Michał jest moim jedynym synem, ale kiedy ożenił się z Anną, zrozumiałam, że we wszystkim słucha swojej żony. Wczoraj poprosiłam, żeby zawiózł mnie do miasta, a on powiedział, że żona jedzie do salonu: „Mamo, mamy dużo swoich spraw, a tu jeszcze ty”

Michał zawsze był moim jedynym synem, moją dumą, a zarazem moją słabością. Pamiętam jego małe rączki, które sięgały do mnie, jego śmiech wypełniający dom i tę delikatność, z jaką mnie przytulał, gdy było mi ciężko.

Zawsze wydawało mi się, że znam go najlepiej na świecie, że mam klucz do jego serca. Ale wszystko zmieniło się, gdy poślubił Annę.

Na początku starałam się nie zauważać, jak jej zdanie staje się dla niego najważniejsze, jak każdą decyzję najpierw sprawdza, zanim ją podejmie, jakby bał się mnie zranić, ale nie chciał z nią wejść w konflikt.

Wczoraj poprosiłam go, żeby zawiózł mnie do miasta. Chciałam tylko małego wyjścia, pospacerować, zajrzeć do sklepu, zobaczyć ludzi, poczuć się żywa.

„Mamo, mamy tyle spraw” — zaczął, ale czekałam, że doda: „Ale mogę znaleźć chwilę”. Tymczasem usłyszałam coś zupełnie innego: „A Anna idzie do salonu, musimy wszystko dopasować do niej”.

Poczułam, jak moje serce się ściska. Słowa, które kiedyś były proste i ciepłe, teraz brzmiały chłodno i zdystansowanie. Mój syn, mój Michał, stał się obcą osobą we własnym domu.

Usiadłam na kanapie, patrząc w jego oczy, szukając tego znanego błysku, tej miłości, którą znałam od dzieciństwa. „Mamo, możemy pójść jutro, jeśli chcesz” — powiedział cicho, z tym nieuchwytnym zawstydzeniem, którego wcześniej nie znałam.

Starał się chronić Annę, nie zdając sobie sprawy, że to właśnie rani mnie najbardziej. Ból, którego nie da się wyrazić słowami.

Cały dzień czułam się obca w swojej własnej rodzinie. Rozumiałam, że kocha ją, ale dlaczego jego miłość do niej stała się silniejsza niż miłość do matki?

Michał zawsze był posłuszny, ale nigdy nie przypuszczałam, że jego posłuszeństwo może obracać się przeciwko mnie, że może tak bezwarunkowo podporządkowywać się innej osobie, zapominając o tej, która go wychowała, wspierała, czekała nocami, gdy był chory.

Wieczorem przygotowałam kolację, mając nadzieję, że przypomni sobie, że jego miejsce jest nie tylko przy żonie, ale i przy mnie. Gdy przyszedł, spróbowałam rozpocząć rozmowę. „Michał, po prostu chciałam spędzić z tobą trochę czasu”. Opuścił oczy i kiwnął głową.

„Wiem, mamo” — powiedział cicho. I wtedy zrozumiałam, że te słowa to jedyny most, który jeszcze pozostał między nami.

Nie wiem, ile jeszcze takich chwil będę musiała przeżyć, gdy syn staje się mężem i bardziej słucha żony niż matki. Ale wiem jedno: nigdy nie przestanę go kochać, nawet jeśli się oddala.

I wierzę, że pewnego dnia zrozumie, że matczyna miłość to nie tylko troska, to siła, która podtrzymuje człowieka na powierzchni, nawet gdy wydaje się, że cały świat jest przeciwko niemu.

Michał jest moim jedynym synem, ale nawet w ciszy i dystansie czuję jego serce obok. A jeśli on jeszcze tego nie wie, przypomnę mu, że mama zawsze jest przy nim — nawet wtedy, gdy bardziej słucha innych niż mnie.

„Mamo, zamieszkaj z nami, po co sama utrzymujesz tak duże mieszkanie”: gdybym wtedy wiedziała, że mój mąż namówi moją mamę, aby przepisała mieszkanie na niego bez mojej wiedzy

Przez tydzień planowałam wyjazd do mamy na wieś, powiedziałam o tym mężowi, a w dniu, w którym miał mnie zawieźć, dowiaduję się, że zawiózł swoją siostrę do przyjaciółki na drugi koniec miasta: „No cóż, kim ja jestem, a siostra to siostra”

Kiedy opuścił mnie mąż, mama powiedziała, że to dlatego, że poświęcałam zbyt dużo czasu sobie. Ale okazało się, że po prostu zakochał się w innej kobiecie: „Ty zawsze jesteś zajęta tylko sobą, a Lara jest we mnie zakochana”