„Nie spełniłaś wszystkich moich oczekiwań”: powiedziała moja matka i przestała ze mną rozmawiać

Moja matka urodziła mnie ze związku z kierownikiem naukowym. Pisała pracę doktorską pod jego kierownictwem i zakochała się w nim jak szalona.

Kochała go, powtarzała mu, jaki jest genialny, jaki mądry i jaki jest promykiem światła w mrocznym królestwie.

Mój biologiczny ojciec, mimo całego swojego geniuszu, nie cierpiał moralności. Mając żonę i dzieci, był szczęśliwy, mogąc zaspokoić swoje potrzeby z entuzjastyczną studentką, czy kimkolwiek była jej matka.

Nie miał zamiaru opuszczać żony, a matka o tym wiedziała. Jakże musiała się cieszyć, gdy zaszła w ciążę z obiektem swoich pragnień.

Jednak kilka miesięcy po tym wydarzeniu sam mężczyzna wyjechał do pracy za granicę, zabierając ze sobą rodzinę. A moja matka została sama z dzieckiem, czyli ze mną.

Mama pokładała we mnie tak wielkie nadzieje, że już w łonie matki byłam skazana na porażkę. Naprawdę chciała, żebym odziedziczył geniusz mojego ojca.

Ale rozczarowałam ją jeszcze zanim się urodziłam. Marzyła o synu, a urodziła się córka. Ale moja matka zniosła ten cios niezłomnie, decydując, że dziewczynkę można wychować na geniusza.

Nie miałam dzieciństwa, miałam kurs młodego naukowca. Moja matka starała się jak mogła uwolnić mój geniusz. Wcześnie zaczęła uczyć mnie czytać, pisać i matematyki.

W wieku czterech lat zaczęła uczyć mnie języków obcych, a z matematyki dawała mi zadania do trzeciej klasy. Byłam bardzo zwyczajnym dzieckiem, dla którego wszystkie te informacje były przeciążeniem.

Kiedy poszłam do szkoły podstawowej, mama zażądała, abym w domu uczyła się programu szkoły ponadpodstawowej. Naprawdę miała nadzieję, że ukończę szkołę jako zewnętrzny student, wstąpię na uniwersytet i będę prowadził badania.

Jeśli mi się nie udawało, byłam karana. Moja matka krzyczała i żądała, abym nie zhańbił mojego genialnego ojca, którego nigdy nie widziałam osobiście, tylko na zdjęciach rozwieszonych po mieszkaniu.

Wszystko, co moja matka mogła osiągnąć swoimi metodami wychowawczymi, to moje jąkanie. W pewnym momencie zaczęłam się strasznie jąkać, nawet jeśli nie byłam zdenerwowana.

Matematyka stała się moim najbardziej znienawidzonym przedmiotem na świecie. Byłam rozpaczliwie głupia nawet na najprostszych przykładach. Wszystko w matematyce mnie zaskakiwało.

Nigdy nie ukończyłam szkoły jako zewnętrzna studentka. A potem dostałam się na uniwersytet humanitarny, co doprowadziło moją matkę do histerii. Pobiegła do mnie, ale nie dotarła do mnie: zemdlała. Pierwszy raz widziałam coś takiego.

Potem nie rzucała się już na mnie, ale kazała mi spakować rzeczy i wynieść się z jej mieszkania. Powiedziała, że nie spełniłam jej oczekiwań co do mojej przyszłości.

Spakowałam swoje rzeczy i przeniosłam się do akademika, ponieważ udało mi się wynegocjować z tamtejszym komendantem. Od tamtej pory moja matka się do mnie nie odezwała. Chociaż próbowałam nawiązać kontakt: w końcu jest moją jedyną bliską osobą.

Ale nie odbiera telefonów, nie otwiera mi drzwi. Jeśli udało mi się ją spotkać przy wejściu, mijała mnie, jakby mnie nie znała. Kiedyś chwyciłam ją za rękę, a ona natychmiast zaczęła krzyczeć, że została okradziona.

Od tego czasu minęło piętnaście lat. Nadal nie komunikuję się z matką. Czasami widuję ją w mieście, ale udaję, że nie mam pojęcia, kim ona jest. Jest dla mnie zupełnie obcą osobą.

Jestem zmęczony opieką nad młodszą siostrą, która jest już dorosła. Poza tym moi rodzice są przekonani, że powinienem to robić

Mój mąż zawsze spieszy z pomocą swojej byłej, kiedy go o to prosi, ale nie podoba mi się to: „Gdybym miał siostrę, zareagowałbyś tak samo”

Mam sąsiada w moim domku letniskowym i teraz zdałem sobie sprawę, że młodzi ludzie nie są zainteresowani tym, jak tu wszystko działa, a kiedy próbowałem udzielić rady, usłyszałem: ” Pilnujcie swoich spraw i nie wtrącajcie się do naszych”