„Przez jakiś czas mieszkałam z moim chłopakiem w wynajętym mieszkaniu i płaciłam za nie: okazało się, że to jego mieszkanie, a on zabrał wszystkie pieniądze dla siebie”

Szczerze mówiąc, nie miałam szczęścia w życiu osobistym. Moje koleżanki od dawna są mężatkami, są dumne ze swoich słodkich dzieci i dzielą się ze sobą przepisami, podczas gdy ja, w wieku 27 lat, wciąż aktywnie szukam partnera.

Starsi członkowie rodziny i dobrzy sąsiedzi w wieku emerytalnym szczerze uważają za swój obowiązek zapytać, kiedy wyjdę za mąż i zasugerować, że zegar tyka.

Chciałabym zmienić tę sytuację, ale nie chciałam spotykać się z pierwszym lepszym facetem, nie mówiąc już o zamieszkaniu z nim.

Kiedyś poszłam na noworoczną imprezę firmową z kolegami. Wieczór okazał się bardzo zabawny. Było wiele konkursów. Dużo śpiewaliśmy, piliśmy i tańczyliśmy, a impreza udała się.

Prawdopodobnie za dużo wypiliśmy tej nocy, ponieważ rano, kiedy się obudziłam, pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam, była szata Świętego Mikołaja i jego broda leżąca na krześle.

Okazało się, że Andrzej, który pracował na pół etatu na naszej imprezie firmowej, postanowił odprowadzić mnie do domu. I został.

Niezwykła znajomość stopniowo przerodziła się w błyskotliwy romans. Po dwóch miesiącach myślałam, że w końcu spotkałam tego jedynego i najlepszego.

Oczywiście zdecydowaliśmy się zamieszkać razem, ponieważ w ogóle nie chcieliśmy się rozstawać. Oboje mieszkaliśmy wtedy z rodzicami, więc Andrzej zaproponował, że znajdzie dla nas fajne mieszkanie.

Zaledwie tydzień później mój kochanek, uśmiechając się szeroko, powiedział, że znalazł świetne miejsce w pobliżu mojej pracy, dzięki czemu mogę spać dłużej rano.

Byłam trochę zdezorientowana czynszem, który musiałam płacić za stare mieszkanie Chruszczowa bez żadnych napraw. Było drogo, oczywiście, ale Andrzej starał się o mnie zadbać. Oczywiście zgodziłem się i wprowadziliśmy się.

Od początku naszego wspólnego życia postanowiliśmy dzielić się wszystkimi wydatkami po równo. Wydawało mi się to sprawiedliwe.

Coraz częściej zaczęliśmy rozmawiać o przyszłości, planując ślub i założenie bliskiej rodziny. Andrzej powiedział, że nie potrzebujemy wesela, nie ma sensu wyrzucać pieniędzy w błoto.

Dużo ważniejsze było zebranie pieniędzy na zaliczkę na dom, żeby nasze przyszłe dzieci nie musiały tułać się z nami po wynajmowanych mieszkaniach.

Byłam bardzo dumna z tego, że mój ukochany już dba o przyszłość rodziny i starałam się mu w tym pomóc.

Żyliśmy z mojej pensji, a pensja Andrzeja była zaoszczędzona. Co miesiąc dawałam mu połowę kwoty na czynsz, kupowałam jedzenie i ubrania. Czasami udawało mi się nawet trochę zaoszczędzić i cieszyłem się, że nasze marzenie jest coraz bliżej.

Nie trzeba dodawać, że żyliśmy w trybie oszczędnościowym i nie pozwalaliśmy sobie na żadne dodatkowe zakupy.

Pewnej nocy Ivan nie wrócił na noc do domu. Szalałam ze zmartwienia, dzwoniłam do niego wiele razy, ale jego telefon był niedostępny. Pytałam o niego jego przyjaciół i rodziców, ale nikt nie wiedział, gdzie się podział.

Dwa dni po zniknięciu Andrzeja do drzwi zadzwoniło dwóch mężczyzn w surowych garniturach. Okazało się, że byli to komornicy poszukujący mojego wspólnego męża. Pokazali mi dokumenty, z których wynikało, że Ivan zaciągnął dużą pożyczkę w banku i jej nie spłaca.

Nic nie rozumiałam. I wtedy przypomniałam sobie o pieniądzach, które od ponad dwóch lat oszczędzaliśmy na mieszkanie. Postanowiłam znaleźć numer konta, na którym były zapisane pieniądze na spłatę kredytu.

Wszystkie dokumenty znajdowały się w dużym folderze, którego nigdy nie otworzyłem. Nie znalazłam żadnych dokumentów bankowych, ale znalazłam akt darowizny mieszkania, w którym razem mieszkaliśmy, na nazwisko Andrzeja.

Z aktem darowizny udałam się do rodziców Andrzeja, by w końcu zrozumieć, co się dzieje. Okazało się, że przez dwa lata z rzędu płaciłam połowę czynszu za mieszkanie, które babcia podarowała Andrzejowi pięć lat temu.

Mężczyzna, z którym marzyłam o założeniu rodziny, był nałogowym pijakiem, który żył na mój koszt i wydawał na to swoją pensję. Okłamał moich rodziców, że to już przeszłość, ale najwyraźniej wrócił do swoich starych nawyków.

Byłam bardzo zraniona i zdenerwowana, że wszystko, w co wierzyłam i o czym marzyłam przez cały ten czas, okazało się kłamstwem. Rodzice Andrzeja mówili mi, że jest po prostu chory, że powinnam mu wybaczyć, że potrzebuje teraz pomocy i wsparcia. Ale ja nie chcę go widzieć, bo osoba, którą naprawdę kochałam, nie istniała. Sama go sobie wymyśliłam.

„Wiem, że lepiej dla mnie będzie spędzić starość w domu opieki. Dla mnie to lepsze niż życie jak moja babcia: nie chcę być ciężarem dla moich dzieci”

„Przez całe życie opiekowałam się matką i nie wiedziałam, że kiedy odziedziczę dom, wszyscy moi krewni będą mi się sprzeciwiać”

„Teściowa rozwiodła się ze swoim mężem, a teraz namawia moją żonę, by rozwiodła się ze mną: widziałam, jak cię zdradzał”