Poprosiliśmy sąsiadkę, aby pilnowała naszego mieszkania podczas naszej nieobecności, a ona postanowiła znaleźć lokatorów. Czy naprawdę myślała, że nikt się o tym nie dowie

Długo planowaliśmy tę podróż. Po kilku latach bez urlopu, kiedy praca pochłaniała nas kawałek po kawałku, kiedy nawet weekendy wydawały się przedłużeniem dni powszednich, w końcu zdecydowaliśmy – jedziemy.

Dwa tygodnie nad morzem, bez telefonów, bez zmartwień, bez wiadomości. Tylko my dwoje i cisza.

Pakowałam walizki, a mąż biegał po mieszkaniu, sprawdzając wszystko dwa razy – gaz, wodę, zamki. Oboje byliśmy trochę niespokojni, ale w tym momencie chcieliśmy tylko jednego – odpocząć.

— „A kto będzie pilnował mieszkania?” — zapytał jakby mimochodem, ale wiedziałam, że nie daje mu spokoju żadna drobnostka.

— „Poprosimy Elię” — odpowiedziałam. — Ona i tak jest w domu, jest emerytką, nigdzie nie wychodzi. To dobra osoba, a do tego mieszka po drugiej stronie ściany”.

Skinął głową i sprawa była zamknięta.

Wieczorem poszliśmy do niej. Ela otworzyła drzwi w szlafroku w wyblakłe kwiaty, uśmiechnęła się i zaprosiła na herbatę.

„Chętnie pomogę – powiedziała – to dla mnie nic trudnego. Najważniejsze, żebyście zostawili klucze”.

Zostawiliśmy je, nie podejrzewając nawet, że popełniamy największy błąd w całym naszym życiu.

Wycieczka się udała. Odpoczywaliśmy, kąpaliśmy się, opalaliśmy, po raz pierwszy od dawna po prostu śmialiśmy się. Wieczorem piliśmy wino i patrzyliśmy na fale.

Nie myśleliśmy o niczym. Kiedy mówiłam mężowi, że czuję się szczęśliwa, on po prostu brał mnie za rękę i milczał — i w tej ciszy było wszystko.

Kiedy wróciliśmy, była późna noc. Miasto spało. Weszliśmy po schodach, otworzyliśmy drzwi i zamarliśmy. W mieszkaniu paliło się światło.

W kuchni stały obce kubki. W korytarzu – walizki, nie nasze. Nie wierzyłam własnym oczom. Z pokoju dochodziły głosy – męskie i żeńskie, nieznane, zrelaksowane, jakby w swoim domu.

Mój mąż spojrzał na mnie i poczułam, jak ogarnia go fala gniewu. Gwałtownie otworzył drzwi do salonu — siedziała tam młoda para, około trzydziestki, z butelką wina i laptopem na stole.

— „Co tu się dzieje?” — powiedział ostro.

Kobieta podskoczyła przestraszona.

— „Och, my… my wynajmujemy to mieszkanie przez panią Elę”.

„Jakie wynajmujemy?!” — wykrzyknęłam. „To nasze mieszkanie!”

Stali zdezorientowani. Mój mąż zażądał pokazania umowy. I pokazali ją. Wydruk ze strony internetowej agencji wynajmu, gdzie wszystko
wyglądało oficjalnie: „właścicielka — Ela K.”.

Ze zdjęciami naszego salonu, naszej sypialni, a nawet mojej ulubionej doniczki przy oknie.

Poczułam, jakby ziemia uciekła mi spod nóg. Staliśmy pośrodku własnego domu, w którym mieszkali obcy ludzie, i wszystko, co wydawało się stabilne i zrozumiałe, w tej chwili rozpadło się.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, było pójście do Eli. Nawet nie założyłam kurtki. Serce waliło mi jak młotem. Otworzyła drzwi spokojnie, jakby nic się nie stało.

— „O, już wróciliście? Jak wypoczynek?” — uśmiechnęła się.

„Elu, co to znaczy? Dlaczego w naszym mieszkaniu mieszkają ludzie?”.

Wzruszyła ramionami.

„Nie martw się, wszystko jest pod kontrolą. To porządni ludzie, znam ich. Płacą regularnie, mieszkanie nie stoi puste, nie zbiera się
kurz. Tak jest lepiej!”.

Nie wiedziałam, czy się śmiać, czy płakać.

— „Lepiej? To nasz dom! Wynajęłaś go bez pozwolenia!”

— „Nie rób z igły widły” — odpowiedziała, jakby to była rzecz zwyczajna. — Nie dla siebie, po prostu pomyślałam — po co ma stać pusty? Zarobię trochę, a wam też kupię coś miłego. Z dobrymi intencjami, córko”.

