Moje małżeństwo nie przetrwało nawet roku. A wszystko przez śmieszną zasadę moich rodziców, że nie powinno się mieszkać z facetem przed ślubem.
Gdybyśmy nie zdecydowali się na ślub, nie byłabym tak rozczarowana i zaoszczędziłabym czas i pieniądze. Od razu dowiedziałabym się, że to maminsynek i odsunęłabym się od takiego prezentu.
Moi rodzice są bardzo konserwatywnymi ludźmi. Jestem ich późnym dzieckiem, urodziłam się, gdy mieli czterdzieści lat. Ich spojrzenie na życie było zupełnie inne niż ich rówieśników.
Było za wcześnie, by zaprzyjaźniać się z chłopakami w szkole, trzeba było wracać do domu punktualnie o dziewiątej, żadnego makijażu do szkoły i tak dalej. Nie mogłam nawet myśleć o spędzaniu nocy z przyjaciółmi.
Pierwszy raz spędziłam noc bez rodziców na pierwszym roku studiów. Rodzice również mają swój punkt widzenia na związek między mężczyzną a kobietą. Przed ślubem powinniście co najwyżej trzymać się za ręce i całować w policzek.
W przeciwnym razie możesz zostać natychmiast uznana za imprezowiczkę, niepoważną i nie nadającą się do małżeństwa.
Ogólnie rzecz biorąc, zawsze miałam wiele ograniczeń. W porównaniu do reszty moich rówieśników byłam czarną owcą i oczywiście nie podobało mi się to.
Ale nie mogłam też sprzeciwić się woli rodziców. Owszem, czasem po cichu się buntowałam, na przykład farbowałam rzęsy w szkole, ale nie odważyłam się na nic poważniejszego.
Na studiach chłopcy się mną opiekowali, ale z nikim nie chodziłam – rodzice byli temu przeciwni. Mówili, że najpierw powinnam zdobyć wykształcenie, a dopiero potem myśleć o chłopakach.
Teraz się z nimi zgadzam, ale tylko w kwestii czasu. Czas spędzony z Wiktorem uważam za zmarnowany. Chociaż przetrwaliśmy osiem miesięcy, ten czas można było spędzić bardziej produktywnie i bez emocjonalnych zawirowań.
Wiktor i ja byliśmy kolegami, poznaliśmy się w pracy. Jest wysoki, średnio zadbany, zawsze wygładzony, pachnący i bardzo szarmancki.
Byłam tak zadowolona z jego uwagi, że nawet nie zapytałam, dlaczego mężczyzna taki jak on wciąż jest singlem w wieku dwudziestu dziewięciu lat.
Związek rozwijał się szybko, ale nie pozwalałam mu na zbyt wiele, wiesz, ze względu na moje wychowanie.
Propozycja wspólnego zamieszkania została odrzucona z oburzeniem, a ja wyjaśniłam, że wspólne życie jest możliwe dopiero po wycieczce do urzędu stanu cywilnego.
Wiktor wziął to pod uwagę i przez pół roku spacerowaliśmy ramię w ramię, chodziliśmy do kawiarni i kin i ogólnie odtańczyliśmy tradycyjny taniec zalotów.
Potem Wiktor spotkał się z moimi rodzicami i z rozmachem poprosił mnie o rękę. Po otrzymaniu błogosławieństwa moich rodziców, zabrał mnie na spotkanie ze swoimi.
W domu pana młodego wszystkim zajmowała się jego matka. Wydawała mi się nadmiernie opiekuńcza. Prawie chodziła za synem z chusteczką, ale z jakiegoś powodu nie zwracałam na to uwagi.
W głowie słyszałam marsz Mendelssohna, otwierający drzwi do samodzielnego życia. Matka Wiktora zaakceptowała fakt, że dorastałam w takiej skromności i nie byłam jak inne imprezowiczki, które zwykle kręciły się wokół jej przystojnego syna.
Postanowiono nie zwlekać ze ślubem, zwłaszcza że nie planowano żadnych hucznych uroczystości.
