Zawsze uważałam, że rodzina to najcenniejsza rzecz, jaką może mieć człowiek. Całe życie pracowałam, inwestowałam w dom, w dzieci, nie prosiłam o nic w zamian, chciałam tylko, żeby były szczęśliwe.
Kiedy zmarł mój mąż, miałam 65 lat. Było strasznie, bo z nim wszystko było jakoś łatwiejsze – podejmowanie decyzji, świat był bardziej stabilny. Ale przetrwałam.
Nie załamałam się. Wzięłam się w garść i zaczęłam żyć dalej. Dzieci były już dorosłe, każde miało swoje sprawy, swoje rodziny. Nie wtrącałam się w ich życie.
Ale kiedy syn znalazł się w trudnej sytuacji — wraz z żoną zostali wyrzuceni z wynajmowanego mieszkania — sama zaproponowałam:
„Zamieszkajcie u mnie. Dziecku będzie tu lepiej, a wam spokojniej. Nie będę wam przeszkadzać”. Potem pokłóciła się córka z mężem.
„Przyjedź do mamy, uspokój się” – powiedziałam. I oto mój dom, w którym zawsze było cicho, wypełnił się ludźmi, hałasem, rzeczami, płaczem dzieci, porozrzucanymi zabawkami i zapachami różnych potraw, bo każdy ma swoje nawyki żywieniowe. Nie narzekałam.
Rozumiałam: to tymczasowe. Pomogę – i się rozjadą. Ale tymczasowo się przedłużyło. Zaczęły się niedogodności, kłótnie w kuchni, kto umył czyją patelnię, kto gdzie suszy rzeczy, czyje dziecko głośniej płacze. A ja milczałam.
Starałam się być pomostem między wszystkimi. Gotowałam dla wszystkich, sprzątałam po nich, wygładzałam rogi. A pewnego ranka, kiedy wyszłam z pokoju, usłyszałam fragment rozmowy syna i jego żony. Ona powiedziała:
„Słuchaj, lepiej żeby twoja mama pojechała do domku letniskowego. Tam jest świeże powietrze, ogród, to będzie dla niej nawet zdrowe. A my byśmy tu mieszkali”.
Jakby w głowie coś zaskoczyło. Moje mieszkanie. Mój dom. Wpuściłam tu swoje dzieci, bo wierzyłam, że tak trzeba. Bo mama to tył. A teraz jestem zbędna. Nie zła. Nie zła. Po prostu zbędna.
Człowiek, który przeszkadza. Nie weszłam do nich. Nie robiłam scen, nie pytałam, czy to naprawdę zostało powiedziane.
Wszystko było jasne. Nie potrzebowałam dachu – jeździłam tam, kiedy chciałam pobyć sama, pogrzebać w ziemi, wspominać młodość.
Ale mieszkać? W drewnianym domu bez ogrzewania, z wiadrem zamiast wanny? I to jest moja „nagroda” za całą troskę?
Tego wieczoru przygotowałam kolację, jak zawsze, pospacerowałam z wnukiem, a potem weszłam do swojego pokoju i długo siedziałam w ciemności.
Coś się we mnie zmieniało. Nagle i niezauważalnie. Jakby ktoś wymazywał ze mnie obraz mamy, kobiety, która musi wszystkich ratować. Następnego dnia wezwałam taksówkę, pojechałam sama na duszę, przewietrzyłam dom, zrobiłam kilka zdjęć i wróciłam.
Wieczorem zebrałam rodzinę i spokojnie powiedziałam: „Naprawdę przemyślałam wasze słowa. Naprawdę potrzebuję świeżego powietrza.
Pojadę na dworek. Ale do tego czasu musicie znaleźć sobie mieszkanie. W tym domu mieszkałam całe życie. I będę dalej mieszkać. To jest mój dom”.
Ich oczy zrobiły się okrągłe. Niektórzy próbowali żartować, inni usprawiedliwiać się. Ale mi było obojętne.
Po raz pierwszy od dawna powiedziałam to, co myślę, i nie bałam się, że zepsuję relacje. Bo kiedy wyrzuca cię z twojego własnego domu – to nie są relacje. To pogarda.
W ciągu tygodnia spakowali swoje rzeczy. Niektórzy się obrażali, niektórzy przestali dzwonić. Ale wiecie co? Znowu śpię spokojnie.
Znowu parzę sobie kawę w ciszy. Znowu otwieram okno i słyszę, jak oddycha dom. I nie żałuję.
Bo w końcu przypomniałam sobie: mama nie jest służącą. Jest człowiekiem, który ma prawo do własnego życia. I do szacunku.
W końcu mamo powiedziałaś prawdę: „Po co ci rodzić dzieci, kto będzie nam z tatą pomagał”