Moje dzieciństwo, dorastanie i dorosłe życie do niedawna były bardzo szczęśliwe. Bez względu na to, co działo się w moim życiu, zawsze wiedziałam, że mam rodzinę, która mnie kocha, która zawsze mnie zrozumie i wesprze.
Moja matka. Nigdy nie spotkałam milszej, lepszej i piękniejszej osoby. Jej miłość i ciepło wystarczały nie tylko dla jej rodziny, ale także dla wszystkich ludzi wokół niej.
Kochałam moją wspaniałą mamę. I byłam pewna, że wszyscy wokół mnie również kochali tego miłego, bystrego człowieka, zwłaszcza mojego tatę.
Mój ojciec nigdy się z nią nie kłócił. Dbał o nią, dawał jej kwiaty i prezenty i z dumą opowiadał swoim przyjaciołom, jakie miał szczęście, że spotkał tak niesamowitą kobietę.
Sześć miesięcy temu moja mama zaczęła tracić na wadze. Wciąż była szczęśliwa, biedactwo. Ale to była choroba. Dwa miesiące temu odeszła moja najdroższa osoba.
Prawie oszalałam z żalu. Gdyby nie mój mąż i nasi mali chłopcy, nie wiem nawet, czy kiedykolwiek byłabym w stanie wyjść z tego strasznego smutku. Chociaż nadal płaczę każdego dnia.
Gdy tylko widzę ulubione lilie mojej mamy, słyszę jej ulubioną piosenkę lub czuję zapach jej perfum, czuję straszną rozpacz.
Ale mój tata, moim zdaniem, wcale nie był zdruzgotany żalem. Kontynuował swoje dotychczasowe życie i nawet nie odwołał tradycyjnego weekendowego wypadu z przyjaciółmi na ryby.
Na początku nie myślałam zbyt wiele o dziwnym zachowaniu mojego ojca. Ale wkrótce motywy jego działań stały się dla mnie jasne. Były one po prostu obrzydliwe. Tydzień temu ojciec zadzwonił do mnie i powiedział, że musi ze mną poważnie porozmawiać. Ale kiedy zaproponowałam mu, żeby przyszedł do mnie do domu, odmówił.
Nie zaprosił mnie też do siebie. Umówił się na spotkanie w weekend w małej przytulnej kawiarni.
Mama bardzo lubiła to miejsce. Z jakiegoś powodu uznałam, że mój ojciec opłakuje swoją zmarłą żonę i chce ze mną porozmawiać, aby ją zapamiętać i upamiętnić.
Kiedy przyszłam, mój ojciec siedział na małym tarasie z dwoma stolikami. Przy sąsiednim stoliku siedziała kobieta w moim wieku, a obok niej biegały dwie bliźniaczki w wieku przedszkolnym.
Gdy tylko się pojawiłam, nieznajoma dosłownie wbiła wzrok w moją twarz. Patrzyła na mnie tak intensywnie, że na początku myślałem, że się znamy. Ale nie, to był zdecydowanie pierwszy raz, kiedy widziałem tę panią.
Mój ojciec zachowywał się jakoś niespokojnie, jakby był bardzo zdenerwowany. Rozmawialiśmy o jakichś bzdurach, a potem zapytałem go wprost, o czym chce ze mną porozmawiać.
Tata westchnął, jakby zbierając się na odwagę, a potem powiedział mi coś, co na początku wydawało mi się urojeniem. A potem, kiedy mu uwierzyłam, postanowiłam wymazać tę osobę ze swojego życia.
Okazało się, że przez ostatnie pięć lat mój ojciec utrzymywał się z dwóch pensji. Jego kochanka zaszła w ciążę, a on nie mógł zostawić jej samej z dziećmi. Nie chciał też rozwieść się z matką.
Mówił, że ją kocha i nie chce jej skrzywdzić. A teraz, gdy moja matka odeszła, postanowił powiedzieć mi prawdę. I przedstawić mnie, jak to ujął, swoim ukochanym
dziewczynom.
Widząc, że się na nią gapię, kobieta przy sąsiednim stoliku uśmiechnęła się do mnie i przyjaźnie pomachała ręką. Więc takie dziewczyny naprawdę kocha mój ojciec?
Nienawiść nagle utrudniła mi oddychanie! Przecież mama tak bardzo kochała tego starego Don Juana, wierzyła mu. A teraz on ma rodzinę na boku i usprawiedliwia swoje kłamstwa? I chce, żebym zrozumiała i zaakceptowała jego grzechy.
Mój mąż został bez niczego przez swoich najbliższych, a ja nawet nie mogę mu pomóc