Pobraliśmy się więc i zamieszkaliśmy w domu mojej teściowej. Nawet moi rodzice nie mieli nic przeciwko temu, ponieważ mąż musi wprowadzić żonę do swojego domu, a jeśli jeszcze jej nie ma, to do domu rodziców. To była właściwa rzecz do zrobienia, według moich rodziców.
Nawet mój uśpiony, zdolny umysł mógł natychmiast zrozumieć, że gdzieś popełniłam błąd w tym małżeństwie. Czuję się, jakbym nie wyszła za mąż, tylko adoptowała Wiktora.
Musiałam upewniać się, że jego skarpetki są czyste, przypominać mu o wzięciu prysznica i umyciu zębów, przygotowaniu ubrań i spakowaniu jedzenia do pracy.
W domu również musiałam dbać o Wiktora – podawać mu jedzenie, nalewać herbatę, myć łazienkę, by mógł leżeć w pianie, ścielić mu łóżko i nie przeszkadzać w odpoczynku. Teściowa pilnowała wszystkich tych obowiązków. Jeśli coś mi umknęło, byłam długo upominana.
W ciągu sześciu miesięcy płakałam jak wilk. Żadne mantry, które sobie recytowałam, żadne perswazje mojej mamy, że po prostu muszę się do tego przyzwyczaić, żadne obietnice mojego męża, że porozmawia z moją mamą niczego nie zmieniły.
W końcu postawiłam sprawę jasno – albo rozwód, albo przeprowadzka do wynajętego mieszkania. Ku świętemu przerażeniu teściowej, Wiktor zdecydował się na przeprowadzkę.
Moje serce śpiewało i radowało się, myślałam, że zabierając męża spod opieki matki, będę w stanie zmienić go w normalną, niezależną osobę, ale to się nie udało.
Po pracy wracałam do domu, a on szedł do matki, bo się o niego martwiła. Przyjeżdżał późno w nocy, najedzony, szczęśliwy i zmęczony. Ale ja wciąż miałam nadzieję.
W końcu zdałam sobie sprawę, że muszę się z nim rozwieść, kiedy odwiedziła nas teściowa. Nie odwiedzała nas odkąd się przeprowadziliśmy, tylko mój mąż ją odwiedzał, a teraz postanowiła nas odwiedzić.
Oczywiście dwa dni przed przyjazdem teściowej spędziłam w trybie sprzątania. Nie mogłam pozwolić, aby moja twarz mi przeszkadzała.
Ale moje wysiłki nie pomogły. Moja teściowa chodziła po naszym domu z grymasem przerażenia i obrzydzenia na twarzy. Chociaż w mieszkaniu nie było nic przestępczego.
Owszem, był to stary remont, który przydałoby się odświeżyć, ale wszystko było sprawne i wyglądało schludnie, tylko nie nowocześnie.
Za to matka mężczyzny zachowywała się, jakby trafiła do przytułku dla włóczęgów i żebraków. Nie usiadła, odmówiła herbaty, nie zdjęła nawet rękawiczek.
A potem głośno oświadczyła, że nie po to wychowywała syna przez trzydzieści lat, by pozwolić mu umrzeć w tak okropnym domu pełnym pluskiew. Wiktor został poinstruowany, by spakować swoje rzeczy i wrócić do domu z matką.
Ku mojemu zaskoczeniu, Wiktor faktycznie zaczął pakować swoją torbę, patrząc na mnie z zażenowaniem. Po zabraniu najpotrzebniejszych rzeczy, on i jego matka wyszli, a ja zostałam sama w mieszkaniu. Nie na to przygotowało mnie życie.
W pracy mąż próbował ze mną rozmawiać, żartować, ale ignorowałam go. Potem powiedział, że wyszedł z moją matką, żeby się nie martwiła.
Najwyraźniej nie obchodziło go, że się martwię. A co najważniejsze, nie zamierzał wracać, bo inaczej jego matka umarłaby ze złamanym sercem.
Tego samego dnia złożyłam pozew o rozwód. Rozwiedliśmy się szybko, choć Wiktor nadal nie rozumie, co zrobił źle.
Jedyną dobrą rzeczą w tej sytuacji jest to, że mam teraz więcej odwagi. Nigdy nie wróciłam do rodziców, zmieniłam tylko miejsce zamieszkania i pracę. A teraz słucham tylko siebie.