Długo nosiłam w sobie ten ból i nawet nie wiedziałam, czy warto o nim mówić. Ale chyba czasami łatwiej jest napisać i podzielić się tym, niż nosić to wszystko w milczeniu.
Mam na imię Anna, mam sześćdziesiąt dwa lata i przez całe życie starałam się być dobrą mamą.
Sama wychowywałam syna, ponieważ mąż wcześnie mnie opuścił dla innej kobiety. Pracowałam, szyłam nocami i dorabiałam, żeby tylko mojemu synowi niczego nie brakowało.
Pamiętam, jak w dzieciństwie siedział obok mnie w kuchni i opowiadał mi swoje szkolne sekrety, a ja przygotowywałam mu jego ulubione kotlety.
Byliśmy prawdziwymi przyjaciółmi. Uczyłam go, aby zawsze był wdzięczny i nie zapomniał o tych, którzy są blisko.
Przez całe życie wierzyłam, że wyrośnie na dobrego człowieka, który nigdy nie odwróci się od matki.
Kiedy się ożenił, szczerze się cieszyłam. Synowa wydawała się uprzejma, uśmiechnięta, choć nieco zdystansowana.
Myślałam, że z czasem znajdziemy wspólny język. Pomagałam im, jak mogłam: to dorzuciłam pieniądze, to kupiłam wnukowi prezenty, to przyniosłam pierogi.
Czasami miałam nawet wrażenie, że synowej to się nie podoba, ale przymykałam na to oko. Bo robię to z serca, a
nie dla pozoru.
Kiedy urodził się wnuk, moje serce śpiewało. To była największa radość w moim życiu. Nie mogłam nacieszyć się jego małymi rączkami, śmiechem, pierwszymi krokami.
Opiekałam się nim, siedziałam, kiedy oni z synem wychodzili załatwić sprawy, nosiłam go na rękach, śpiewałam kołysanki. Nazywał mnie „babcia Anna” i byłam gotowa oddać mu całą swoją miłość.
Ale z czasem zaczęłam czuć, że mam jest odsuwana na bok. Synowa coraz częściej mówiła: „Mamo, damy sobie radę sami”, „Mamo, nie trzeba, już wszystko kupiliśmy”, „Mamo, już zdecydowaliśmy bez ciebie”.
A ja tylko chciałam pomóc, być potrzebna, być blisko.
I oto kilka dni temu wydarzyło się coś, z czym do dziś nie mogę się pogodzić. Mój syn zadzwonił i powiedział bardzo suchym tonem:
— Mamo, proszę, nie przychodź na urodziny małego.
Nie od razu zrozumiałam, co ma na myśli. „Jak to – nie przychodź? To przecież mój wnuk! Przygotowywałam dla niego prezent, czekałam na ten dzień, żeby go przytulić!” – pomyślałam.
A syn kontynuował:
— Tak powiedziała Magda. Boi się, że zepsujesz święta swoimi opowieściami.
O mało nie upuściłam słuchawki. „Jakimi opowieściami? Przecież zawsze mówię szczerze, dzielę się wspomnieniami, staram się rozbawić wnuka.
Czy naprawdę komuś szkodzę?” W środku wszystko się we mnie skurczyło. Stałam na środku pokoju i nie wiedziałam, czy płakać, czy krzyczeć.
Tak bardzo mnie zabolało, że syn nawet nie stanął w mojej obronie. Że po prostu powtórzył słowa żony, jak obcy mężczyzna, a nie własne dziecko.
„Nie przychodź” — to słowa straszniejsze niż jakakolwiek obraza. Jakby mnie wykreślono z życia, jakbym już nikomu nie była potrzebna.
Przypomniałam sobie wszystkie te lata, kiedy nie spałam po nocach, pracowałam na trzech etatach, żeby miał wymarzone trampki i mógł studiować na uniwersytecie.
Przypomniałam sobie, jak nosiłam go na rękach, kiedy był chory, jak biegałam po lekarzach. Jak drżałam za każdym razem, kiedy się spóźniał. Czy zasłużyłam na takie „dziękuję”?
Nie mogłam nawet zadzwonić do wnuka i pogratulować mu osobiście. Bałam się, że synowa znów będzie niezadowolona. Wysłałam prezent pocztą.
A kiedy otrzymałam krótkie „dziękuję” od syna w wiadomości, zrozumiałam – dla nich jestem teraz tylko formalnością.
Ale czy matkę można uznać za formalność? Czy dziecko może tak łatwo zrezygnować z tej, która dała mu życie?
Siedziałam tego wieczoru w kuchni, przed sobą miałam zimną filiżankę herbaty i myślałam: „Chyba naprawdę nie jestem już potrzebna”.
Ból był tak silny, że wydawało mi się, jakby ściskał mi pierś.
A jednak próbowałam znaleźć w sobie siłę, by wybaczyć. Bo miłość do dziecka nie znika. Pozostaje, nawet gdy serce pęka na kawałki.
Nie wiem, co będzie dalej. Czy będę mogła jeszcze kiedyś usiąść z nimi przy jednym stole, czy zaproszą mnie na następne święta. Ale wiem na pewno: i tak będę kochać swojego wnuka i syna.
Nawet jeśli oni tego nie zauważają. Bo matczyne serce nie ma wyłącznika. Kocha do ostatniego tchnienia.