadę do mamy. Zobaczymy, jak długo to potrwa.
Nie zaproponował, żebym pojechała z nim. Nie powiedział, że wróci szybko. Nie zapytał, czy chcę zaczekać. Po prostu wyszedł.
Zostałam sama w cichym domu, z tą jedną walizką, z planami, które rozpadły się jak domek z kart. Odsunęłam ją na bok i usiadłam przy stole.
I wtedy pierwszy raz od dawna poczułam coś, czego nie chciałam sobie wcześniej przyznać: że bardziej niż o wycieczkę chodziło mi o to, żeby poczuć się ważną. Żeby ktoś, ten najbliższy, choć raz powiedział „to dla mnie priorytet”.
Zegar tykał, minuty ciągnęły się jak guma, a ja czekałam. Czekałam jak ktoś, kto został nauczony cierpliwości ponad własne granice. W końcu, około południa, telefon zadzwonił. Zobaczyłam jego imię i serce mi skoczyło, ale zanim odebrałam, wiedziałam już, co powie.
— Kochanie, mama chciała jeszcze zajść do sklepu. I do apteki. I do biblioteki… — zaczął niepewnie. — Wyjedziemy późnym popołudniem. Może wieczorem. Nie wiem.
I wtedy coś we mnie pękło, ale nie głośno. Nie było krzyku, nie było łez. Po prostu poczułam, że ten dzień, ta wycieczka, ta nasza drobna radość została przykryta cudzymi oczekiwaniami. I że ja znów zostałam na końcu listy.
— Michał — powiedziałam spokojnie, choć głos miałam jak szkło. — Już nigdzie nie jadę.
W jego ciszy słyszałam zaskoczenie, jakby pierwszy raz usłyszał we mnie stanowczość.
Ten dzień nauczył mnie czegoś, czego nie chciałam zrozumieć przez lata: że jeśli sama nie postawię granic, nikt nie zrobi tego za mnie.
I że czasem największą odwagą nie jest czekanie, aż ktoś wybierze nas — tylko wybranie siebie w momencie, gdy inni nie potrafią.
Nie kłóciliśmy się. Nie było dramatów. Po prostu wieczorem Michał wrócił zmęczony, a ja siedziałam na kanapie, spokojna jak nigdy.
I pierwszy raz to on patrzył na mnie z pytaniem, z niepewnością, z czymś, co wyglądało na strach, że może przesadził.
Nie odpowiedziałam mu od razu. Pozwoliłam mu zobaczyć, że jestem kobietą, która potrafi czekać — ale potrafi też przestać czekać.
A walizkę… schowałam pod łóżko. Jeszcze kiedyś ją wyjmę. Ale następnym razem chcę jechać z kimś, kto naprawdę chce jechać ze mną.