Nigdy nie myślałem o tym, kto dostanie mieszkanie moich rodziców. Przez długie lata nawet nie przyszło mi to do głowy, bo wydawało mi się, że w rodzinie są rzeczy ważniejsze niż ściany, metry i akt notarialny.
Liczyła się lojalność, pomoc, obecność wtedy, gdy komuś jest ciężko. A ja byłem zawsze.
Kiedy tata chorował, to ja po pracy jechałem do nich z zakupami. Kiedy mama nie mogła sama pójść do lekarza, brałem wolne i siedziałem w poczekalni, choć w firmie patrzyli na mnie krzywo.
Kiedy coś się psuło w mieszkaniu — pralka, kran, drzwi — dzwonili do mnie. I nigdy nie mówiłem, że nie mam czasu.
Mój brat pojawiał się rzadko. Zawsze zajęty, zawsze zmęczony, zawsze z jakimś „później”. Rodzice tłumaczyli go bez końca.
Mówili, że ma trudniejszy charakter, że życie go nie oszczędza, że trzeba mu pomóc. A ja kiwałem głową i robiłem swoje.
– Ty jesteś rozsądny, synu – powtarzała mama. – Z tobą zawsze można polegać.
Myślałem, że to znaczy coś więcej.
Pewnego dnia usiedliśmy wszyscy przy stole. Bez zapowiedzi, bez ceremonii. Mama poprawiała serwetkę, tata patrzył w okno, a ja czułem dziwny niepokój, jakby coś wisiało w powietrzu.
– Chcemy wam coś powiedzieć – zaczęła mama.
Słuchałem uważnie, spokojny. A potem usłyszałem, że mieszkanie zostanie zapisane mojemu bratu.
Na moment nie zrozumiałem sensu tych słów. Jakby były wypowiedziane w obcym języku.
– Jak to… jemu? – zapytałem w końcu.
Mama westchnęła ciężko.
– Synu, kochamy cię tak samo, ale on potrzebuje więcej.
To zdanie utkwiło mi w głowie jak drzazga. „Potrzebuje więcej”. A ja czego potrzebuję? Tego nikt nie zapytał.
Siedziałem w ciszy, a brat udawał skrępowanego. Powiedział nawet coś o tym, że „nie chce się kłócić” i że „tak wyszło”.
Rodzice tłumaczyli, że ja sobie poradzę, że mam pracę, rodzinę, że zawsze byłem samodzielny.
I wtedy zrozumiałem, że właśnie to było moim problemem przez całe życie — zawsze sobie radziłem.
Nie zrobiłem awantury. Nie podniosłem głosu. Wstałem od stołu i powiedziałem tylko:
– Skoro tak zdecydowaliście, to mam nadzieję, że brat będzie też tym, który się wami zajmie.
Mama spojrzała na mnie zaskoczona.
– Co ty mówisz?
– Mówię dokładnie to, co słyszę od was – odpowiedziałem spokojnie. – On potrzebuje więcej. To niech teraz on będzie.
Od tamtej rozmowy przestałem dzwonić pierwszy. Przestałem przyjeżdżać z zakupami. Przestałem brać wolne, żeby jeździć po lekarzach.
Nie z zemsty, nie z nienawiści — z prostego zmęczenia.
Rodzice zaczęli dzwonić częściej. Najpierw zdziwieni, potem z pretensją.
– Co się z tobą dzieje? – pytała mama. – Zawsze byłeś inny.
– Nic się nie dzieje – odpowiadałem. – Po prostu oddaję odpowiedzialność temu, komu oddaliście przyszłość.
Brat nie wytrzymał długo. Zadzwonił po kilku tygodniach, zirytowany.
– Nie możesz tak po prostu zniknąć – powiedział. – Oni są starzy.
– Wiem – odpowiedziałem. – Dlatego przez lata byłem obok. Teraz twoja kolej.
Cisza po drugiej stronie była długa.
Najtrudniejsza była rozmowa z ojcem. Zadzwonił późnym wieczorem.
– My nie chcieliśmy cię skrzywdzić – powiedział cicho. – Myśleliśmy, że zrozumiesz.
I właśnie wtedy coś we mnie pękło.
– Tato – odpowiedziałem – ja zawsze rozumiałem. Zawsze was stawiałem przed sobą. Ale pierwszy raz w życiu chcę, żeby ktoś zrozumiał
mnie.
Nie wiem, jak to się skończy. Nie wiem, czy brat rzeczywiście przejmie wszystkie obowiązki, czy rodzice w końcu zobaczą, co stracili.
Wiem jedno — przestałem być tym synem, który daje wszystko i nie zadaje pytań.
Miłość to nie tylko słowa. To decyzje. A wasza decyzja nauczyła mnie, że też mam prawo wybierać siebie.
I po raz pierwszy od dawna nie czuję się winny.