Po prostu atrakcja niespotykanej hojności! Rodzice zaproponowali mi kupno mieszkania, które i tak chciała mi zostawić babcia.
Hojność oferty polega na tym, że zgodzili się sprzedać mi to mieszkanie na raty, bez pożyczek i nadpłat.
A to, że obiecali babci, że po prostu przerejestrują mieszkanie na moje nazwisko, gdy osiągnę pełnoletność, to już zupełnie inna historia.
Kiedy zmarła moja babcia, miałam trzynaście lat. Nie myślałam wtedy o żadnym mieszkaniu. Chciałam zostać piosenkarką i koncertować po całym świecie.
Ale doskonale pamiętam, jak babcia zawsze powtarzała, że zostawi mi swoje mieszkanie, bo byłam jej jedyną i ulubioną wnuczką.
Babcię zawiódł brak wiedzy prawnej i nadmierna naiwność. Rodzice powiedzieli jej, że do osiemnastego roku życia nie będę mogła dziedziczyć i w ogóle mieć żadnych praw majątkowych.
Byłam obecna podczas tych rozmów. Mama powiedziała mi później, że nie powinnam więcej zawracać babci głowy. Prędzej czy później moja mama dostanie mieszkanie, a ja jestem jedynym dzieckiem mojej mamy, więc mieszkanie na pewno będzie moje.
Nie miałam zamiaru przeszkadzać babci, jak już mówiłam, potrzebowałam mieszkania jak zając znaku stopu. W mieszkaniu rodziców miałam własny pokój, który mi odpowiadał.
Babcia zmarła, a mieszkanie odziedziczyła moja mama. Przez czternaście czy osiemnaście lat nikt nie przerejestrował mieszkania na mnie.
Rodzice wynajmowali mieszkanie za grosze, jak twierdzili, żeby sami nie musieli wydawać na nie pieniędzy. Zaczęłam myśleć o mieszkaniu dopiero po osiągnięciu pełnoletności.
Nie chciałam mieszkać z rodzicami, bo ich ciągłe grzebanie w moich rzeczach, podsłuchiwanie rozmów i próby zmuszenia mnie do życia według standardów dziesięcioletniego dziecka były bardzo irytujące.
Zapytałam, co zrobimy z mieszkaniem i kiedy. Moi rodzice byli zaskoczeni tym pytaniem, powiedzieli, że mieszkanie jest wynajęte na rok i nie zamierzają nic zmieniać.
Mama powiedziała, żebym na razie wzięła pieniądze, bo trzeba będzie zrobić remont. Pomyślałam, że to rozsądna sugestia i zaczęłam oszczędzać pieniądze z mojej prostej pracy.
Musiałam łączyć to ze studiami, więc nie mogłam oszczędzać dużych kwot.
Minął rok, a potem moi rodzice „przypadkowo” nie wypowiedzieli umowy najmu na czas i została ona automatycznie przedłużona na kolejny rok. Moi rodzice po prostu rozłożyli ręce.
Nadal oszczędzałam pieniądze. Nawet kiedy wprowadziłam się do mojego młodego mężczyzny, nadal oszczędzałam pieniądze. Według moich obliczeń miałam już wystarczająco dużo pieniędzy na najprostsze naprawy.
Wtedy postanowiłam ponownie omówić kwestię mieszkania z rodzicami. Powiedziałam, że nadszedł czas, aby powiadomić ludzi, że umowa najmu nie zostanie przedłużona.
Moi rodzice powiedzieli, że nie są gotowi zrezygnować z najmu. Okazało się, że nie płacili im tak dużo za wynajem.
I wtedy zaproponowali mi, żebym kupił od nich mieszkanie, obiecując przyzwoite warunki. To znaczy sprzedają mi je na raty, bo w końcu są moimi krewnymi.
„Ale kto ci powiedział, że to mieszkanie jest twoje? Babcia mi je zapisała, a o tobie nie było mowy” – powiedziała mi mama, kiedy jej powiedziałam, że są nieuczciwi, że są nieuczciwi.
No tak, tak, jestem bardzo głupia i nic nie pamiętam. Ale nie widziałam sensu w udowadnianiu czegokolwiek rodzicom. Jeśli zamierzali kupić mieszkanie, to zdecydowanie nie powinni.
Owszem, będą nadpłaty, ale będę wiedziała na pewno, że później to nie wypali tak jak z tym mieszkaniem. W przeciwnym razie zapłacę, a potem okaże się, że nie mam z mieszkaniem nic wspólnego.