Kiedy moi krewni dowiedzieli się, że mamy mieszkanie, a ich syn mieszka w akademiku, postanowili do nas zadzwonić: „Jak długo zamierzacie milczeć na ten temat, przecież nie jesteśmy już młodzi, żeby wszystko robić sami”

Zawsze uważałam, że rodzina to wsparcie, ciepłe słowa i ta sama nić, która łączy nas nawet wtedy, gdy życie rozrzuca nas w różne strony.

Ale z biegiem lat zaczęłam rozumieć, że są też zupełnie inni krewni — ci, dla których twoje radości stają się irytujące, a twoje osiągnięcia są postrzegane jako dogodna okazja, aby zgarnąć dla siebie kawałek tortu.

Mój mąż i ja żyliśmy tak jak większość młodych par: najpierw wynajmowaliśmy mieszkanie, potem mieszkaliśmy w ciasnym mieszkaniu, gdzie wszystko było stare, tak jak sam budynek, i gdzie za każdym razem podczas ulewy musieliśmy stawiać wiadro, aby zbierać wodę z przeciekającego dachu.

Nie narzekaliśmy, bo wiedzieliśmy, że kiedyś to minie, i pracowaliśmy, aby odłożyć choć trochę pieniędzy.

Odmawialiśmy sobie wakacji, nowych ubrań, drogich rzeczy. Po prostu marzyliśmy. I to marzenie było jedno — własny dom.

Kiedy w końcu nadszedł ten dzień i otrzymaliśmy klucze do naszego małego, ale rodzinnego mieszkania, nie mogłam powstrzymać łez. Były to łzy radości, ulgi, dumy z nas dwojga.

Długo zmierzaliśmy do tego momentu. Pamiętam, jak siedzieliśmy z mężem na gołej podłodze, jedliśmy pizzę z pudełka i patrzyliśmy na białe ściany, które czekały na nasze rysunki życia. Wtedy pomyślałam: „W końcu mamy coś własnego”.

Postanowiliśmy utrzymać to w tajemnicy przed wszystkimi. Nie z złych intencji, ale po prostu dlatego, że dobrze znaliśmy naszą rodzinę.

Tam zawsze znajdą powód, żeby nas skrytykować, żeby przypomnieć, że „krewni powinni się dzielić”. Chcieliśmy cieszyć się przynajmniej kilkoma miesiącami spokoju i naszym małym zwycięstwem.

— No i jak długo zamierzaliście milczeć? — zabrzmiało zamiast „dzień dobry”. — Nie jesteśmy już młodzi, a wy mieszkacie sobie w mieszkaniu, podczas gdy nasz syn tłoczy się w akademiku.

Zamarłam. Przez głowę przeleciały mi wszystkie wspomnienia: nasze noce, kiedy liczyliśmy każdą złotówkę, nasze kłótnie o to, że nie starczało nam pieniędzy nawet na podstawowe rzeczy, nasze zmęczenie, kiedy zamiast odpoczywać, pracowaliśmy na dwa etaty.

A teraz, kiedy w końcu poczuliśmy odrobinę szczęścia, ktoś mówi mi to tonem oskarżenia.

— To znaczy, że teraz jesteście zobowiązani mu pomóc — kontynuowała, nie dając mi się wtrącić. — Niech choć tymczasowo u was zamieszka. To przecież rodzina!

Czułam, jak wszystko we mnie wrze. Rodzina? Czy to słowo oznacza teraz tylko obowiązek oddania tego, co samemu z trudem się osiągnęło?

Dlaczego nikt nie myśli o tym, że my też jesteśmy zmęczeni, że chcieliśmy ten dom nie po to, żeby go komuś oddać, ale żeby w końcu mieć kawałek przestrzeni tylko dla siebie?

— Długo do tego dążyliśmy — powiedziałam drżącym, ale pewnym głosem. — To nasz dom. Nie zamierzamy robić z niego hotelu. Twój syn jest dorosły, niech sam buduje swoje życie.

W słuchawce rozległo się zirytowane syczenie:

— Tak? To tak teraz cenisz rodzinę? Zobaczymy, kto wam pomoże, kiedy sami będziecie mieli trudności.

Odłożyłam słuchawkę i długo siedziałam w milczeniu. Było mi ciężko nie dlatego, że wątpiłam w swoje słowa, ale dlatego, że bolał mnie sam fakt: najbliżsi ludzie, zamiast cieszyć się, zamienili moją radość w powód do wyrzutów.

Mąż podszedł i mnie przytulił.

— Nie martw się — szepnął. — Mamy prawo do szczęścia.

W jego objęciach poczułam, że to prawda. Tak, mamy prawo. Nie kradliśmy, nie zabieraliśmy cudzych rzeczy. Pracowaliśmy. Zasłużyliśmy na to. I nikt nie ma prawa zmuszać nas do oddawania lub dzielenia się z innymi.

Po tej rozmowie jeszcze długo słyszałam za plecami różne aluzje: że jesteśmy „samolubni”, że „nie rozumiemy, jak trudno jest innym”.

Ale nauczyłam się nie reagować. Bo zrozumiałam: prawdziwa rodzina to nie ci, którzy wymagają, ale ci, którzy potrafią cieszyć się z twojego sukcesu, nawet jeśli sami tego nie mają. Czasami najtrudniej jest bronić swojego prawa do bycia szczęśliwym.

Kiedy moi dziadkowie wyrzucili moją mamę z małym dzieckiem, mój tata nie poszedł za nią: „Widziałam, jak podwoził ją Krzysztof, na pewno mają romans”

Kiedy zostałam sama bez rodziców, moja ciotka była jedyną osobą, która mnie przygarnęła, a kiedy dorosłam i wyszłam za mąż, chce, żebym pomogła jej synowi w dowód wdzięczności: „Gdyby nie ja, nie wiadomo, gdzie byś teraz była”

Przez całe życie wspierałam mamę, pomagałam jej, nawet gdy poprosiła mnie, żebym pozwoliła jej i tacie żyć dla siebie. A teraz dowiedziałam się, że chce zostawić mieszkanie wujkowi, bo nie ma gdzie mieszkać