Długo milczałam. Nie chciałam o tym pisać, nawet w myślach starałam się nie wracać do tej rozmowy. Ale to nie daje mi spokoju.
Rano budzę się z ciężkim bólem w piersi — nie fizycznym, ale tym duchowym, kiedy czujesz, że coś pękło w relacjach z bliską osobą.
I nie wiesz, czy da się to ponownie skleić, czy już jest za późno. A jeśli da się — to czym? Cierpliwością? Pogardą dla siebie? Milczeniem? Pokorą?
Jestem córką wiejskiej kobiety. Całe życie pracowała na farmie, a kiedy ją zamknęli, znalazła pracę w stołówce przy szkole.
Karmiła cudze dzieci — gorąco i szczerze, tak jak mnie w dzieciństwie.
Wiem, ile mi dała. Wiem, jak ciężko jej było bez męża, bo nasz ojciec odszedł do młodszej kobiety, zostawiając mamie dom, ziemię i dwoje dzieci. Miałam wtedy dziesięć lat. Widziałam wszystko, pamiętam wszystko.
Mama jest silną kobietą. Ale jednocześnie bardzo upartą. Jeśli coś postanowiła, to prawie niemożliwe jest ją przekonać.
W dzieciństwie buntowałam się, płakałam, prosiłam. W wieku nastoletnim — złościłam się. A teraz… Teraz po prostu milczę. Ale mam już trzydzieści jeden lat. I mam swoje życie.
Mieszkam w mieście. Mamy z Igorem małe mieszkanie — zwykłe dwupokojowe na obrzeżach. Pracuję jako księgowa, Igor — jako menedżer w firmie logistycznej.
Nic specjalnego, ale kochamy się i to wystarczy. On poprosił mnie o rękę w dniu moich urodzin — bez patosu, ale z taką szczerością, że nie mogłam powstrzymać łez. Zgodziłam się, objęłam go i tej samej nocy zadzwoniłam do mamy.
— Nareszcie! — wykrzyknęła. — Już myślałam, że nie doczekam ślubu!
Była tak szczerze uradowana, że sama się rozpłakałam. Ale wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak szybko jej radość zamieni się w zimny ucisk.
Już po kilku dniach mama zaczęła mówić, że ślub oczywiście odbędzie się w naszej wsi. Bo tam jest kościół, w którym zostałam ochrzczona.
Bo tam mieszka cała nasza rodzina. Bo babcia już ledwo chodzi, a bez niej — jaki to będzie ślub? A wujek Piotr z ciocią Lizą nie pojadą do miasta.
Wszyscy sąsiedzi chcą zobaczyć, jak wyrosła moja córka. Będzie wstyd, jeśli nie będzie tradycyjnego wesela — ze stołami, muzyką, korowajem, „gorzką” i toastami za zdrowie.
Próbowałam spokojnie wyjaśnić:
— Mamo, chcemy kameralne wesele. Bez krzyków, bez picia do rana, bez dziesięciominutowych toastów. Chcemy w restauracji, w mieście.
Zaprosimy około trzydziestu osób — najbliższych przyjaciół i tylko najbliższych krewnych.
Zamilkła. A potem powiedziała:
— Więc wstydzisz się mnie?
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Bo nie wstydzę się. Ale naprawdę — nie chcę, żeby moje wesele zamieniło się w ucztę z pijackimi okrzykami i selfie na tle wiejskiego klubu.
Następnego dnia zadzwoniła do mnie ciocia Liza. Potem kuzynka Natalia. Potem nawet była koleżanka mamy z stołówki.
Wszyscy mówili jedno: „Jak to możliwe? Ślub nie na wsi? A co z babcią? A co z nami?”. Wszyscy byli urażeni. Jakbym kogoś zdradziła.
Mama nie rozmawiała już ze mną otwarcie. Wysyłała tylko krótkie wiadomości: „Wiedz, że złamałaś mi serce”. „Nie spodziewałam się tego po tobie”. „To przecież twoja rodzina”.
Czytałam i płakałam. Aż pewnego dnia wysłała mi tylko jedno zdanie: „Jeśli naprawdę to zrobisz, nie oczekuj, że przyjadę”.
W tym momencie poczułam, jak wszystko we mnie zadrżało. Jakby ktoś mnie uderzył. Ale nie fizycznie — głębiej. W coś bardzo bolesnego i delikatnego. Nie odpowiedziałam.
Teraz nie wiem, co robić. Ślub już za dwa miesiące. W restauracji zarezerwowano termin, zamówiono menu. Przyjaciółki szyją sukienki, Igor przygotowuje niespodziankę.
A ja nie śpię po nocach. Bo mama nadal nie zadzwoniła. I nie odpowiada na moje telefony. Jest urażona. Uważa, że zlekceważyłam wszystko, co we mnie zainwestowała.
Ale czy naprawdę muszę poświęcać swoje szczęście, tylko po to, żeby wszyscy byli zadowoleni?
Ja też chcę zapamiętać dzień swojego ślubu jako coś radosnego. Chcę, żeby moje zdjęcia nie były na tle wiejskich ścian, ale w sali z kwiatami i światłem. Nie chcę ślubu „jak wszyscy”. Bo nie jestem „wszyscy”. Bo to jest moje życie.
A mimo to czuję się winna. Bo wiem, jak bardzo dla mamy liczy się opinia innych ludzi. Nie pojedzie nie dlatego, że mnie nie kocha, ale dlatego, że nie będzie w stanie wyjaśnić innym, dlaczego ślub nie odbędzie się tam.
Bo w jej świecie to zdrada. W jej świecie córka jest kontynuacją matki. A w moim – jesteśmy już dwiema odrębnymi kobietami.
Nie wiem, czy przyjedzie. Może pojawi się niespodziewanie. Może przyjedzie i będzie stała przy ścianie w czerni. A może nie.
I ten dzień nie będzie dla mnie do końca szczęśliwy, bo w moim sercu pozostanie pustka. Bo mama jest jak ziemia. Jeśli pod stopami jest niestabilna, bardzo trudno jest iść.
Nie chcę się mścić. Nie chcę wygrywać. Chcę, żeby mnie zrozumiała. Nie jak dziecko, które trzeba kierować, ale jak kobietę, która ma prawo decydować. Bez presji, bez łez, bez cudzych ocen. Po prostu zrozumiała. I zaakceptowała.
Syn postanowił się ożenić, nie pytając nas o zgodę. Teraz nie chcemy iść na jego wesele