Nigdy nie myślałam, że słowo „rodzina” może mieć tak różne znaczenie dla dwojga ludzi. Dla mnie to wspólnota, troska, wsparcie i szacunek.
Dla mojego męża — jak się z czasem okazało — to wygoda, czysta koszula, ciepły obiad i kobieta, która zawsze jest obok, nawet jeśli jej się nie zauważa.
Kiedy się pobraliśmy, byłam przekonana, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. On był troskliwy, żartował, pomagał mi nosić zakupy, pisał w ciągu dnia: „Jak się masz?”
Urządzaliśmy razem mieszkanie, rozmawialiśmy o wszystkim. Nie przypuszczałam wtedy, że z biegiem lat ta cała „troska” zamieni się w rutynę, a ja sama — w gospodynię domową, której nikt nie dostrzega.
Zaczęło się niepozornie. Najpierw niewinna uwaga:
— Kochanie, ja cały dzień pracuję, możesz ty wyrzucić śmieci?
Potem:
— No przecież jesteś w domu, ugotuj coś dobrego. Po pracy jestem głodny jak wilk.
A później stało się to po prostu nawykiem. On — przychodził, jadł, kładł się na kanapie. Ja — sprzątałam, prałam, gotowałam, milczałam.
Złapałam się na tym, że żyję jak na autopilocie. Dzień podobny do dnia. Rano kawa, śniadanie dla niego, szybkie porządki, zakupy, obiad, kolacja. Wracał, stawiał torbę przy drzwiach i nawet nie zapytał, jak mi minął dzień. Tylko rzucał:
— Coś do jedzenia jest?
A ja, jak automat, nakrywałam do stołu.
Pewnego wieczoru nie wytrzymałam. Postawiłam przed nim talerz i powiedziałam:
— Wiesz, ja też dziś się zmęczyłam. I też chcę odpocząć.
Spojrzał na mnie zdziwiony, trochę urażony.
— Od czego? Przecież siedzisz w domu.
— Od wszystkiego — odpowiedziałam cicho. — Od tego, że stałam się dla ciebie tłem.
Uśmiechnął się krzywo.
— Nie przesadzaj. Każdy ma swoje obowiązki. Ja zarabiam, ty prowadzisz dom. Uczciwie.
Uczciwie? Chciało mi się krzyczeć. Uczciwie byłoby, gdyby widział, że ja też pracuję — tylko bez urlopu, bez wolnych dni i bez pensji. Ale milczałam. Jak zawsze.
Z każdym dniem czułam, że między nami rośnie cisza. Wracał coraz później — „posiedział z chłopakami po pracy”, „piwko, bo stres”.
Przestałam pytać. Przestałam czekać. Po prostu oddalałam się. A kiedy pewnego razu powiedział:
— Jutro jadę z chłopakami na ryby, nie czekaj —
tylko skinęłam głową. I wtedy zrozumiałam — mnie już nie ma w tym małżeństwie. Została tylko jego wygoda.
Tego wieczoru nie zrobiłam kolacji. Po prostu poszłam spać. Rano stał w kuchni zirytowany:
— A jedzenie?
— W lodówce — odpowiedziałam. — Są jajka, kiełbasa, chleb. Zrób sobie.
— Serio? — nie wierzył własnym uszom.
— Bardzo serio.
Od tego zaczęły się obrazy, chłód, milczenie. Narzekał, że „kobieta zapomniała o swoim miejscu”, że „to przez te nowoczesne poglądy”.
A ja… ja pierwszy raz od dawna poczułam, że mogę żyć bez tego ciągłego „musisz”.
Minęło kilka tygodni. Zauważył, że się zmieniłam — mniej mówię, więcej czytam, więcej czasu spędzam sama. Pewnego wieczoru zapytał:
— Już mnie nie kochasz?
Spojrzałam na niego i po raz pierwszy powiedziałam prawdę:
— Kocham. Ale zmęczyłam się byciem służącą. Chcę być żoną.
Ta rozmowa coś w nim poruszyła. Milczał długo, a potem tylko powiedział:
— Może nie umiałem inaczej. Tak było u mnie w domu.
— Może czas się nauczyć? — odpowiedziałam spokojnie.
Nie powiem, że wszystko od razu się zmieniło. Ale zaczął próbować. Robi kawę rano, zmywamy razem, czasem się śmieje, że „mamy teraz partnerskie małżeństwo”.
Może właśnie na tym polega miłość — nie na tym, że jest idealnie, ale że dwoje ludzi potrafi nauczyć się widzieć siebie na nowo.
I może właśnie to zrozumiałam: nie wolno milczeć, gdy ktoś cię nie słyszy. Bo milczenie to też odpowiedź — najgorsza z możliwych.