„Mój mąż i ja zdecydowaliśmy się na rozwód w wieku sześćdziesięciu pięciu lat bez skandalu i oboje pozostaliśmy szczęśliwi: on w domu na wsi, a ja w apartamencie”

Mój mąż, obecnie były mąż, i ja poznaliśmy się, gdy byliśmy w dziesiątej klasie. Podszedł do mnie na przerwie i poczęstował mnie lizakami z torby.

To było bardzo wzruszające! Potem zaczął odprowadzać mnie ze szkoły do domu.

Potem Szymon wstąpił do wojska. Czekałam na niego. Pobraliśmy się, gdy mieliśmy po 20 lat. Nasze wesele odbyło się w domu, rzadko wtedy świętowaliśmy w restauracjach.

Wydawało się, że będziemy żyć długo i szczęśliwie. Na początku, jak zwykle, mieszkaliśmy z rodzicami, a potem dostaliśmy własne trzypokojowe mieszkanie.

Nigdy nie mieliśmy żadnych problemów z pracą, a co najważniejsze, mieliśmy miłość.

Tak naprawdę przeżyliśmy razem 45 lat. Urodziliśmy i wychowaliśmy syna i córkę.

Syn pracuje jako menadżer w dużej sieci handlowej, a córka buduje karierę sportową — pływa od dziecka. Nasz syn ma własną rodzinę, w której dorasta nasz wnuk. Moja córka również mieszka osobno.

Oczywiście mieliśmy w życiu swoje kłótnie, ale nie tak duże, żebyśmy musieli się rozwodzić. Czy byliśmy szczęśliwi? Z mojej strony mogę powiedzieć, że tak!

Ale jakieś dwa lata temu mój Szymon zaczął mnie… zaskakiwać — nie potrafię tego inaczej nazwać. Nasze ustabilizowane życie, całe nasze życie, przestało mu odpowiadać.

Mój mąż zawsze dobrze zarabiał i nie gardził pracą na pół etatu. Ja po urlopie macierzyńskim też nie zostałam w domu, tylko od razu poszłam do pracy. I muszę powiedzieć, że z natury jestem skąpa.

Zarządzałam rodzinnym budżetem. Nie znaczy to, że odmawialiśmy sobie wszystkiego, ale też nie wyrzucaliśmy pieniędzy w błoto.

Pewnie dlatego zgromadziliśmy oszczędności na emeryturę. Niedużo, ale wystarczająco na wygodną starość.

Kupiłam sobie nowy płaszcz. Ładny, solidny płaszcz z futrzanym kołnierzem. Był drogi. Stoję tam, pokazując go mojemu mężowi, a on mówi, po co mi to, jeszcze nie zużyłam starego. Zmarnowałam pieniądze. Mogłam kupić coś tańszego. Moi sąsiedzi w moim wieku noszą puchowe kurtki z marketu i nic.

Byłam wtedy zaskoczona: dlaczego mój Szymon stał się tak chciwy na starość? Wygląda na to, że w młodości nie miał takich skłonności. A potem postanowiłam zacząć remont, powiedziałam, że muszę ponownie tapetować tapetę w sypialni. Chciałbym też odświeżyć kuchnię. Potrzebuję też nowej hydrauliki w łazience.

Mój mąż powiedział, że po co wydawać na to pieniądze, przecież wszystko jest w porządku. Tapeta jeszcze nie odpadła, więc po co ją zmieniać, a kuchnia i hydraulika są w porządku.

Ogólnie rzecz biorąc, bez względu na to, co robię, nie jest dobrze. Pomyślałam, że to starość mówi, a nie on, i zasugerowałam, żeby pojechał nad morze się zrelaksować.

Szymon odpowiedział, że byliśmy już wiele razy nad morzem, a on miał marzenie: chciał mieć własny dom w wiosce. Żeby na starość oddychać czystym powietrzem. Zaproponował, że kupi dom.

Byłam oburzona, że nasze oszczędności nie wystarczą. Mój mąż zasugerował sprzedaż naszego mieszkania i przeprowadzkę na wieś.

Odpowiedziałam, że nie zamierzam spędzić starości, kopiąc w ogródku. Całe życie mieszkałam w mieście, nie ciągnie mnie do ziemi!

Szymon rozzłościł się, mówiąc, że nie potrzebuję jego życzeń, a przy okazji dzieliliśmy mieszkanie. Stanowczo odrzuciłam ten pomysł.

Ale ta myśl musiała zapaść głęboko w duszę mojego męża. Całkowicie przestał wykonywać prace domowe: nie potrafił wymienić żarówki, naprawić kranu ani powiesić półki. A kiedyś robił to wszystko!

Na wszystkie moje prośby odpowiada, że gdybyśmy mieszkali na wsi, we własnym domu, naprawiłby płot i skosił trawę — wszystko to zrobiłby z przyjemnością!

Jakby wszystko w naszym mieszkaniu stało się dla niego obce! I zaczął się cały czas mnie czepiać. Źle postawiłam talerze albo wylałam wodę w łazience.

Ale wcześniej te problemy były rozwiązywane w jednym lub dwóch krokach! Właściwie to mój mąż zaczął mnie irytować, a ja nie pozostawałam dłużna.

Często też wytykałam mu, co zrobił źle. Tak żyliśmy przez ostatnie dwa lata. Nasze wspólne tematy rozmów zniknęły. Siedzieliśmy we własnych pokojach, a kiedy dzieci przychodziły w odwiedziny, wychodziliśmy na chwilę.

Byłam tym wszystkim zmęczona. I jakoś tak wyszło z moich ust, że może powinniśmy się rozwieść. Szymon natychmiast się zgodził, jakby czekał na tę propozycję.

I tak po prostu rozwiedliśmy się w wieku 65 lat, bez żadnych skandali i dramatów. Nasze trzypokojowe mieszkanie zostało sprzedane, dla mnie kupiono dwupokojowe, a mój mąż dostał dom na wsi, 20 km od miasta, tak jak chciał.

Pozostałe pieniądze podzieliliśmy między siebie. Kiedy dzieci się o tym dowiedziały, były oczywiście przerażone. Córka próbowała namówić nas na rozwód, ale my byliśmy nieugięci, więc się poddała.

Mój mąż i ja, jak to się mówi, pozostaliśmy przyjaciółmi. Spotykamy się z naszymi dziećmi i w święta w domach naszych krewnych. Poza tym każde z nas ma własne życie: on naprawia ogrodzenia w wiosce, a ja ponownie wklejam tapetę w moim mieszkaniu.

Nikt sobie nie przeszkadza. Myślę, że oboje jesteśmy szczęśliwi. Ale gdybyśmy zostali razem, nie wiadomo, jak by się to skończyło!

„Musisz go zaakceptować, jest twoim mężem, co z tego, że się rozwiedliście, jest ojcem twoich dzieci: moja była teściowa nalegała, żebym mu wybaczyła”

„Postanowiłam sprawdzić, czy mój mąż naprawdę mnie kocha i okazało się, że jest bezduszny: teraz jest tylko jedno wyjście”

„Mój mąż opuszczał rodzinę i odchodził do innej kobiety, a potem wracał, jakby nic się nie stało. Powiedziałam, że powinniśmy się rozwieść”