Kiedy przyjechałam do syna, przypadkowo podsłuchałam jego rozmowę z żoną: „Nie zamierzam jej karmić, niech wraca do swojej wsi”

Prawie całe życie spędziłam na wsi. Ostatnio mój syn zaczął mnie namawiać, żebym się do nich przeprowadziła.

Gdybym wiedziała, jak to się skończy, nigdy bym się nie zgodziła. Malował mi wtedy różowe przyszłości:

„Mamo, przeprowadź się do nas, będziesz miała swój pokój, sklepy w pobliżu – to raj, a nie życie!”

Ale wszystko okazało się zupełnie inaczej. Nigdy nie wyjeżdżałam z wsi na dłużej. Po szkole nie miałam wyboru – ojciec, dyrektor tej samej szkoły, do której chodziłam, powiedział: „Pójdziesz do pedagogicznego, a potem będziesz u nas nauczycielką”.

Tak więc przez 35 lat pracowałam jako nauczycielka matematyki w naszej wiejskiej szkole.

Wraz z mężem wychowaliśmy dwoje dzieci – syna Aleksa i córkę Magdę. Mój mąż odszedł dawno temu, ale zdążył przekazać dzieciom wiele przydatnych rzeczy: nauczył Aleksa prowadzić swój stary samochód, a z Magdą często chodził do lasu na grzyby i jagody.

Zawsze podziwiał córkę i mówił, że jest podobna do mnie. Kiedy nadeszły lata dziewięćdziesiąte, Aleks właśnie wstępował na studia. To był ciężki czas.

Aby wysłać syna na studia do miasta, musiałam pracować w nadgodzinach, udzielać korepetycji, uprawiać ziemniaki i sprzedawać je.

Aleks dostał się na studia na wydział energetyczny, ukończył je i znalazł pracę w elektrociepłowni, gdzie pracuje do dziś.

Aleks poszedł do instytutu energetycznego, skończył go i znalazł pracę w elektrociepłowni, gdzie pracuje do dziś.

Przez długi czas wynajmował mieszkanie w stolicy, a pięć lat temu ożenił się. Razem z żoną wzięli kredyt hipoteczny na małe jednopokojowe mieszkanie. Jego żona okazała się, delikatnie mówiąc, leniwa.

Gdy tylko mój syn wracał do domu, ona mówiła, że on pójdzie po zakupy, bo ona jest zmęczona. On oczywiście dziwił się, jak ona może być zmęczona, skoro cały dzień była w domu.

W odpowiedzi synowa zaczynała narzekać: to pogoda jest zła, to za dużo samochodów, to widok z okna jest przygnębiający. Przed ślubem pracowała jako wizażystka, ale po ślubie uznała, że wystarczy jej pensja męża.

Jej skąpstwo było uderzające – wszystkie pieniądze zarobione przez Aleksa przeliczała co do grosza, sprawdzając wyciągi z banku.

Pewnego razu zachorowałam i moja córka zadzwoniła do brata. Syn zaniepokoił się: „Niech się przeprowadzi do nas! Mamy wszystkie udogodnienia, będzie jej lepiej”.

Powiedział i odłożył słuchawkę, ale jego żona natychmiast rzuciła się na niego: „Jak mogłeś podjąć taką decyzję beze mnie? Mam mieszkać z twoją matką?”

On ją uspokajał, proponując kompromis: z mojej emerytury będziemy opłacać mieszkanie. Przyjechałam, nie mając pojęcia o takich ustaleniach.

Synowa przywitała mnie chłodno, zaprowadziła do kuchni i wskazała małą kanapę, na której miałam spać.

Wzruszyłam ramionami i powiedziałam: „Macie tu ciekawie, nie tak jak u mnie na wsi, ale nic, przyzwyczaję się”.

Gdy tylko mój syn wracał do domu, ona mówiła, że on pójdzie po zakupy, bo ona jest zmęczona. On oczywiście dziwił się, jak ona może być zmęczona, skoro cały dzień była w domu.

W odpowiedzi synowa zaczęła narzekać: to pogoda jest zła, to za dużo samochodów, to widok z okna jest przygnębiający. Przed ślubem pracowała jako wizażystka, ale po ślubie uznała, że wystarczy jej pensja męża.

Jej małostkowość była uderzająca – wszystkie pieniądze zarobione przez Aleksa przeliczała co do grosza, sprawdzając wyciągi z banku.

Pewnego razu zachorowałam i moja córka zadzwoniła do brata. Syn zaniepokoił się: „Niech się przeprowadzi do nas! Mamy wszystkie udogodnienia, będzie jej lepiej”.

Powiedział i odłożył słuchawkę, ale jego żona natychmiast rzuciła się na niego: „Jak mogłeś podjąć taką decyzję beze mnie? Mam mieszkać z twoją matką?”

On uspokajał ją, proponując kompromis: z mojej emerytury będziemy opłacać mieszkanie. Przyjechałam, nie mając pojęcia o takich ustaleniach.

Synowa przywitała mnie chłodno, zaprowadziła do kuchni i pokazała mi małą kanapę, na której miałam spać.

Wzruszyłam ramionami i powiedziałam: „Macie tu ciekawie, nie tak jak u mnie na wsi, ale nic, przyzwyczaję się”.

Przez pierwszy czas tak właśnie żyliśmy. Syn z żoną w pokoju, a ja w kuchni. Piekłam im swoje popisowe placki z ziemniakami i kurczakiem, bułeczki.

Ledwie włożyłam do piekarnika, a synowa od razu podbiegała: „Prosiłam, żebyś mnie informowała, co gotujesz.
Jeszcze zepsujesz kuchenkę, jest droga!”

Starałam się nie obrażać i dalej piekłam chleb – ten ze sklepu wydawał mi się „nieprawdziwy”. Z czasem moja obecność w kuchni zaczęła ją irytować.

Pewnego razu przypadkowo podsłuchałam ich rozmowę. Synowa mówiła: „Nie będę karmić twojej matki za swoje pieniądze! Niech sprzeda dom na wsi i odda nam pieniądze”.

Aleks próbował ją uspokoić, ale ona nie ustępowała. Kiedy skończyli rozmowę, po cichu się spakowałam, wzięłam swoją starą torbę i wyszłam z mieszkania.

Do wsi wróciłam późno w nocy. Córka, widząc mnie w progu, była oszołomiona. Dowiedziawszy się o tym, co się stało, mocno mnie przytuliła i powiedziała: „Nie pozwolę ci tam wrócić”.

Pościeliła mi w moim pokoju, gdzie wszystko było takie znajome. Leżąc w swoim łóżku, pomyślałam: „Nie ma nic lepszego niż własny dom”.

Tomasz Jakubiak nie żyje. Film z jego synem wzruszył fanów i wzbudził współczucie

Roksana Węgiel podzieliła się pozytywnym wynikiem: „Jestem Przeszczęśliwa”

„Nie będzie nas w domu na święta, więc mamo, albo idź do brata, albo zostań sama”: powiedziała moja córka, chociaż dałam jej wszystko