Kiedy po raz kolejny przyjechaliśmy z mężem do jego rodziców na wieś, aby pomóc, przypadkowo usłyszałam rozmowę teściowej z sąsiadką: „Ona przecież nie chce nic robić, mój syn namawiał ją, żeby tu przyjechała”

Jechaliśmy na działkę do jego rodziców już kolejny raz tego lata. Zawsze się zgadzałam — nie dlatego, że bardzo kochałam tę działkę, lecz dlatego, że wiedziałam, jak wiele to znaczy dla mojego męża. Tam, wśród jabłoni i starej altanki, spędził swoje dzieciństwo.

Wydawało mu się, że każdy krzak ma pamięć, każda ścieżka — zapach wypieków jego mamy. Ja po prostu starałam się być blisko, nie przeszkadzać, pomagać, gdy proszono.

Tego dnia przyjechaliśmy wcześnie — słońce dopiero wschodziło nad polem, było jeszcze chłodno. Wzięliśmy narzędzia, on poszedł naprawiać stary płot, a ja do kuchni, pomagać teściowej.

Powitała nas uprzejmie, ale jakoś sucho. Przywykłam — między nami nie było otwartej wrogości, ale też ciepła. Po prostu obcy ludzie, których łączy jeden mężczyzna.

Kroiłam warzywa do sałatki, ona zmywała naczynia i rozmawiała z sąsiadką przez uchylone okno. Sąsiadka — kobieta około pięćdziesiątki, rozmowna, zawsze coś opowiada.

I wtedy usłyszałam słowa, które sprawiły, że poczułam się nieprzyjemnie, jakby ktoś włączył kran zimnej wody w środku mnie.

— Ona nic nie robi — powiedziała teściowa Maria. — Wszystko spada na mojego syna Michała. Nawet nie potrafi trzymać motyki w rękach. Przyjeżdża tu tylko po to, żeby wyglądać ładnie.

Zastygnęłam. Najpierw pomyślałam, że mi się wydaje. Potem jeszcze raz — jej głos, znajomy, lekko zmęczony, ale pewny siebie.

— No daj spokój — odpowiedziała sąsiadka Jadwiga. — Może taka jest, miejska. Najważniejsze, żeby kochała.

— Kocha, nie kocha — westchnęła teściowa. — A kto to wie. Widzę, że on przy niej spada z nóg, a ona — pije kawę i patrzy w telefon.

Poczułam wstyd. Nie dlatego, że miała rację — naprawdę pracuję od rana do nocy w mieście, a te wyjazdy na działkę były dla mnie, szczerze mówiąc, jedyną okazją, żeby trochę odetchnąć.

Lecz dlatego, że w tej kobiecie szukałam akceptacji. Chciałam, aby kiedyś spojrzała na mnie nie jak na obcą, lecz jak na członka rodziny.

Stałam z nożem w rękach i nagle zrobiło mi się tak bardzo przykro, że w gardle pojulił się guzek. Nie wiedziałam, co robić — wyjść, powiedzieć: „Słyszałam wszystko”, czy po cichu dokończyć krojenie pomidorów i udawać, że nic się nie stało.

Wybrałam to drugie. Cały dzień pracowaliśmy w milczeniu. Mąż, jak zwykle, był troskliwy — pytał, czy się nie zmęczyłam, czy chcę odpocząć.

Uśmiechałam się i kiwnęłam głową, choć w środku nie czułam spokoju. Wieczorem, kiedy wracaliśmy do domu, mówił o remoncie altanki, o planach na jesień, a ja milczałam. Potem zapytał:

— Co się stało, Olu?

Po prostu wzruszyłam ramionami:

— Tylko ciężki dzień.

W domu, kiedy zasnął, długo siedziałam na balkonie. Myślałam o tym, jak często próbujemy zasłużyć na miłość tam, gdzie jej nie będzie.

Jak często chcemy być „wystarczająco dobrzy”, żeby nas zaakceptowano. A może nie trzeba? Może wystarczy po prostu być sobą, nawet jeśli ktoś tego nie docenia?

Następnym razem, kiedy jechaliśmy na działkę, wzięłam ze sobą ciasto, które piekłam całą noc. Po prostu chciałam zrobić coś miłego.

Kiedy postawiłam je na stole, teściowa w milczeniu odcięła kawałek i powiedziała:

— Smaczne.

I po raz pierwszy — uśmiechnęła się. Nie szeroko, nie ciepło, ale jakoś inaczej. I wtedy zrozumiałam: być może nie wszystko stracone.

Może jej słowa wtedy — to nie był osąd, lecz po prostu ból osoby, która nie potrafi inaczej wyrażać troski.

I puściłam to. Bo zrozumiałam: miłość — to nie zawsze czułość. Czasami to po prostu spojrzenie przez okno, krótkie słowo, czy mały uśmiech, który z czasem staje się początkiem czegoś prawdziwego.

Sąsiadka zadzwoniła do mnie i poinformowała, że z naszej działki zniknęło ogrodzenie, a kiedy tam przyjechaliśmy, okazało się, że to byli właściciele: „To mój mąż je postawił”

Przed 50. rocznicą ślubu mój mąż mnie opuścił. Nie byłam zbytnio zasmucona, ponieważ rozumiałam, że nie zostanie długo ze swoją młodą kochanką i poprosi o powrót

Przyjechałam do córki na wesele dzień przed uroczystością, jej nie było, ale zastałam pana młodego rozmawiającego przez telefon z jakąś kobietą i dobrze, że wpadłam: „Poczekaj, za miesiąc jedziemy na wakacje za granicę”