Zrobiło mi się zimno. Od oburzenia, rozczarowania, bezsilności. Stałam przed osobą, której ufałam, i widziałam, że ona nawet nie rozumie, co zrobiła. Jej sumienie spało spokojnie.

Mój mąż wezwał policję. Przyjechali szybko. Para z mieszkania pakowała się w milczeniu — widać było, że oni również padli ofiarą oszustwa.

Płacili jej, myśląc, że wszystko jest oficjalne. Nie mieliśmy do nich żadnych pretensji, tylko do tej, którą uważaliśmy za
„dobrą sąsiadkę”.

Kiedy policjanci weszli do niej, ona nadal próbowała wyjaśnić:

— „Nie chciałam nic złego! Po prostu myślałam, że pomogę sobie i im!”

— „Pomogłaś tylko sobie” — powiedział cicho mój mąż.

Mieszkanie było w nieładzie. Nasze naczynia — zużyte. W łazience — obce ręczniki. W sypialni – ślady cudzych dni i nocy. Siedziałam pośrodku pokoju, który tak bardzo kochałam, i nie mogłam powstrzymać łez.

„Czy ona naprawdę myślała, że nikt się nie dowie?” – szepnęłam.

Mój mąż objął mnie w milczeniu. Bo co można powiedzieć w takich chwilach?

Kolejne dni były jednym wielkim chaosem — wyjaśnienia, policja, rozmowy z prawnikiem. Nie mogliśmy nawet od razu zasnąć w naszym mieszkaniu.

Wydawało się, że powietrze tam jest obce, że ktoś pozostawił niewidzialne ślady, że zaufanie, podobnie jak czystość, potrzebuje czasu, aby powrócić.

Kiedy wszystko nieco ucichło, długo siedziałam przy oknie i myślałam. Dlaczego ludzie tak postępują? Dlaczego, kiedy szczerze ufasz, ktoś widzi w tym okazję do wykorzystania? I dlaczego ci, którzy sprawiają ból, zawsze usprawiedliwiają się dobrymi intencjami?

Po kilku tygodniach zabrano Elu dzieci — mówią, że zaczęła mieć problemy ze zdrowiem. Nie życzyłam jej źle, chociaż nie mogłam jej wybaczyć. W moim sercu żyła uraza, ale także żal. Bo chyba nikt nie budzi się rano z myślą: „Dzisiaj zdradzę czyjeś zaufanie”.

Wszystko zaczyna się od drobiazgów. Od myśli, że „nic strasznego się nie stanie”. A potem — lawina.

Razem z mężem ponownie zamontowaliśmy nowe zamki w drzwiach.

Długo myłam podłogi, prałam zasłony, zmieniałam pościel. Nie dlatego, że bałam się zarazków — oczyszczałam przestrzeń z obcej obecności. A może nawet bardziej — z goryczy.

Teraz rozumiem: rzeczy materialne można odnowić, drzwi — wymienić, nawet reputację — obronić. Ale zaufanie… Zaufanie jest jak szkło. Raz pęknie – i już nigdy nie będzie takie, jak było.

Czasami wspominamy z mężem tę sytuację, a on mówi:

– „Może to i dobrze, że wszystko wyszło na jaw teraz. Przynajmniej wiemy teraz, komu nie można ufać”.

A ja odpowiadam:

– „Może tak. Ale za każdym razem, kiedy zamykam drzwi, sprawdzam zamek dwa razy. Nie ze strachu, ale z doświadczenia”.

Zaufanie jest kruche. I nawet jeśli świat wydaje się dobry, warto pamiętać: nie każdy uśmiech oznacza szczerość. Niektórzy po prostu ukrywają w sobie pragnienie posiadania kluczy do cudzego domu.

Wraz z siostrą pojechałyśmy z rodzinami na wakacje i wynajęłyśmy domek nad morzem. Kiedy trzeba było zapłacić za wynajem, powiedziała, żebym to zrobiła, bo oni nie mają teraz nic: „W takim razie po co pojechali z nami, to twoja siostra, ty zdecyduj, co zrobić”

Kobieta przypadkowo dowiedziała się, że jej mąż ma jeszcze jedną rodzinę. W jego telefonie znalazła zdjęcie, na którym trzymał na rękach małe dziecko: „To wszystko twoja wina, bo nie poświęcałaś mi wystarczająco dużo uwagi”

Przywieźliśmy 80-letnich teściów do siebie, aby się nimi opiekować. A po tygodniu teściowa już dawała mi zadania i mówiła mi, jak mam karmić jej syna: „Zostawiliśmy ci mieszkanie, a ty musisz się nami opiekować”