Kiedy wraz z mężem odwiedziliśmy jego siostrę z okazji Nowego Roku, zrozumieliśmy, że wrócimy do domu głodni. Zaprosiła wszystkich, ale najwyraźniej zapomniała coś przygotować. Usłyszałam też jej rozmowę z teściową w kuchni: „Przyjechali i myśleli, że urządzimy im tutaj przyjęcie”

Kiedy razem z mężem jechaliśmy do jego siostry na Nowy Rok, byłam naprawdę spokojna. To miało być zwykłe, rodzinne spotkanie.

Bez wielkich oczekiwań, bez fajerwerków, po prostu wspólny wieczór. Siostra męża zaprosiła wszystkich – nas, teściów, jeszcze kilka osób z rodziny. Pomyślałam, że skoro zaprasza tylu ludzi, to na pewno wszystko jest przemyślane.

Po drodze mąż zapytał, czy nie zabrać czegoś ze sobą.

„Po co?” – odpowiedziałam. – „Jedziemy w gości, na Nowy Rok. Na pewno coś przygotowała”.

Dojechaliśmy wieczorem. W domu było już głośno, dużo rozmów, śmiechu, dzieci biegające między pokojami. Złożyliśmy życzenia, rozebraliśmy się, usiedliśmy przy stole. I wtedy po raz pierwszy poczułam lekkie zdziwienie.

Na stole stały talerze, szklanki, jakaś miska z chipsami, kilka mandarynek. Nic więcej.

Pomyślałam, że to tylko na początek, że zaraz coś wyniesie z kuchni. Przecież Nowy Rok, przecież zaprosiła wszystkich.

Minęło pół godziny. Potem kolejna. Goście siedzieli, rozmawiali, pili herbatę. Ktoś zapytał półżartem:

„To co, kolacja później?”
Siostra męża tylko się uśmiechnęła.

„Zaraz, zaraz”.

Spojrzałam na męża. On wzruszył ramionami. Teściowa siedziała obok, wyraźnie niezadowolona, ale milczała.

Ja coraz bardziej czułam głód. Nie tylko fizyczny – raczej to nieprzyjemne uczucie, że ktoś nas zaprosił, ale jakby zapomniał, po co.

W pewnym momencie wstałam i poszłam do kuchni, niby po wodę. Drzwi były uchylone. W środku stała siostra męża i teściowa. Nie wiedziały, że je słyszę.

„No widzisz” – powiedziała siostra, ściszonym, ale wyraźnie rozdrażnionym głosem.

„Przyjechali i myśleli, że urządzimy im tutaj przyjęcie”.

Teściowa westchnęła.

„A czego się spodziewali?”

Zamarłam. Przez chwilę miałam wrażenie, że ktoś mówi o kimś obcym, nie o nas. Przecież nikt nie żądał przyjęcia.

Nikt nie oczekiwał luksusów. Ale zaproszenie na Nowy Rok zawsze coś znaczyło. Przynajmniej dla mnie.

Wróciłam do salonu z pustymi rękami. Usiadłam obok męża i powiedziałam cicho:

„Nie licz na kolację”.

Spojrzał na mnie zdziwiony.

„Jak to?”

Nachyliłam się bliżej.

„Słyszałam, co mówią w kuchni”.

Zrobił się czerwony. Przez chwilę milczał, potem wstał i poszedł do kuchni. Nie słyszałam, o czym rozmawiali, ale kiedy wrócił, wiedziałam, że nic się nie zmieni. Usiadł obok mnie i powiedział tylko:

„Zaraz pojedziemy”.

Teściowa spojrzała na nas z wyrzutem.

„Już?”

Mąż odpowiedział spokojnie:

„Tak, mama. Jesteśmy zmęczeni”.

Pożegnaliśmy się grzecznie. Nikt nas nie zatrzymywał. Nikt nie pytał, czy jesteśmy głodni, czy wszystko w porządku. Wyszliśmy w zimną noc, a ja poczułam ulgę, chociaż było mi przykro.

W samochodzie długo jechaliśmy w ciszy. W końcu mąż powiedział:

„Nie powinnaś była tego słuchać”.

„Nie powinnam była tego usłyszeć” – poprawiłam go. – „Ale to usłyszałam”.

Zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej. Kupiliśmy hot-dogi, kawę w papierowych kubkach. Siedzieliśmy w aucie, jedząc w milczeniu. I
nagle dotarło do mnie, jak dziwne było to wszystko.

Że Nowy Rok, który miał być rodzinny, spędziliśmy przy plastikowym stoliku, a
mimo to czułam się spokojniejsza niż tam.

„Wiesz” – powiedziałam w końcu – „najbardziej boli nie to, że nie było jedzenia. Boli to, że byliśmy niemile widziani”.

Mąż kiwnął głową.

„Też to poczułem”.

Do domu wróciliśmy przed północą. Otworzyliśmy szampana, włączyliśmy cicho muzykę. Bez gości, bez pretensji, bez szeptów w kuchni.

Tylko my. I wtedy zrozumiałam, że czasem lepiej wrócić głodnym, ale z poczuciem godności, niż siedzieć przy cudzym stole i udawać, że wszystko jest w porządku.

Ten Nowy Rok zapamiętam na długo. Nie przez fajerwerki, nie przez życzenia. Przez moment, w którym uświadomiłam sobie, że nie każde zaproszenie oznacza gościnność, a nie każda rodzinna atmosfera jest naprawdę szczera.

Przygotowałam wszystko na urodziny męża, przez dwa dni gotowałam jego ulubione potrawy, ponieważ chciałam wszystkim dogodzić, a kiedy przyszła teściowa, powiedziała, że nie będzie tego jadła: „Synu, zapakuj to, a ja nakarmię tym psa”

Kiedy nadszedł czas planowania świątecznej kolacji, zaproponowałam mężowi, aby zaprosił wszystkich bliskich krewnych, a on zgodził się tylko na obecność swojej mamy: „Nie zamierzam się do wszystkich uśmiechać i wszystkich karmić”

W zeszłym roku teściowa świętowała Boże Narodzenie z nami, więc w tym roku zaproponowałam mężowi, żeby zaprosił moją mamę, na co on odpowiedział: „Nie, moja mama nam przynajmniej pomaga, a twoja przywiezie ziemniaki i ogórki, więc niech sama je je”