Katarzyna i Andrzej kochali się od pierwszego wejrzenia. Wyznania i objęcia, plany na przyszłość, potem zaczęło się ich wspólne życie, urodziło się dziecko.
A potem Andrzej odszedł do innej kobiety. Zabrał wszystkie cenne rzeczy, nawet mydło – pudełko pachnącego mydła.
I sznury, które służyły do suszenia dziecięcych ubranek. Cóż, może mu się to przyda, przepraszam za ostry żart, ale źle wyszedł: podniósł rękę i na wszelkie sposoby udowodnił, że dziecko nie jest jego.
Chociaż ten dzieciak jest kopią swojego taty – mam nadzieję, że na zewnątrz, a nie w środku.
Andrzej zrobił i robi o wiele więcej – nie chcę o tym pisać. Ale chodzi o to: u zarania ich związku, we mgle miłości, u zarania namiętności, mówiąc poetycko, ci przyszli małżonkowie znaleźli portfel.
Gruby portfel wypchany pieniędzmi! Skórzany portfel, z pieniędzmi i dokumentami na nazwisko jakiegoś staruszka – staruszek spojrzał z wyrzutem na zdjęcie!
A Katarzyna powiedziała, że portfel należy oddać właścicielowi. Musi się martwić i cierpieć – stracił tyle pieniędzy i wszystkie dokumenty! Przyszły mąż roześmiał się ze szczęścia i powiedział, że to dar niebios.
Wziął portfel dla siebie. To znaczy, wyrzucił dokumenty i sam portfel, ale wziął pieniądze i to wszystko. Po prostu skakał z radości!
Jego przyszła żona była zdezorientowana i nie wiedziała, co robić. Kochała Andrzeja, nie chciała się kłócić i nie chciała widzieć ostrzeżenia.
Tak się dzieje, gdy miłość przyćmiewa umysł. Ale zawsze są znaki ostrzegawcze i ostrzeżenia. To nie są przeszkody – wręcz przeciwnie, przeszkody można pokonać, a zaufanie i miłość można wzmocnić.
To tylko dzwonki i gwizdki, jak czerwona lampka na panelu lub pikający czujnik. Łatwo jest zakryć je dłonią, wyłączyć żarówkę lub zatkać uszy, aby nie słyszeć nieprzyjemnego dźwięku.
Ale wtedy to my ponosimy odpowiedzialność za konsekwencje. Zostaliśmy ostrzeżeni.