Syn zaprosił mnie na swoje wesele, więc przyjechałam wcześniej i dobrze zrobiłam. Kiedy weszłam do ich mieszkania, usłyszałam, jak Natalia rozmawia z kimś czułym głosem, a nie był to mój syn: „Kochanie, on jeszcze nie przyjdzie, więc przyjedź do mnie”

Chyba nie ma na świecie matki, która nie marzyłaby o tym, by zobaczyć swojego syna w garniturze pana młodego — szczęśliwego, dojrzałego, zakochanego.

Mój syn, Igor, był moim oczkiem w głowie. Po śmierci męża zostaliśmy tylko we dwoje. Wszystko, co miałam — każdą siłę, każdą myśl — oddałam jemu.

Kiedy po raz pierwszy przyprowadził do domu dziewczynę, cieszyłam się. Miała na imię Natalia. Zgrabna, ładna, z delikatnym uśmiechem
— wydawała się idealna. Była uprzejma, ale zawsze trzymała się jakby trochę na dystans. Myślałam, że to po prostu jej charakter.

Pewnego wieczoru Igor powiedział:

— Mamo, postanowiliśmy z Natalią się pobrać. Ślub za trzy tygodnie.

— Synku, to cudownie! — odpowiedziałam, a w oczach stanęły mi łzy.

Nie mogłam się doczekać tego dnia. Chciałam pomóc, ale Igor powtarzał:

— Wszystko mamy załatwione. Przyjedź dzień wcześniej, żeby odpocząć.

Znałam siebie — nie umiem siedzieć bezczynnie. Postanowiłam więc przyjechać dwa dni wcześniej, zrobić im niespodziankę. Może pomogę
Natalii posprzątać, może coś ugotuję.

Kupiłam kwiaty, wyobrażając sobie, jak zapukam do drzwi i powiem: „Cześć, kochanie, przyszła mama!”

Zadzwoniłam do Igora z drogi — nie odebrał. Pomyślałam, że pewnie zajęty, więc pojechałam prosto do nich.

Drzwi otworzyła Natalia. Zaskoczona, może nawet lekko przestraszona.

— Och, pani Halino! Jak miło, ale… nie spodziewaliśmy się pani tak wcześnie!

— Chciałam pomóc, kochanie, mam trochę wolnego. Igor jeszcze w pracy? — zapytałam.

— Tak, wróci późno — odparła szybko.

Weszłam do mieszkania, postawiłam kwiaty w wazonie. Już miałam przejść do pokoju, kiedy usłyszałam jej głos. Mówiła cicho, prawie
szeptem, ale każde słowo uderzyło mnie jak grom:

— Kochanie, on wróci dopiero za kilka godzin. Przyjedź do mnie… tak, jak wczoraj…

Stanęłam w miejscu, jakby mnie sparaliżowało. Walizka wypadła mi z rąk. „Nie, to niemożliwe” — powtarzałam w myślach.

Ale jej głos był zbyt wyraźny, zbyt pewny. A potem usłyszałam śmiech. Ten lekki, kokieteryjny śmiech, który już zawsze będzie mi się kojarzył z tamtą chwilą.

Nie wiem, jak wyszłam. Po prostu znalazłam się na klatce schodowej, potem na ulicy. Siedziałam na ławce, zziębnięta, wciąż trzymając w ręku torebkę z prezentem. Patrzyłam w dal i nie mogłam przestać myśleć o jednym: co teraz?

Całe życie przewinęło mi się przed oczami — Igor jako chłopczyk, jego uśmiech, jego pytanie: „Mamo, będziesz zawsze ze mną?”

I teraz miał ożenić się z kobietą, która już w tym momencie go zdradzała. Wieczorem zadzwonił.

— Mamo, Natalia mówiła, że byłaś! Dlaczego nie zostałaś?

— Nie chciałam wam przeszkadzać, synku — odpowiedziałam spokojnie. — Zatrzymałam się w hotelu.

Nie spałam całą noc. Myślałam, czy powinnam mu powiedzieć. Ale jak? Przed ślubem? Czy by mi uwierzył? A może źle zrozumiałam, może to jakieś nieporozumienie…

Następnego dnia odwiedziłam ich ponownie. Natalia przywitała mnie jakby nic się nie stało — serdecznie, z uśmiechem. Przygotowała kawę, pytała, jak się czuję. I kiedy się nachyliła, by postawić filiżankę, poczułam obcy zapach męskich perfum. Nie mojego syna.

Ślub był piękny. Muzyka, kwiaty, śmiech, szczęście. Igor promieniał. Patrzył na Natalię z miłością, która ściskała mi serce. A ona… patrzyła na niego tak, jakby odgrywała rolę, której nie czuła.

Podczas przyjęcia podeszła do mnie.

— Dziękuję, że pani przyjechała, pani Halino. To wiele dla mnie znaczy.

— Mam nadzieję, Natalio, że mój syn kiedyś pozna cię naprawdę. Ale nie ode mnie — powiedziałam cicho.

Zbladła. Tylko na sekundę, ale ja to zobaczyłam. Uśmiechnęła się sztucznie i odeszła.

Po kilku dniach wróciłam do domu. Igor dzwonił, dziękował, mówił, że są szczęśliwi. Słuchałam i milczałam.

Minęły dwa tygodnie. Pewnego wieczoru zadzwonił, a w jego głosie było coś, czego nigdy wcześniej nie słyszałam.

— Mamo… wiedziałaś? — zapytał.

— O czym, synku?

— O tym, że ona mnie zdradzała. Jeszcze przed ślubem. Z moim kolegą z pracy. Widziałem wiadomości.

Nie potrafiłam wydusić słowa.

— Wiesz, synku… czasem lepiej dowiedzieć się prawdy od razu, niż żyć w kłamstwie całe życie — powiedziałam tylko.

Przyjechał po kilku dniach. Zmęczony, ale spokojny.

— Myślałem, że to będzie początek mojego szczęścia, mamo. A to był tylko bolesny koniec iluzji.

Objęłam go mocno.

— Takie lekcje bolą najbardziej, ale właśnie one chronią nas przed jeszcze większym cierpieniem.

Dziś wiem jedno — że mój wcześniejszy przyjazd nie był przypadkiem. Czasem los kieruje nami tak, byśmy mogli zobaczyć prawdę, nawet
jeśli bardzo jej nie chcemy. Bo tylko wtedy możemy uratować tych, których naprawdę kochamy.

Wraz z mężem długo marzyliśmy o własnym domku letniskowym z ogrodem i domkiem, a kiedy w końcu wszystko było gotowe, wyruszyliśmy, aby zebrać plony i zauważyliśmy, że połowa z nich zniknęła. Okazało się, że poprzedni właściciele postanowili zabrać swoje

Kiedy mąż wrócił do domu z pracy, od razu poszedł odpocząć. Chciałam zaproponować mu kolację, ale rozmawiał z kimś: „Nie dzwoń do mnie tak często, jestem w domu, do zobaczenia jutro, kochanie”

Kiedy wraz z mężem przyjechaliśmy do domku letniskowego, aby zebrać jabłka, nie było ich tam. Sąsiadka powiedziała, że moja mama przyjechała i zabrała wszystko: „Mogła przynajmniej zapytać, to przecież nasze jabłka”