Wczoraj odwiedzili nas teściowa i teść. To był zwykły wieczór, nic specjalnego: jedliśmy kolację, rozmawialiśmy o pogodzie, wiadomościach, o tym, co podrożało, a co potaniało.
Siedziałem w kuchni, coś siekałem, pomagałem żonie i nie od razu zwróciłem uwagę na ich rozmowę. Ale potem usłyszałem: „Pamiętasz, że niedługo będziemy robić remont, pomożesz nam?”
To było jak porażenie prądem. Nie dlatego, że jestem chciwy czy skąpy. Przez całe życie starałem się pomagać. Ale to nie brzmiało jak prośba – to brzmiało jak żądanie.
Jakby to było coś oczywistego. A najgorsze było to, że moja żona nic nie powiedziała, tylko spojrzała w dół i skinęła głową.
Bezgłośnie. Bez sprzeciwu, bez zgody – po prostu ulegle. Jak córka, którą od dziecka uczono, by nie sprzeciwiała się rodzicom.
Ja też milczałem. Ale w środku wszystko wrzało.
Pomogliśmy już – z gazem, nowymi oknami i leczeniem. I ani razu nikt nie zapytał, jak sobie radzimy.
Nikt nie zadzwonił, gdy leżałam z czterdziestostopniową gorączką, gdy dziecko nie spało przez tydzień z powodu zapalenia oskrzeli, gdy sami ledwo uzbieraliśmy pieniądze na czynsz. Ale kiedy czegoś potrzebowaliśmy – „ty nam pomożesz”.
Po kolacji nie wytrzymałem i zapytałem żonę, kiedy dokładnie zamierza „pomóc”.
Ona milczała. Potem powiedziała, że nie chciała mnie denerwować, bo wiedziała, że znowu będę zdenerwowany.
Od dawna była przyzwyczajona do tego, że rodzice prosili ją o różne rzeczy, a odmowa oznaczała skandal i kłótnię.
Zapytałem ją, dlaczego nie powiedziała im, że nam też było ciężko. Że nie jesteśmy milionerami.
Że pracuję na trzy etaty, a ona wychowuje nasze dziecko i próbuje znaleźć pracę na pół etatu. Powiedziała: „Bo to moi rodzice. Nie mogę tego zrobić”. I zaczęła płakać.
Nie winię jej za to. Jest miłą osobą. I być może to jest jej największa słabość. Rodzice nauczyli ją, że na miłość trzeba zasłużyć.
Że w porządku jest być wygodnym. Że poświęcanie się jest oznaką dobrego rodzicielstwa.
Ale ja jestem zmęczony.
Jestem zmęczona byciem portfelem dla planów innych ludzi. Jestem zmęczony byciem wygodnym zięciem. Jestem zmęczony byciem w cieniu, podczas gdy inni zarządzają naszą siłą, pieniędzmi i życiem.
Kocham moją żonę. I chcę, by nauczyła się mówić „nie”. W przeciwnym razie przez całe życie będziemy pracować na czyjąś wygodę.
Nie wiem, co będzie dalej. Czy mnie zrozumie, czy będzie chciała coś zmienić. Ale ostatnia noc była dla mnie punktem wrzenia.
Nie z powodu pieniędzy, nie z powodu naprawy. Ale z powodu ciszy. Ponieważ jej „tak” brzmiało głośniej niż jakiekolwiek „nie”, którego nie mogła powiedzieć.