Kiedy zaczęłam spotykać się z Michałem, nie wiedziałam nawet, że jego mama mieszka i pracuje za granicą.
Szczerze mówiąc, niewiele mnie to obchodziło. O tym, że Katarzyna pracuje w Portugalii dowiedziałam się dopiero na naszym ślubie.
Nie mogła przyjechać, tylko zadzwoniła, pogratulowała mi przez telefon i przelała 100 euro.
Tłumaczyła to jakimiś problemami w pracy. Ale i tak uważam, że to była pusta wymówka. Jak można przegapić ślub jedynego syna z powodu pracy?
Przez osiem lat naszego małżeństwa moja teściowa bardzo rzadko nas odwiedzała. ʼ
Wyglądało to tak, jakby zupełnie zapomniała o swojej rodzinie w Polsce. Nie mówię nawet o jakiejkolwiek pomocy materialnej czy choćby symbolicznych prezentach.
Katarzynę udało mi się spotkać osobiście dopiero na chrzcinach naszego syna Marka.
Tym razem przyjechała, ale tylko na dwa dni, po czym znów wyjechała: „Nie mogę zostać długo, seniorka na mnie czeka. Jak zarobię pieniądze, jeśli wyjadę?” – wyjaśniła.
Zapytałam ją, czy nie ma zamiaru wrócić do domu, bo ma wnuka i syna, a ona odpowiedziała, że nie ma zamiaru żyć za grosze.
Poczułam się urażona. Teściowe moich koleżanek pomagają przy dzieciach, zapraszają je do siebie lub po prostu przyjeżdżają w odwiedziny.
Ale my tego wszystkiego nie mieliśmy. Marzyłam, że Marek poczuje opiekę babci, dostanie od niej chociaż drobne prezenty – zabawkę czy słodycze.
Dorastałam jako sierota, wychowywała mnie nieżyjąca już babcia. Po ślubie zamieszkaliśmy w jej domu, bo nie mieliśmy pieniędzy na własne mieszkanie.
Niedawno zaczęliśmy robić remont w pokoju syna. Położyliśmy nową podłogę laminowaną, kupiliśmy łóżko, biurko i tablicę do rysowania.
Ale Marek bardzo chciał mieć szwedzką ścianę. Zobaczył taką w domu kolegi z klasy i od razu mu się spodobała. Latem trenował z Michałem na boisku, ale zimą jest zimno, żeby trenować na zewnątrz.
Nie mieliśmy jednak wystarczająco dużo pieniędzy na ściankę. Mieliśmy już pożyczone pieniądze na remont. Nie chciałam denerwować syna i nagle przypomniała mi się teściowa:
„Wkrótce tam będę, chcę odpowiednio uczcić święta. Nie byłam w domu od tak dawna. Tęsknię za tobą. Co mam kupić Marekowi na Mikołajki?”
Powiedzieliśmy mu, że marzy o szwedzkiej ścianie, a jego teściowa obiecała, że przyjedzie i ją kupi.
Byłam szczęśliwa: wreszcie babcia zatroszczyła się o wnuka. Z niecierpliwością czekałam na jej przyjazd, sprzątałam dom, gotowałam smaczne potrawy, nawet upiekłam Napoleona.
Kiedy Katarzyna przyjechała, usiadłyśmy przy stole. Wyjęła torbę i powiedziała: „O, prawie zapomniałam. Proszę bardzo, to prezent dla Mareczka”.
Na stole leżała torba słodyczy i 100 euro. Zdezorientowana przypomniałam jej o obietnicy, którą mi złożyła. Powiedziała, że staliśmy się bezczelni i nie doceniamy tego, co dla nas robi.
Ale obiecała nam pomóc. Przez tyle lat tylko się brzydko pokazywała, a tu tylko 100 euro i słodycze.
Zdezorientowana przypomniałam jej o obietnicy, którą mi złożyła. Powiedziała, że staliśmy się bezczelni i nie doceniamy tego, co dla nas robi.
Ale obiecała nam pomóc. Przez tyle lat tylko się brzydko pokazywała, a tu tylko 100 euro i słodycze.
Zagroziła, że jeśli nam się nie spodoba, to go zabierze. Wzięła pieniądze i słodycze, odwróciła się i wyszła. Mój mąż milczał, ale widziałam, jak bardzo martwi go zachowanie matki.
Co można zrobić ze 100 euro w dzisiejszych czasach? Nie wystarczy nawet na szwedzką ścianę, bo kosztuje znacznie więcej.
Babcia przez tyle lat nie wykazywała zainteresowania wnukiem. Dlaczego jest taka chciwa? Powiedziałam mężowi, że dam teściowej drugą szansę.
Jeśli się opamięta i mimo wszystko kupi prezent dla Mareczka, to zaproszę ją na święta. Bo wiem, że nie ma gdzie pójść na święta.