Zawsze żyłam dla innych. Najpierw dla męża, chociaż z biegiem lat nasze relacje stały się bardziej przyzwyczajeniem niż miłością. Potem dla syna.
Wszystko brałam na siebie: pracę, dom, chorą teściową, a nawet radziłam sobie, gdy syn wstąpił na uniwersytet – brałam kredyty, dorabiałam, żeby mu było łatwiej.
Dorósł, znalazł sobie żonę. Szczerze się cieszyłam, kiedy po raz pierwszy ją zobaczyłam — delikatna, uśmiechnięta, grzeczna.
Ale już miesiąc po ślubie coś się zmieniło. Synowa nagle przestała do mnie dzwonić.
Zaczęłam zauważać, że syn coraz rzadziej mnie odwiedza. Na początku usprawiedliwiałam to: praca, życie codzienne, młodość. Ale z czasem zaczęłam dostrzegać dziwne rzeczy.
Celowo nie zapraszali mnie na święta, a jeśli sama przyjeżdżałam — witali mnie chłodno. Wnuki rosły, a ja widziałam je tylko na zdjęciach.
A najbardziej bolesne było to, że mój syn zaczął milczeć. Po prostu milczał. Na wiadomości odpowiadał: „oddzwonię później”. Ale później nie było. Nie rozumiałam, co się stało. Czym zawiniłam?
A potem zadzwoniła do mnie sąsiadka, która przypadkowo usłyszała rozmowę w sklepie. Okazało się, że moja synowa rozpowszechniała historie, że „wtrącam się w ich życie”, że „celowo prowokuję kłótnie”, że „nastawiam syna przeciwko żonie”.
Byłam w szoku. To wszystko nieprawda. Ale syn jej uwierzył. Bo ona jest bliżej. Bo śpią pod jednym dachem.
Bardzo przeżywałam. Bywało, że nawet płakałam w nocy — cicho, w poduszkę, żeby nikt nie słyszał.
Wydawało się, że życie straciło sens. Ale właśnie wtedy wydarzyło się coś, czego zupełnie się nie spodziewałam.
W pracy pojawiła się nowa koleżanka. Dwudziestodziewięciolatka. Żywa, pełna energii, mądra. Pracowałyśmy obok siebie i bardzo szybko się zaprzyjaźniłyśmy.
Przynosiła mi kawę, śmiała się z moich żartów, prosiła o rady. Dzięki niej znów poczułam, że żyję. Że nie jestem tylko babcią. Że nadal jestem kobietą.
A potem… zakochałyśmy się. Tak, mam pięćdziesiąt lat. I zakochałam się. I to było wzajemne. Milczałyśmy, walczyłyśmy z uczuciami, starałyśmy się zachować dystans.
Ale w pewnym momencie stało się jasne — nie możemy już dłużej udawać. W końcu poczułam, czym jest szczęście — prawdziwe, żywe, bez presji, bez urazy.
Kiedy syn się dowiedział – była burza. Przyjechał, trzaskał drzwiami, krzyczał:
– Czyś ty oszalała?! Ona jest w wieku twojej córki!
A synowa tylko skrzywiła się:
– Synu, ona nie jest dla ciebie odpowiednia. Ona nawet nie umie gotować, co to za kobieta?
Milczałam. Bo co można powiedzieć tym, którzy nie chcą słuchać?
Ale prawda zawsze wychodzi na jaw. Kilka miesięcy później mój syn sam dowiedział się, że jego żona go zdradza. Przypadkowo, widząc wiadomość na jej telefonie. I wtedy, po raz pierwszy od lat, zadzwonił do mnie i powiedział:
— Mamo… Nie wiedziałem. Przepraszam, że ci nie uwierzyłem.
Długo rozmawialiśmy. W końcu szczerze. W końcu bez urazy. Przyznał się, że był zazdrosny. Że nie mógł pogodzić się z moim szczęściem.
Bo zawsze widział mnie jako „mamę” — silną, ofiarną, milczącą. A nie jako kobietę.
Teraz mieszkam z tą samą kobietą, w której zakochałam się w pracy. Jesteśmy razem już rok. Nie jesteśmy idealni, mamy swoje życie codzienne, czasem kłócimy się. Ale trzymamy się razem.
I wiem, że mam prawo do miłości, niezależnie od wieku, statusu, opinii społeczeństwa.
A syn? Znowu dzwoni. Znowu przyjeżdża. A teraz, kiedy na mnie patrzy, mówi:
— Nigdy nie widziałem cię tak szczęśliwej.
I to mi wystarcza.