Mój mąż i ja pobraliśmy się z wielkiej miłości. W czasie ślubu prawie latałam na skrzydłach — byłam z nim taka szczęśliwa.
Jesteśmy małżeństwem od trzech lat. Nasz ślub odbył się, gdy byłam już w ciąży z ogromnym brzuchem, spodziewaliśmy się bliźniaków. Teraz nasze dzieci mają dwa i pół roku. Mąż zostawił mnie samą z dziećmi i sam złożył pozew o rozwód.
Przyznaję, że posiadanie dzieci było dla mnie bardzo trudne. Nie jest łatwo poradzić sobie z dwójką dzieci w ramionach. Ale najtrudniejsze było to, że moje życie z mężem zmieniło się dramatycznie.
Mój mąż dosłownie nosił mnie na rękach. Ogólnie rzecz biorąc, zawsze był bardzo uważny. Spędzaliśmy razem dużo czasu. Ale po narodzinach naszych dzieci nie pamiętam nawet chwili, kiedy byliśmy tylko we dwoje.
Pierwszy rok życia dzieci był najtrudniejszy emocjonalnie. Wszystko wskazuje na to, że cierpiałam na depresję poporodową. W domu wybuchały skandale, często warczałam na męża.
Mieliśmy już wiele nieporozumień w sprawach czysto domowych i poglądach na życie w ogóle. A mój urlop macierzyński jeszcze bardziej to wszystko uwydatnił.
Na przykład mój mąż zawsze chciał mieszkać w prywatnym domu gdzieś na wsi, podczas gdy ja zawsze chciałam mieszkać w mieście ze wszystkimi udogodnieniami. Mój mąż lubi spędzać wakacje na kanapie, a ja z kolei muszę gdzieś biegać, a nie siedzieć w czterech ścianach.
Byłam zmęczona, nie spałam dobrze i za mało. Mój mąż pomagał jak mógł. Ale mógł zrobić tylko tyle — był w pracy od rana do nocy. Zaczęłam się czuć, jakbym była zamknięta jak księżniczka w wysokiej wieży, bez żywej duszy w pobliżu.
Były chwile, kiedy po prostu uciekałam z domu. Zdarzyło się to dwa lub trzy razy. Zostawiłam męża z dziećmi i poszłam, gdzie tylko oczy poniosły. Chciałam czuć się wartościowa i potrzebna. Chciałam, żeby mąż zadzwonił i namówił mnie do powrotu.
Zaczęłam przekraczać granice w skandalach. Pozwalałam sobie na obraźliwe wyzwiska pod adresem męża, obrażałam go. Potem żałowałam, wstydziłam się swojego zachowania i przepraszałam.
Za każdym razem po takich skandalach zawsze byłam pierwszą osobą, która się godziła. Przepraszałam i próbowałam wytłumaczyć mężowi, że go kocham, ale czułam się bardzo źle. Mąż za każdym razem mi wybaczał.
Ale miesiąc temu okazało się, że to nieprawda. Po raz pierwszy mój mąż porozmawiał ze mną o swoich uczuciach. Wtedy powiedział mi, że jest bardzo zmęczony ciągłym widywaniem w domu rozhisteryzowanej kobiety, która zawsze na niego krzyczy i obraża go w każdy możliwy sposób.
Okazało się, że mąż niczego mi nie wybaczył. Zbierał wszystkie obelgi, pamiętał każdą naszą kłótnię. To właśnie wtedy mąż powiedział mi, że złoży pozew o rozwód.
Poprosiłam go, żeby dał mi czas i jeszcze raz przeprosiłam. Ale mój mąż był nieugięty. Powiedział, że już mi nie wierzy i że znowu go oszukam. Wszystko odbywało się według utartego scenariusza: znowu robiłam skandal, potem przepraszałam, a tydzień później sytuacja się powtarzała.
Powiedział mi też, że już mnie nie kocha. W niczym nie przypominam osoby, którą poślubił. Nie wiem, co robić. Nadal kocham mojego męża. Jest jedyną osobą, której ufam i na której mogę polegać. Ale mój mąż powiedział, że przestał mnie kochać. Jego cierpliwość się wyczerpała, czekał dwa lata, aż coś w sobie zmienię i już mi nie wierzy.
Teraz mieszkam sama z dwójką dzieci. Mój mąż spakował wszystkie swoje rzeczy i czeka na rozwód. Ta sytuacja sprawia, że czuję się jeszcze gorzej. Boję się, że teraz zacznę warczeć na moje dzieci.
To bardzo smutne uświadomić sobie, że mój mąż mnie nie potrzebował. Nie otrzymałam od niego wsparcia i zrozumienia. Nie chciał przechodzić ze mną przez te wszystkie trudności. Po prostu uciekł i nas zostawił.
Ale nadal kocham tego człowieka! I chciałabym, żebyśmy mieli rodzinę. Żebyśmy mogli razem wychowywać nasze dzieci. Ale mój mąż nie chce się ze mną skontaktować.