Mąż powiedział, że odchodzi ode mnie, bo – jak stwierdził – byłam prostaczką i prostaczką pozostałam. „Zasługuję na lepsze życie” – usłyszałam od człowieka, z którym przeżyłam ponad dwadzieścia lat.
Dwadzieścia lat wspólnego domu, dzieci, chorób, remontów, codziennych trosk i małych radości. A jednak w jednej chwili wszystko się rozpadło, jak porcelanowy talerz, który pękł na tysiąc kawałków.
Nie zapomnę tamtego wieczoru. Siedział przy stole, już spakowany, z walizką pod nogami. W jego oczach nie było ani żalu, ani wahania – tylko chłód, którego nigdy wcześniej nie widziałam.
„Jakbym dwadzieścia lat temu wiedział, że to wszystko na darmo…” – powiedział cicho, ale wyraźnie. A ja wtedy zamarłam.
Nie dlatego, że mnie opuścił. Tylko dlatego, że w tych słowach było coś, co zniszczyło całą moją pewność, że byłam dla niego kimś ważnym.
Przypomniałam sobie nasze początki. Skromne, zwyczajne, ale pełne ciepła. On – ambitny, z głową pełną planów. Ja – może i prosta dziewczyna ze wsi, ale zakochana po uszy.
Wierzyłam w niego bezgranicznie. Gdy chciał studiować – pracowałam po nocach, żebyśmy mieli na czynsz.
Kiedy otworzył własną firmę, prałam, gotowałam, zajmowałam się dziećmi i domem, by on mógł „budować przyszłość”. Nigdy nie prosiłam o nic dla siebie. Uważałam, że jego sukces to nasz sukces.
Z czasem wszystko się zmieniło. On zaczął bywać coraz częściej poza domem. Spotkania, wyjazdy, konferencje. Pachniał obcymi perfumami, mówił innym tonem. A ja?
Ciągle ta sama. Bez modnych ubrań, bez czasu dla siebie, z rękami popękanymi od pracy. Kiedy próbowałam rozmawiać, wzruszał ramionami: „Nie przesadzaj, ty nic nie rozumiesz z życia”.
Któregoś dnia wrócił z pracy, położył na stole teczkę i powiedział spokojnie: „Nie chcę tak dalej żyć. Zmieniłem się. Ty nie”. Potem dodał z uśmiechem pełnym pogardy: „Zasługuję na coś więcej”.
Nie płakałam. Nawet nie miałam siły. Czułam tylko, jak we mnie wszystko gaśnie. Patrzyłam, jak pakuje swoje rzeczy, jak zabiera ulubiony kubek, jak zamyka za sobą drzwi. I wtedy zrozumiałam, że to nie ja się nie zmieniłam. To on zapomniał, kim był, zanim zaczął marzyć o „lepszym życiu”.
Dziś, po kilku miesiącach, patrzę na to inaczej. Wiem, że prostota nie jest wadą. To, że umiem cieszyć się małymi rzeczami, że potrafię kochać bez warunków – to nie słabość. To siła. On może mieć markowe garnitury i drogie wina, ale ja mam spokój. Mam siebie.
Czasem słyszę, że jego „lepsze życie” nie wygląda tak wspaniale, jak planował. Że nowa kobieta jest wymagająca, że ciągle czegoś od niego chce. Może to los upomniał się o sprawiedliwość. A może to tylko życie pokazuje, że wszystko wraca.
Nie wiem, czy kiedyś zrozumie, co stracił. Ale ja wiem jedno – już nigdy nie pozwolę, by ktoś patrzył na mnie z góry tylko dlatego, że nie gonię za pozorami. Prosta, ale prawdziwa – taka jestem. I dziś jestem z tego dumna.