„Taka dobra, miła osoba, a na starość została sama”: moja matka nie rozumie, dlaczego ja i moja siostra nie chcemy się z nią komunikować

Myślę, że wiele osób będzie miało przyjaciela lub znajomego przyjaciela, który jest opisany w ten sposób: „Taki dobry, miły człowiek, a na starość jest zupełnie sam. Dzieci opuściły, zero kontaktu!”.

Dlatego chcę opowiedzieć swoją historię. Jestem tym samym niewdzięcznym dzieckiem, w które moi rodzice „włożyli całą duszę”, a ona ich porzuciła.

Z zewnątrz dorastałam we wzorowej rodzinie. Ale za tym przyjemnym obrazem kryła się raczej nieprzyjemna atmosfera.

Moja siostra i ja byłyśmy wychowywane z nastawieniem, że w tym domu nic nie ma i my też jesteśmy nikim. Nie można było robić tego, co się chciało.

Można było robić tylko to, co mówiła i na co pozwalała matka. Moja siostra i ja już dawno dorosłyśmy, ale nasza matka nadal nie postrzega nas jako dorosłych.

Kiedy byłyśmy dziećmi, nasz pokój był nieustannie przeszukiwany. Moja mama potrafiła wytrząsnąć rzeczy z mojego plecaka na podłogę lub po prostu rzucić wszystko na stół.

W szkole podstawowej pomagała nam odrabiać lekcje i ten okres był jednym z najbardziej przerażających w moim życiu.

Moja mama potrafiła wyrwać całą kartkę dla jednego znaku, a potem krzyczeć, że „masz dokładnie minutę na przepisanie wszystkiego!”.

Dla mnie, siedmioletniej dziewczynki, było to przerażające. Ciężko jest się opanować, gdy oczy już zachodzą łzami, a jednocześnie trzeba dobrze pisać.

Moja siostra i ja byłyśmy dziećmi, które bały się wrócić do domu tylko dlatego, że dostałyśmy złą ocenę w szkole. I nie tylko „D” było uważane za złe, ale także „C”.

Często siedziałam na placu zabaw na podwórku aż do zmroku ze strachu przed kolejnym skandalem po powrocie do domu.

Wszystkie moje szczęśliwe wspomnienia z dzieciństwa wiążą się z tymi chwilami, kiedy byliśmy zabierani do domu mojej babci na wakacje. Babcia przeważnie nie miała do nas humoru, a my z siostrą zostawałyśmy same i mogłyśmy być naprawdę dziećmi.

Moja mama była we wszystkich komitetach rodzicielskich i miała dobrą opinię. W końcu studiowałyśmy z moją siostrą, aby nie upokarzano nas w domu za nasze studia. Potem obie ukończyłyśmy studia z wyróżnieniem. Teraz pracujemy, mamy dobre dochody i dobre stanowiska.

Ale nie mamy relacji z moją matką. Nigdy nie miałyśmy bliskości matki i córki. Nie dzieliłam się z nią żadnymi sekretami.

Zdarzył się jeden taki incydent, a potem przez ponad miesiąc słuchałam, jak moja matka opowiada wszystkim krewnym i nieznajomym o moich doświadczeniach.

Wykształcenie zdobyłam za państwowe pieniądze, więc myślę, że nie jestem nic winna rodzicom. W dzieciństwie żyliśmy skromnie. Nie jeździliśmy do kurortów, mieliśmy tylko ogród dla rozrywki. Nigdy jako rodzina nie byliśmy w kinie.

Fakt, że byłam karmiona i ubrana do czasu ukończenia studiów dziennych, nie jest zasługą moich rodziców, ale ich bezpośrednim obowiązkiem wynikającym z prawa. Teraz w ogóle nie mam ochoty ich odwiedzać.

Nie sądzę, że byłyśmy tak złymi dziećmi, że w całym dzieciństwie moja siostra i ja nigdy nie zasłużyłyśmy na to, by usłyszeć od mamy „dobra robota” czy „kocham cię”. A moja mama nigdy tego nie powiedziała.

Więc kiedy taka miła starsza pani, nawiasem mówiąc, weteranka pracy i uhonorowana nauczycielka, siedzi na ławce przed wejściem i skarży się sąsiadom, że jej dzieci ją porzuciły i jej nie odwiedzają, to jest to bardziej jej wina niż jej dzieci.

„W ogóle nie znam tych ludzi, więc nie będzie ich na moim ślubie”: przyszły zięć wymyślił wymówkę, by zaprosić na uroczystość niewielu gości

Zawsze myślałam, że mój syn jest dobrze poukładany w życiu, dopóki nie odwiedziłam go w domu

Nasze córki przestały nas odwiedzać i nawet nie zapraszają nas do swoich domów. Chociaż o nic ich nie prosimy