Moje dzieci dorosły i założyły własne rodziny. I nigdy nie zdecydowałam się na rozwód. Ale mój mąż zrobił wszystko, aby tak się stało

Niedawno przeszłam na emeryturę. Zawsze myślałam, że po tym życie stanie się spokojne i wyważone, ale dla mnie okazało się inaczej.

Wszystko zmieniło się dramatycznie. I w głębi duszy cieszę się z tego, ale nikt mnie nie rozumie. Ale porozmawiajmy o wszystkim po kolei.

Urodziłam się i wychowałam na wsi. Tam poznałam mojego przyszłego męża. Pochodził z zamożnej rodziny, która posiadała ziemię, więc moi rodzice przekonali mnie, żebym jak najszybciej wyszła za mąż.

Na początku byłam szczęśliwa, ale później zdałam sobie sprawę, że on nie jest w moim typie. Ale w wiosce nikt się nie rozwodził, nie było takiego zwyczaju. Więc nadal żyłam jak wszyscy inni.

Wkrótce urodziły nam się dzieci. Zanurzyłam się w opiece nad nimi. Mimo że zawsze mówiono mi, jaką jestem złą matką, gospodynią domową, kobietą i osobą. Już wtedy zaczęłam marzyć o rozwodzie. Ale nikt by tego nie zrozumiał, więc postanowiłam poczekać.

Kiedy moje dzieci były już w szkole, odziedziczyłam mieszkanie w mieście. Moja rodzina i ja zdecydowaliśmy się tam przeprowadzić. To było dla mnie jak powiew świeżego powietrza.

Szybko znalazłam pracę. To było moje ujście. Z drugiej strony, mój mąż nie mógł osiedlić się w mieście. Jeśli znalazł pracę, szybko z niej rezygnował.

Stałam się więc jedyną osobą, która zarabiała pieniądze w rodzinie. Jednak nawet w tej sytuacji jego ciągłe wyrzuty pod moim adresem nie ustawały.

Gorzko to przyznać, ale całe życie żyłam z mężczyzną, który mnie nie doceniał. Ale wtedy nie mogłam od niego uciec, aby nie traumatyzować moich dzieci naszym rozwodem.

Ale teraz moje dzieci dorosły i założyły własne rodziny. Niedawno przeszłam na emeryturę. Jednak mój mąż nie był zadowolony z mojej decyzji. Natychmiast zapytał: „Gdzie teraz będziesz pracować? Musimy z czegoś żyć!”.

Spojrzałam na niego i zdałam sobie sprawę, że jest mi zupełnie obcy. Nie mam nawet nic do zapamiętania z całego mojego życia, tylko oskarżenia i skandale. Czy naprawdę chcę tak przeżyć resztę życia? I zdałam sobie sprawę, że wcale tego nie chcę.

W odpowiedzi na jego oświadczenie powiedziałam po prostu: „Chcę się z tobą rozwieść. Spakuję twoje rzeczy i pojadę do twojej mamy na wieś”.

I tak zrobiłam, wyprowadzając go z mieszkania. Szczerze mówiąc, mogłam nawet łatwiej oddychać. Myślałam, że to właśnie tutaj zacznie się moje nowe życie. Ale spotkałam się z całkowitym niezrozumieniem.

Moje dzieci dzwoniły do mnie codziennie i prosiły, żebym go zabrała z powrotem. Moja córka zbeształa mnie i powiedziała, że wstydzi się mnie przed swoją teściową.

Ogólnie mówią, że w moim wieku nie powinnam dawać takich koncertów. I jest mi z tego powodu bardzo smutno. Nie chcę do niego wracać, mam szansę na nowe życie. Czy nie mam do tego prawa? Mam nadzieję, że starczy mi sił, by nie ulec ich namowom.

„Dobrze, że syn cię zostawił, nie możesz sama podejmować takich decyzji”: radziła mi teściowa, jak żyć z mężem

Anna często chodziła do restauracji na kawę i nikt nie rozumiał, dlaczego to robi. Ale potem wszyscy zrozumieli i zaczęli jej zazdrościć

Anna często chodziła do restauracji na kawę i nikt nie rozumiał, dlaczego to robi. Ale potem wszyscy zrozumieli i zaczęli jej zazdrościć