Siedział naprzeciwko mnie, ostrożnie odsuwając talerz z moim ulubionym zapiekanką, o którą kiedyś prosił, żeby przygotowywać co tydzień.
Patrzył na stół, nie w oczy, a ja, jak zawsze, czekałam, że zaraz powie coś o pracy, zmęczeniu lub planach na weekend. Ale tym razem jego milczenie było ciężkie, nienaturalne. Czułam, że teraz wszystko się zmieni.
— Odchodzę od ciebie — powiedział nagle, nie podnosząc wzroku. — Jest inna. Młodsza. Ona… jest inna. Ona potrafi się cieszyć, śmiać
się, cieszyć się życiem, a ty… ty jesteś ciągle poważna, wszystko kontrolujesz, planujesz, przeżywasz.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Milczałam. Każde jego słowo uderzało mnie jak kamień prosto w serce. Młodsza. Wesoła. Bez zmartwień.
I nawet nie bolało mnie to — na początku po prostu czułam pustkę. Patrzyłam na niego i myślałam: czy to ten sam mężczyzna, z którym
razem przeżyliśmy kredyty, bezsenne noce, choroby dzieci, straty? Wydaje się, że nie. Jakby przede mną stał zupełnie obcy człowiek.
— A jesteś pewien, że szukasz radości, a nie ucieczki? — zapytałam, ledwo powstrzymując łzy.
— Po prostu chcę znów żyć.
Po tym spakował swoje rzeczy. Nawet nie wszystko — tylko ubrania, laptop i ładowarkę. Jakby wyjechał w podróż służbową. Zostałam sama.
Dzieci spały, w domu pachniało kolacją, której nikt nie zjadł. Stałam na środku kuchni, patrzyłam na pusty krzesło i myślałam, że prawdopodobnie już dawno przestałam „żyć” tak, jak on to rozumie.
Ale czy można się śmiać, kiedy rachunki, praca, zmęczenie, kiedy wszystko spoczywa na tobie?
Pierwsze dni były jak we mgle. Telefoniczne rozmowy z przyjaciółmi, krótkie wiadomości od niego — „wezmę dokumenty”, „gdzie leży paszport”.
Nie pytałam, jak mu tam. Nawet nie płakałam. Po prostu milczałam. Ale nocami, kiedy w domu zapadała cisza, serce ściskało mi się tak, że trudno było mi oddychać.
Minął tydzień. W sobotę wieczorem stał pod drzwiami. Bez dzwonienia. Po prostu stał, jakby nie wiedział, co powiedzieć.
„Mogę wejść?” – zapytał nieśmiało.
Otworzyłam. W rękach trzymał torbę z supermarketu — jakąś drobiazg, żeby mieć o czym porozmawiać.
— Ona… ona nie gotuje — powiedział, jakby to było usprawiedliwienie. — Mówi, że mogę sam, albo zamówić. A w domu… no, jakoś nie tak. Cisza jest inna.
Patrzyłam na niego i nagle zrozumiałam, że coś się we mnie zmieniło. Nie czekałam już, że wróci. A tym bardziej nie chciałam, żeby zrobił to tylko dlatego, że poczuł się niezręcznie.
— Jesteś głodny, Igore? — zapytałam po prostu, żeby nie milczeć.
— Trochę — odpowiedział zawstydzony.
Postawiłam przed nim talerz z tym samym zapiekanką, którą przygotowałam tego wieczoru, kiedy odszedł. Usiadłam naprzeciwko.
Milczeliśmy. I w tej ciszy zrozumiałam, że to już nie jest rozmowa małżeńska, ale rozmowa dwojga ludzi, którzy przypadkowo spotkali się po długim wspólnym życiu.
Mówił, że popełnił błąd. Że nie wiedział, jak trudno mu bez domu, bez zapachu kolacji, bez naszego śmiechu z dziećmi, bez tych drobiazgów, które wydawały mu się „nudne”. Że ona jest piękna, ale obca, a w jej oczach nie ma ciepła.
— Przepraszam, po prostu szukałem lekkości. A znalazłem pustkę.
Słuchałam i patrzyłam przez okno. Nie było mi żal jego, tylko siebie, tej dawnej. Którą kiedyś kochano po prostu, bez żadnych pretensji. A teraz przypomniano sobie, gdy zrobiło się nieprzyjemnie.
— Igor — powiedziałam cicho. — Wiesz, ja też chcę żyć. Ale nie tak, żeby mnie zostawiano, kiedy szukają radości, i wracano, kiedy chcą coś zjeść.
Milczał. Potem wstał, podziękował i wyszedł. A ja pozostałam siedzieć, spokojna jak po burzy. I po raz pierwszy od dawna nie czułam bólu. Czułam się… wolna.
Następnego ranka zaparzyłam kawę, otworzyłam okno i wdychałam zimne powietrze. Słońce przebijało się przez zasłony i miałam ochotę się uśmiechnąć. Naprawdę poczułam, że życie toczy się dalej. Bez niego. Ale być może po raz pierwszy — dla mnie samej.