Mój mąż nie lubi, że co miesiąc chodzę na manicure i kawę z koleżanką, bo uważa, że lepiej byłoby, gdybym nie wydawała tych pieniędzy w ogóle lub przeznaczyła je na córkę. Wtedy zaproponowałam mu, żeby nie jeździł na ryby i nie spotykał się z przyjaciółmi

Mój mąż od dawna patrzył krzywo na drobne rzeczy, które robiłam dla siebie. Nie chodziło o wielkie wydatki ani luksusy.

Raz w miesiącu manicure, czasem kawa z koleżanką w małej kawiarni niedaleko domu.

Dla mnie to był oddech, chwila, w której przypominałam sobie, że oprócz bycia żoną i matką jestem też kobietą. Dla niego były to pieniądze wyrzucone w błoto.

Na początku mówił to półżartem. Że paznokcie i tak się zniszczą, że kawa w domu smakuje tak samo, że lepiej byłoby przeznaczyć te pieniądze na córkę.

Kiwałam głową, choć w środku czułam ukłucie. Przecież na naszą córkę nigdy nie żałowałam. Zawsze była ubrana, najedzona, zaopiekowana. Ale z czasem te uwagi przestały być żartem. Stały się zarzutem.

Zauważyłam, że kiedy wychodziłam do salonu, jego spojrzenie było ciężkie, pełne oceny. Jakby każda złotówka wydana na mnie była kradzieżą z rodzinnego budżetu.

Zaczęłam się tłumaczyć, choć nikt mnie o to nie prosił. Wyliczałam, że to raz w miesiącu, że nie kupuję drogich ubrań, że nie mam żadnych zachcianek. A on tylko wzdychał i powtarzał, że jako matka powinnam myśleć inaczej.

Najbardziej bolało mnie to, że nikt nie liczył jego wydatków. Wędki, przynęty, paliwo na wyjazdy nad jezioro, spotkania z kolegami, piwo po pracy.

To wszystko było normalne, zasłużone, potrzebne. Jego odpoczynek był oczywisty. Mój — zbędny.

Pewnego wieczoru, kiedy znów usłyszałam, że powinnam zrezygnować z manicure, bo córka rośnie i ma potrzeby, coś we mnie pękło. Nie krzyczałam.

Powiedziałam spokojnie, prawie bez emocji, że skoro tak bardzo martwią go nasze wydatki, to może on też zrezygnuje z ryb i spotkań z przyjaciółmi. Że przecież te pieniądze też można by odłożyć albo wydać na dziecko.

Zapadła cisza. Spojrzał na mnie, jakbym powiedziała coś absurdalnego. Jakbym przekroczyła niewidzialną granicę. Wtedy po raz pierwszy zrozumiałam, że w jego świecie są dwa rodzaje potrzeb — te ważne i te moje. I że moje zawsze będą na końcu listy.

Od tamtej rozmowy zaczęłam patrzeć na nasze życie inaczej. Zauważyłam, jak często rezygnuję. Z planów, z przyjemności, z siebie.

Jak łatwo przyszło mi zaakceptować myśl, że bycie dobrą żoną i matką oznacza ciągłe odkładanie siebie na później. Tylko że to „później” nigdy nie nadchodziło.

Nie przestałam chodzić na manicure. Nie zrezygnowałam z kawy z koleżanką. Przestałam natomiast przepraszać za to, że potrzebuję chwili dla siebie.

I choć atmosfera w domu stała się chłodniejsza, we mnie pojawiło się coś nowego — cicha, spokojna pewność, że nie robię nic złego.

Zrozumiałam, że córka nie potrzebuje matki, która całkowicie się zatraciła. Potrzebuje kobiety, która wie, kim jest, i nie boi się o to zadbać.

A jeśli ktoś uważa, że kobiece potrzeby są mniej ważne tylko dlatego, że nie mają wędek ani ryb, to problem nie leży w manicure.

Problem leży w tym, że zbyt długo pozwalałam, by moje życie było dodatkiem do cudzych planów.

Ostatnio mój mąż wracał późno z pracy i kładł się spać. Na początku myślałam, że jest po prostu zmęczony ciężką pracą, ale potem znalazłam w kieszeni jego kurtki notatki i wszystko stało się jasne: „Obiecałeś, że dzisiaj pójdziemy do mnie, przygotowałam twoje ulubione danie”

Mama zostawiła mnie u babci, gdy miałam zaledwie 5 lat, i wyjaśniła, że jedzie szukać mi nowego taty, a ja czekałam aż 14 lat. Teraz, gdy mam 35 lat, już na nikogo nie czekam i rozumiem, że gdy ona będzie stara, to na pewno się pojawi

Wkrótce Nowy Rok, ale nie cieszę się z tego święta, ponieważ zawsze muszę nakrywać do stołu dla dwóch rodzin. Dlatego w tym roku postanowiłam nie zapraszać rodziców męża, ponieważ to oni jedzą najwięcej