Kiedy w końcu zdecydowałam się powiedzieć mamie, że wraz z mężem myślimy o dziecku, najpierw nic nie odpowiedziała.
Po prostu milczała i patrzyła przez okno, jakby było tam coś ważniejszego ode mnie, od moich marzeń, od mojego przyszłego dziecka.
Stałam w milczeniu, czekając choćby na uśmiech, słowo wsparcia, coś ciepłego. Ale zamiast tego usłyszałam: „Po co ci rodzić dzieci? Kto nam z ojcem będzie pomagał?”
Nie wiedziałam, jak na to zareagować. Te słowa były jak zimny prysznic, lodowata woda, która wylała się na wszystkie moje nadzieje. I milczałam.
Jak zawsze. Milczałam, kiedy zamiast miłości słyszałam wyrzuty. Milczałam, gdy zamiast wsparcia słyszałam wymagania, manipulacje, strach.
Milczałam, bo myślałam, że tak trzeba, że jestem im winna życie, dzieciństwo, wszystko. Całe życie starałam się być wygodną córką – nie kłócić się, nie sprzeciwiać się, nie „wykręcać mózgu”.
Nosiłam mamie torby, gotowałam obiady, przyjeżdżałam na pierwsze wezwanie, odkładałam swoje sprawy. Opiekowałam się chorym ojcem, kiedy mama uciekła do przyjaciółki.
Brałam kredyty, bo im nie wystarczało. Wybierałam pracę bliżej domu, żeby szybciej dojechać, kiedy była potrzebna.
Odkładałam swoje życie. A teraz, kiedy w końcu pojawiło się coś mojego, żywego, prawdziwego — powiedziano mi, że nie mam do tego prawa. Bo jestem im potrzebna.
Oni zawsze czegoś potrzebują. To zawieźć ojca do lekarza, to wymienić kran, to odebrać paczkę. Przestałam być człowiekiem. Stałam się usługą, dodatkiem do starości moich rodziców.
I nie wiedziałam, jak się z tego wyrwać. Od dzieciństwa uczono mnie, że bycie dobrym oznacza poświęcanie się.
Bycie dobrym oznacza nie kłócić się, nie okazywać emocji, nie chcieć zbyt wiele. Bycie dobrym oznacza cierpieć. I cierpiałam.
Do ostatniej kropli. Aż pewnego wieczoru po prostu rozpłakałam się na piersi męża i powiedziałam: „Nie wiem, czy dam radę. Oni mnie nie puszczą”.
On milczał i mnie przytulał. A potem powiedział bardzo prosto: „Może czas ich puścić? Po prostu żyć własnym życiem. My też mamy prawo do szczęścia”.
I wtedy po raz pierwszy zastanowiłam się: dlaczego rodzice mogą wymagać wszystkiego, a ja nic? Dlaczego ich pragnienia są święte, a moje – egoizmem?
Dlaczego mam rezygnować z macierzyństwa, bo „kto nam pomoże”? Może dlatego, że w ich oczach nie jestem córką, a inwestycją?
Strach przed starością, strach przed pozostawieniem bez opieki zmusiły moją mamę do wypowiedzenia słów, których nigdy nie zapomnę.
Ale właśnie te słowa otworzyły mi oczy. Nie muszę poświęcać się, aby być dobrą córką. Bycie córką nie oznacza bycia niewolnicą.
I w końcu pozwoliłam sobie żyć. Razem z mężem czekamy na dziecko. I nigdy nie powiem mu: „Po co ci dzieci? Kto nam pomoże?”
Powiem: „Żyj. Kochaj. Rodź, jeśli chcesz. I nie bój się. Zawsze będę przy tobie. Ale nie jako ciężar. Jako wsparcie”.