Mam 35 lat i jeszcze rok temu wydawało mi się, że wreszcie wszystko w moim życiu ułożyło się tak, jak powinno. Stabilny związek, mąż, poczucie bezpieczeństwa.
Był starszy ode mnie o siedemnaście lat, ale nigdy nie uważałam tego za problem. Wręcz przeciwnie — jego spokój, doświadczenie i pewność siebie dawały mi poczucie, że obok mam kogoś, kto wie, czego chce od życia.
Kiedy powiedziałam mu, że spodziewam się dziecka, uśmiechnął się. Przytulił mnie, pogładził po brzuchu, powiedział, że wszystko będzie dobrze. Wtedy uwierzyłam, że jesteśmy jedną drużyną. Że choć jest starszy, to razem damy radę wejść w nowy etap życia.
Z czasem jednak zaczęłam zauważać drobne rzeczy. Jego zmęczenie nie było zwykłym zmęczeniem po pracy.
To było znużenie życiem, rutyną, hałasem. Kiedy mówiłam o przyszłości, o spacerach z wózkiem, o nocach bez snu, milczał. Albo zmieniał temat.
„Poradzimy sobie” — powtarzał, ale w jego głosie nie było już przekonania.
Nasze dziecko przyszło na świat wczesnym rankiem. Trzymałam je w ramionach i płakałam ze szczęścia. To był moment, w którym wszystko inne przestało się liczyć.
Patrzyłam na męża, czekałam na wzruszenie, na radość, na łzy. Uśmiechnął się, ale był to uśmiech bardziej grzeczny niż prawdziwy.
Dopiero później, w codzienności, zaczęłam rozumieć, co naprawdę miał na myśli, kiedy mówił, że „nie chce już mieć dzieci”. On nie kłamał. Po prostu ja nie chciałam tego usłyszeć.
Noce należały do mnie. On mówił, że jest zmęczony, że musi rano wstać. Pieluchy, karmienie, uspokajanie płaczu — wszystko spadało na moje barki. Kiedy prosiłam o pomoc, odpowiadał spokojnie:
„Ja już to wszystko przeżyłem. Teraz jest twój czas”.
Coraz częściej przypominałam sobie słowa mojej mamy. Ostrzegała mnie, delikatnie, bez oskarżeń. Mówiła:
„On jest w innym miejscu życia niż ty. Dla ciebie to początek, dla niego — zamknięty rozdział”.
Wtedy złościłam się. Myślałam, że nie rozumie miłości, że patrzy tylko na metrykę.
Dziś rozumiem. Kiedyś powiedziała coś jeszcze, półżartem, półserio:
„Już czas, żeby zajmował się wnukami, a nie własnymi dziećmi”.
Te słowa wracają do mnie w chwilach największego zmęczenia.
Mój mąż kocha nasze dziecko — na swój sposób. Przytuli, pobawi się przez chwilę, zrobi zdjęcie. Ale nie ma w nim gotowości do poświęceń, do rezygnacji z własnej wygody.
Czasem mam wrażenie, że jest bardziej dziadkiem niż ojcem. A ja… ja jestem młodą matką, która uczy się wszystkiego od nowa, sama.
Nie żałuję dziecka. Ono jest sensem mojego życia. Żałuję tylko, że nie potrafiłam wcześniej zadać sobie trudnych pytań. Że miłość wystarczy. Że różnica wieku nie ma znaczenia. Ma — wtedy, gdy jedno dopiero zaczyna, a drugie chce już odpocząć.
Dziś uczę się akceptacji. Tego, że nie zmienię go ani jego podejścia. Że muszę być silna dla siebie i dla mojego dziecka. I że czasem matki mają rację — nawet wtedy, gdy nie chcemy ich słuchać.