Długo nosiłam w sobie tajemnicę, bałam się nawet pomyśleć na głos, że mogę znów poczuć to samo, co kiedyś w młodości. Miłość.
Tak, wielkie i proste słowo, które w wieku pięćdziesięciu lat dla wielu brzmi dziwnie, niemal śmiesznie.
„Nie masz już na to czasu” – mówią. „Pomyśl raczej o dzieciach, wnukach, zdrowiu” – dodają.
I rzeczywiście tak żyłam przez wiele lat: dla innych, dla rodziny, dla cudzych problemów, dla próśb sąsiadów. Tylko nie dla siebie.
A potem pojawił się on. Stało się to tak przypadkowo, że nawet teraz wydaje mi się, jakby to wszystko było wymysłem.
Wracałam ze szpitala, gdzie przechodziłam badania, i w korytarzu natknęłam się na mężczyznę.
Grzecznie mnie przepuścił, a ja poczułam zapach kawy i mroźnego powietrza, jakby emanował czymś ciepłym i bliskim.
Zaczęliśmy rozmawiać, tylko kilka zdań, ale w jego głosie było coś, co zapadło mi w pamięć na długo. Później spotkaliśmy się jeszcze raz. Potem jeszcze raz.
Dzwonił, zapraszał na spacer, a ja łapałam się na tym, że śmieję się z jego żartów, jakbym znów miała dwadzieścia lat.
Moje serce biło tak mocno, że musiałam się zatrzymywać, żeby złapać oddech.
Długo nie pozwalałam sobie myśleć, że to może być coś poważnego. Ale każde spotkanie było dla mnie jak łyk powietrza, bo dusiłam się ciszą i samotnością we własnym mieszkaniu.
Ukrywałam te spotkania przed córką. Mówiłam, że zatrzymałam się w sklepie, że sąsiadka poprosiła mnie o pomoc, że pojechałam do lekarza. Wstydziłam się, jakbym robiła coś złego.
Jednocześnie czułam słodką radość z tego, że mam mały sekret. Ja, która zawsze byłam przewidywalną, poprawna, „wygodną” mamą, nagle poczułam się żywa.
Ale tajemnice nie trwają długo. Pewnego razu córka zadzwoniła do mnie późnym wieczorem, a ja właśnie wracałam z restauracji.
Podniosłam słuchawkę, a po drugiej stronie usłyszałam jej zaniepokojony głos: „Mamo, gdzie jesteś?” Zdezorientowałam się, ale postanowiłam nie kłamać: „Córeczko, jestem z osobą, z którą dobrze mi się czuję”.
Zamilkła na kilka sekund, a potem powiedziała chłodno: — Mamo, lepiej nam pomóż, zamiast bawić się w miłość. Mamy małe dziecko, mnóstwo problemów, a ty się bawisz.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Jej słowa raniły mnie, jak nóż. Czyżby moje prawo do szczęścia skończyło się tylko dlatego, że zostałam babcią?
A potem przypomniałam sobie, ile lat poświęciłam tylko jej, jej rodzinie, jej dziecku. Jak siedziałam nocami z wnukiem, kiedy ona prowadziła interesy.
Jak odkładałam własne zakupy, bo trzeba było pomóc im w remoncie. Jak rezygnowałam z podróży, bo „może nagle będziecie potrzebować mojej pomocy”. A co otrzymałam w zamian? Potępienie.
Następnego dnia pojechałam do nich. Córka przywitała mnie z gniewem na twarzy, zięć również patrzył na mnie z wyrzutem. Usiedliśmy w kuchni i w końcu postanowiłam powiedzieć wszystko, co czułam.
Nie proszę cię o pozwolenie, chcę tylko, żebyś zrozumiała: moja miłość niczego wam nie odbiera. Ona tylko dodaje mi sił.
— Mamo, zmieniłaś się — powiedziała w końcu. — Nie poznaję cię. Wiedziałam, że przed nami jeszcze rozmowy, być może — urazy, być może nawet łzy.
Ale czułam jedno: nie pozwolę już nikomu odebrać mi tego, co w końcu podarowało mi przeznaczenie. Bo raz już straciłam siebie, kiedy żyłam tylko dla innych.
I po raz drugi nie pozwolę na to. Ja też mam prawo do szczęścia. I jeśli moja córka nie zrozumie mam teraz, może zrozumie później, kiedy sama znajdzie się w mojej sytuacji.