Na pierwszym roku studiów dowiedziałam się, że jestem w ciąży, a mój chłopak mnie zostawił. Rodzice również się ode mnie odwrócili. Właśnie wtedy poznałam Filipa

To był początek jesieni, pierwszy semestr studiów, nowe miasto, nowi ludzie i ogromne plany na przyszłość.

Wtedy jeszcze wierzyłam, że wszystko dopiero przede mną – że świat stoi otworem. Miałam siedemnaście lat, kiedy poznałam Tomka. Był starszy, pewny siebie, zabawny.

Wydawało mi się, że to właśnie z nim będę szczęśliwa, że razem przejdziemy przez wszystko. Ale życie szybko nauczyło mnie, że nie zawsze dostajemy to, o czym marzymy.

Dowiedziałam się, że jestem w ciąży, w najmniej odpowiednim momencie. W środku zimy, kiedy zamiast pisać kolokwia, siedziałam w łazience z testem ciążowym w dłoniach i sercem bijącym tak głośno, że słyszałam je w uszach. „To niemożliwe” – szeptałam.

Ale dwie kreski nie znikały. Kiedy powiedziałam o tym Tomkowi, zamilkł. A potem po prostu zniknął. Przestał odbierać telefony, przestał pisać.

Pewnego dnia zobaczyłam go na uczelni z inną dziewczyną. Uśmiechał się. Jakby nic się nie stało.

Kiedy zebrałam się na odwagę, żeby powiedzieć o wszystkim rodzicom, usłyszałam słowa, które złamały mnie bardziej niż jego milczenie.

– Wstyd nam za ciebie – powiedział ojciec, nawet na mnie nie patrząc.

Mama tylko siedziała z opuszczoną głową, ściskając dłonie.

– Jak mogłaś nam to zrobić? – dodała cicho.

Nie miałam dokąd pójść. Spakowałam kilka rzeczy i wyszłam.

Przez kilka dni spałam u koleżanki z akademika, potem zaczęłam szukać pracy. Byłam przerażona, samotna i zagubiona. I wtedy właśnie pojawił się Filip.

Pracował w małej kawiarni, do której zaglądałam, żeby się ogrzać. Był ciepły, spokojny, miał ten rodzaj spojrzenia, które mówi: „nie bój się”.

Na początku rozmawialiśmy tylko chwilę – o pogodzie, o książkach, które czytałam, o muzyce. Pewnego dnia zauważył, że jestem bliska płaczu.

– Coś się stało? – zapytał.

Nie wiedziałam, dlaczego mu to powiedziałam. Może dlatego, że pierwszy raz od dawna ktoś naprawdę chciał mnie wysłuchać.

Opowiedziałam wszystko – o Tomku, o rodzicach, o strachu. Siedział w milczeniu, a potem tylko powiedział:

– Nie jesteś sama. Poradzisz sobie. Zobaczysz.

Od tamtej chwili zaczął pojawiać się coraz częściej. Pomagał mi znaleźć mieszkanie, przynosił jedzenie, wspierał, kiedy traciłam siły.

Nie pytał, nie oceniał. Po prostu był. Czasem siedzieliśmy wieczorami przy herbacie, a on opowiadał o swoim życiu. O tym, że też dorastał bez wsparcia, że wie, jak to jest, kiedy świat odwraca się plecami.

Kiedy brzuch zaczął być widoczny, bałam się jeszcze bardziej. Patrzyłam w lustro i widziałam dziewczynę, która już nie pasuje do swojego świata. Ale Filip zawsze powtarzał:

– Nie patrz na to, co było. Patrz na to, co możesz jeszcze zbudować.

Był przy mnie, gdy rodziłam. Trzymał mnie za rękę, a ja płakałam, czując jednocześnie ból i wdzięczność. Kiedy po raz pierwszy usłyszeliśmy płacz dziecka, spojrzał na mnie i powiedział:

– To najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem.

Nie wiem, kiedy go pokochałam. Może wtedy, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam, jak tuli moje dziecko do snu. Może wtedy, gdy zostawał
ze mną w nocy, gdy płakałam z bezsilności. A może wtedy, gdy powiedział:

– Nie musisz być silna cały czas. Ja też tu jestem.

Minęły lata. Dziś nasz syn chodzi do szkoły, a ja skończyłam studia, choć zajęło to dłużej niż planowałam. Tomek nigdy nie wrócił, ale już mnie to nie boli. Bo wiem, że życie potrafi zabrać coś, co wydaje się ważne, tylko po to, by dać coś o wiele lepszego.

Kiedy czasem pytają mnie, kim jest Filip, uśmiecham się. Bo trudno to opisać słowami. To człowiek, który przyszedł wtedy, gdy wszystko się sypało – i został. Nie dla obowiązku, nie z litości, ale z miłości.

I za każdym razem, gdy patrzę na nich – na niego i naszego syna – myślę tylko jedno: dobrze, że wtedy los postawił mnie na jego drodze. Bo gdybym nie spotkała Filipa, nie wiedziałabym, że nawet z największego bólu może narodzić się coś pięknego.

Nie chcę być dla synowej darmową nianią, a do tego sprzątaczką, tym bardziej, że ona cały czas siedzi w domu i spotyka się z koleżankami, a mój syn pracuje

Zgodziłam się, żeby syn z synową zamieszkali u nas na jakiś czas, ponieważ byłam przekonana, że rodzina powinna zawsze sobie pomagać. Jednak synowa okazała się przebiegła i wkrótce pożałowałam tej decyzji

Mój mąż często odwiedzał moją teściową, ponieważ zawsze coś jej było potrzebne: to naprawa lodówki, to remont kuchni. Kiedy zapytałam go, dlaczego tam przebywa, usłyszałam: „Mama jest jedyną bliską mi osobą”