Mój mąż powiedział, że ma kochankę, która jest w ciąży. Bardzo się ucieszyłam, ponieważ on nigdy mnie nie kochał, a ja nie wiedziałam, jak się z nim rozstać, więc życzyłam mu szczęśliwego życia rodzinnego i poprosiłam, żeby nie wracał

Nie pamiętam momentu, w którym mogłabym powiedzieć, że mój mąż mnie kochał. Byliśmy razem, mieszkaliśmy pod jednym dachem, dzieliliśmy rachunki i obowiązki, ale miłość zawsze była gdzieś obok.

Jak niepasujący mebel w pokoju — obecna, ale nigdy na swoim miejscu. Przez lata próbowałam sobie wmówić, że tak wygląda dorosłe
życie, że nie każdy związek musi być pełen namiętności i czułości. Że stabilność wystarczy.

On wracał późno, często zmęczony, rozdrażniony.

— Nie zadawaj tylu pytań — mówił. — Pracuję, a ty wszystko komplikujesz.

Przestałam pytać. Przestałam czekać z kolacją. Przestałam się łudzić. Żyliśmy obok siebie jak współlokatorzy, którzy znają swoje przyzwyczajenia, ale nie swoje serca.

Najgorsze było to, że nie umiałam odejść. Nie było wielkich kłótni, zdrady przyłapanej na gorącym uczynku, dramatycznej sceny. Była tylko pustka. A z pustki trudno uciec, bo ona nie krzyczy.

Aż pewnego wieczoru usiadł naprzeciwko mnie przy kuchennym stole. Dokładnie tam, gdzie zwykle jadłam śniadanie w ciszy.

Spojrzał na mnie inaczej niż zwykle — nie obojętnie, nie zniecierpliwiony. Raczej… zdecydowanie.

— Muszę ci coś powiedzieć — zaczął.

Pomyślałam, że chce się wyprowadzić. Albo że stracił pracę. Nawet przez chwilę poczułam ulgę.

— Mam kochankę — powiedział spokojnie. — I ona jest w ciąży.

Czekałam na uderzenie. Na ból w klatce piersiowej, na łzy, na drżenie rąk. Na wszystko to, co podobno powinno się pojawić w takiej chwili. Ale nic się nie stało. W mojej głowie było cicho. Zbyt cicho.

— Rozumiem — odpowiedziałam po chwili.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

— Nic więcej nie powiesz?

Wtedy po raz pierwszy od dawna uśmiechnęłam się szczerze.

— Powiem. Gratuluję — powiedziałam. — I naprawdę życzę ci szczęśliwego życia rodzinnego.

Zamarł.

— Jak to… gratulujesz?

— Normalnie — wzruszyłam ramionami. — Zawsze chciałeś czegoś więcej, tylko nie ze mną. Teraz wreszcie wiesz, czego chcesz.

Wstałam, nalałam sobie herbaty. Ręce mi się nie trzęsły. Serce biło równo. Jakby ktoś zdjął ze mnie ciężki płaszcz, który nosiłam
latami.

— Chcę, żebyś się wyprowadził — dodałam spokojnie. — I proszę, nie wracaj. Nie chcę, żeby to dziecko dorastało w kłamstwie. Ani żebyś
wracał tu z poczucia obowiązku.

— Ty… ty mnie nie kochasz? — zapytał cicho.

Zastanowiłam się przez moment.

— Nigdy mnie nie kochałeś — odpowiedziałam. — A ja zbyt długo udawałam, że to mi wystarcza.

Tamtej nocy spałam jak dawno nie spałam. Bez analizowania jego słów, bez zastanawiania się, gdzie jest i z kim. Rano obudziłam się z myślą, że wreszcie wiem, jak wygląda wolność. Nie jako ucieczka, ale jako decyzja.

Znajomi pytali później, jak mogłam tak spokojnie zareagować. Czy nie było mi żal, czy nie czułam się upokorzona.

Było mi żal. Ale nie jego. Żal było mi siebie sprzed lat — tej kobiety, która czekała na miłość, której nigdy nie było.

Teraz już nie czekam. Nie muszę nikogo wyrzucać z życia w gniewie, bo on sam z niego wyszedł, dając mi najlepszy prezent — powód, żeby wreszcie zamknąć drzwi bez poczucia winy.

Nie każda zdrada niszczy. Niektóre otwierają oczy. I za to mu właśnie dziękuję.

Prawie nigdy nie miałam bliskich relacji z mężem, a to z powodu jego córki, która zawsze znajduje się w centrum uwagi. Dlatego zdecydowałam, że lepiej będzie, jeśli się rozwiedziemy, a męża jeszcze sobie znajdę, mam dopiero 45 lat

Moja żona i ja jesteśmy już od 2 lat na emeryturze i ani razu nie zaproponowała mi wyjazdu na wakacje. A wszystko dlatego, że spędza całe dnie z wnukami, bo córka się obraża

Dałam córce na ślub sporą sumę, a ona nawet mnie nie zaprosiła. Koleżanka mówi, że to dlatego, że przez całe życie bardzo się o nią troszczyłam: „To wszystko twoje wychowanie”