Moja mama tak bardzo czekała na swoje wnuki, że zanudzała mojego męża i mnie pytaniami „kiedy to będzie?”. Kiedy pojawiła się wnuczka, moja mama prawie tańczyła z radości.
Ale to nie powstrzymało jej przed wywieraniem presji na nasze mózgi zaledwie sześć miesięcy później, mówiąc, że potrzebujemy drugiego dziecka, ponieważ jedno dziecko w rodzinie z pewnością wyrośnie na egoistę.
Mój mąż i ja i tak planowaliśmy drugie dziecko, ale chcieliśmy odpocząć od ciąży i mieliśmy wystarczająco dużo zmartwień z dzieckiem.
Oczywiście moja mama pomagała, ale nadal pracuje, więc nie mogła być ze mną przez cały dzień.
Musieliśmy z mężem niemalże walczyć o odebranie jej dziecka, bo gdy mama przyjeżdżała w odwiedziny, nie odpuszczała swojej wnuczce.
Im córka stawała się starsza, tym bardziej przypominała swoją babcię, czyli moją matkę. To fascynowało moją matkę. Przyniosła nam nawet swoje zdjęcia z dzieciństwa, abyśmy mogli się o tym przekonać.
Córka naprawdę najbardziej przypominała moją matkę. Żartowaliśmy z mężem, że ktoś pragnął tego dziecka bardziej niż ktokolwiek inny i to właśnie do niego była podobna.
Moja mama starała się spędzać z wnuczką każdą wolną chwilę. Zawsze przynosiła jej zabawki, ubrania, słodycze i rozpieszczała ją jak tylko mogła. Kiedy moja córka zaczęła chodzić do przedszkola, zaszłam w ciążę po raz drugi. Planowaliśmy mieć drugie dziecko za rok, ale zdecydowaliśmy, że trzeba to zrobić.
Kiedy moja mama się o tym dowiedziała, pogratulowała nam, ale nie była już tak entuzjastyczna jak przed narodzinami wnuczki. Myśleliśmy, że po prostu złagodziła swój entuzjazm, przelewając swoje rezerwy czułości na wnuczkę.
Ale moja matka była dość obojętna nawet wtedy, gdy urodził się nasz syn. Oczywiście przyszła na poród, ale myślę, że bardziej po to, by zobaczyć wnuczkę.
Moja matka usprawiedliwiała swój brak zainteresowania wnukiem, mówiąc, że nie jest już młoda.
No tak, trudno zajmować się spokojnie leżącym niemowlakiem, ale dobrze jej z czteroletnią wnuczką, która ewidentnie ma gdzieś ukryte perpetuum mobile. Wszyscy już zauważyli, że moja babcia jest ciągle zajęta wnuczką i kompletnie ignoruje wnuka. Zaczęło mnie to bardzo niepokoić.
Dzieciak jest jeszcze mały i nic nie rozumie, ale dorasta. Jak to będzie, gdy zauważy, że babcia uwielbia jego siostrę, a na niego nawet nie spojrzy?
Moja mama tłumaczyła swoją miłość do wnuczki tym, że jest jej wiernym odbiciem.
Owszem, jej córka jest do niej bardzo podobna, nawet bardziej niż ja czy jej siostra, ale to nie powód, by całkowicie ignorować drugą wnuczkę. Mama nie nastawia wnuczki negatywnie do brata, on po prostu dla niej nie istnieje. Nie podoba mi się to. To nie w porządku. A mama zdaje się nie słyszeć moich argumentów.