Mieszkamy z moją teściową, a mój mąż oddaje wszystko, co zarobi, matce. Mówi, że ona lepiej sobie z tym poradzi niż ja

Nie wystarcza mi, że mieszkam pod jednym dachem z teściową, a teraz mój mąż daje jej wszystkie pieniądze, bo, jak mówi, „moja matka lepiej zarządza pieniędzmi”.

Ona nimi zarządza, a ja muszę błagać o pieniądze na moje potrzeby, co jest takie upokarzające.

Po ślubie zamieszkaliśmy z mężem w wynajętym mieszkaniu. Początkowo zakładano, że mąż dostanie mieszkanie po babci, ale miesiąc przed ślubem jego siostra uraczyła rodzinę wiadomością o ciąży i zbliżającym się ślubie.

Moja teściowa zdecydowała, że jej córka bardziej potrzebuje mieszkania, a mój mąż się nie kłócił.

Synowa podpisała umowę trzy tygodnie przed nami i natychmiast przeprowadziła się z mężem do osobnego mieszkania. Nic o tym nie mówiłam, chociaż było to trochę obraźliwe.

Miałam wrażenie, że szwagierka specjalnie się spieszyła, żebyśmy nie dostali mieszkania. Kiedy pracowaliśmy, mieliśmy wystarczająco dużo pieniędzy, ale potem zaszłam w ciążę.

Przeszłam na zwolnienie lekarskie, często leżąc na boku w szpitalu. Miałam mniej pieniędzy, ale nasze wydatki wzrosły. Wtedy mój mąż zdecydował, że musimy jakoś rozwiązać ten problem.

I rozwiązał go, przenosząc nasze rzeczy do domu swojej matki, podczas gdy ja ponownie byłam w szpitalu. Ze szpitala natychmiast pojechałam do domu teściowej.

Nie byłam zadowolona z tego rozwiązania i byłam bardzo urażona, że mój mąż podjął taką decyzję samodzielnie, nawet nie pytając mnie o zdanie. Powiedziałam mu o tym, ale on stwierdził, że i tak nie mamy innego wyjścia.

Nie mogę powiedzieć, że teściowa w jakikolwiek sposób mnie skrzywdziła. Po prostu robiła wszystko, żeby podkreślić mój status gościa w jej domu.

Nie dopuszczała mnie do kuchenki, nie sprzątała, wszystko pod pretekstem troski o moje zdrowie. Ale na jej twarzy było wypisane wielkimi literami, że to ona tu rządzi, a ja muszę siedzieć w kącie i milczeć.

Mój mąż oddawał część swojej pensji mamie na utrzymanie domu, a resztę mnie, zatrzymując część na swoje osobiste potrzeby.

Kupowałam witaminy, ubrania dla nas i trochę jedzenia. Sama pracowałam na pół etatu, a moja pensja była bardzo skromna. Ale dawaliśmy sobie radę.

Moja teściowa nigdy nie przepuściła okazji, by skomentować moje zakupy.

Mleko było zawsze złej marki, chociaż je lubiłam, jogurty były złe, owoce były złe, w ogóle nie mogłam wybrać mięsa, a na ubrania wydawałam niewiarygodnie dużo, można było ubrać się o wiele bardziej budżetowo.

Wszystko zostało powiedziane bez skandalu, ale odbywało się to stale i na oczach męża. W rezultacie udało jej się włożyć do głowy syna, że nie jestem dobry z pieniędzmi.

Mąż zaczął oddawać całą swoją pensję matce, a sam prawie nie potrzebował pieniędzy. Do pracy dowoził go autobus z fabryki, matka pakowała mu lunch i nie miał złych nawyków. Po co mu były pieniądze?

Nie byłam zadowolona z faktu, że wszystkie finanse były skoncentrowane w rękach mojej teściowej. Próbowałam rozmawiać o tym z mężem, ale nie rozumiał, co jest ze mną nie tak.

Powiedział, że moja mama prowadzi całe gospodarstwo domowe, gotuje, kupuje artykuły spożywcze, więc to logiczne, że ma wszystkie pieniądze. Potrafi nimi lepiej zarządzać.

Nie podobało mi się, że musiałam błagać teściową o pieniądze. A musiałam błagać, bo matka mojego męża wiedziała wszystko lepiej. Na przykład, jakich ubrań potrzebuję, a jakich nie.

Uważa, że nie powinniśmy marnować pieniędzy, bo trzeba oszczędzać – dziecko niedługo się urodzi, a nie będziemy z nim żyć wieki.

Nie jestem zakupoholiczką, więc kupuję rzeczy tylko wtedy, gdy ich potrzebuję. Teraz mam taką potrzebę – moje stare ciuchy już na mnie nie pasują, a te, które pasują, wyglądają obciachowo i uważam za dopuszczalne noszenie ich tylko w domu.

To samo dzieje się z kosmetykami. Moja teściowa uważa, że nie powinnam nosić makijażu, bo noszę dziecko.

Tak samo fryzjer został wykluczony, bo obcinanie włosów w ciąży przynosi pecha. A ostatnio powiedziano mi, że płatne USG to fanaberia, można je doskonale zrobić w przychodni.

Oczywiście, że można. Ale trzeba się umówić prawie miesiąc wcześniej, a potem czekać w kilometrowej kolejce, bo nasze darmowe szpitale nie przyjmują w terminie. Możesz umówić się na ósmą rano i dostać wizytę dopiero o dziesiątej.

Problemem nie są nawet pieniądze, które mój mąż i jego matka z żalem wydają na mnie i nienarodzone dziecko. Chodzi o ogólne nastawienie, które naprawdę mnie denerwuje.

Mam teraz trochę własnych pieniędzy, ale co będzie, kiedy przestanę pracować? Czy będę musiała ciągle chodzić do teściowej albo błagać rodziców? I dlaczego w ogóle wyszłam za mąż?

Pracowałam tyle, ile mogłam, by utrzymać matkę i młodszego brata, ale czułam się też winna: ” Powinnaś była pomyśleć o swoim bracie, on potrzebuje mieszkania”

Razem z moim chłopakiem oszczędzaliśmy na mieszkanie, w rezultacie powiedział, że wymagam od niego wszystkiego i dlatego ożenił się z inną kobietą

Anna powiedziała mężowi, że zostawia go dla młodego kochanka. Był załamany i następnego dnia przyprowadził do domu psa, a jego żona wszystko zrozumiała