Zawsze wierzyłam, że prawdziwa miłość to wtedy, gdy dwoje ludzi idzie przez życie razem, wspiera się, starzeje obok siebie i nigdy nie traci ciepła w spojrzeniu.
Z Igorem przeżyliśmy razem prawie trzydzieści lat. Nie powiem, że było idealnie, ale uważałam, że nasze życie to prawdziwe partnerstwo – pełne zaufania, wspólnej pracy, rodziny i wspomnień. Jestem z tych kobiet, które żyją nie dla siebie, ale dla bliskich.
Wszystko robiłam dla niego – dla nas. Nawet kiedy zaczął się oddalać, wmawiałam sobie, że to tylko zmęczenie, wiek, chwilowy kryzys, który minie.
Pamiętam, jak wszystko się zaczęło. Byliśmy młodymi studentami, bez pieniędzy, ale z wielkimi marzeniami.
On był wtedy radosny, pełen życia, miał w sobie taką szczerość, którą pokochałam najbardziej. Pobraliśmy się zaraz po studiach.
Budowaliśmy nasze życie od zera – małe mieszkanie, remonty własnymi rękami, kredyty, dzieci. Pracowałam na dwóch etatach, żebyśmy mogli coś odłożyć, żeby jemu było lżej. Zawsze myślałam: „Jeszcze trochę, i będzie lepiej, zrozumie, jak bardzo się staram”.
Ale chyba właśnie to był mój błąd. Całe życie poświęciłam jemu, zapominając o sobie.
Nie zauważałam, jak powoli stawał się kimś obcym. Zamiast rozmów – cisza. Zamiast spojrzeń – obojętność. „Jesteś po prostu zmęczony” – mówiłam.
„Ciężka praca, to normalne”. Nie chciałam widzieć, że się oddala. Nie chciałam przyznać, że miłość, którą tak chroniłam, już dawno wygasła w jego sercu.
Pewnego wieczoru wrócił późno. Siedziałam w kuchni, jak zawsze, czekałam z kolacją. Postawił na stole butelkę wina, jak kiedyś, w naszych młodych latach.
Na chwilę uwierzyłam, że zaraz powie coś ciepłego. Ale powiedział coś zupełnie innego.
— Marysiu, musimy porozmawiać.
Uśmiechnęłam się, choć coś we mnie zadrżało. „Oczywiście” – odpowiedziałam, a on spojrzał na mnie tymi zimnymi oczami, których nie poznawałam.
— Nie wiem, jak to powiedzieć… Poznałem kogoś. Jest młodsza. I postanowiłem zacząć nowe życie.
Długo milczałam. Myślałam, że to żart, że zaraz powie: „Nie, tylko żartowałem”. Ale on milczał. Siedział naprzeciwko i patrzył w stół.
Patrzyłam na swoje dłonie – te same dłonie, którymi tyle razy gotowałam mu obiad, prałam jego koszule, głaskałam go, gdy chorował. I czułam tylko pustkę.
— A ja? — zapytałam cicho. — A my?
Nie odpowiedział. Wstał, wziął kurtkę i powiedział:
— Przepraszam, ale już postanowiłem.
I wyszedł.
Drzwi zamknęły się cicho, ale dla mnie to był grzmot. Siedziałam tak jeszcze długo, aż zaczęło świtać. W głowie wciąż brzmiały te same słowa: „Poznałem inną”.
Potem życie straciło kolory. Wstawałam, chodziłam do pracy, wracałam, ale wszystko było jakby w ciszy. Dzieci dorosły, miały swoje sprawy.
Przyjaciele próbowali mnie pocieszać, ale co mogli powiedzieć? „Dasz radę, jesteś silna”. Ale ja nie czułam się silna. Czułam się złamana, odrzucona.
Miałam wrażenie, że jestem nikomu niepotrzebna. Jak stara rzecz, którą kiedyś kochano, a teraz odłożono, bo pojawiła się nowa – piękniejsza, świeższa.
A potem dowiedziałam się, że się z nią ożenił. Z tą samą kobietą. Młodszą o dwadzieścia lat. Kiedy zobaczyłam ich razem w mieście – uśmiechał się tak, jak dawno nie uśmiechał się do mnie.
I zabolało mnie to do łez. Ale nie dlatego, że był z nią. Tylko dlatego, że zrozumiałam: ja straciłam siebie na długo przed tym, jak on odszedł.
Zniknęłam w codzienności, w obowiązkach, w strachu przed samotnością. Żyłam nie swoim życiem, ale jego. I kiedy odszedł, zostałam z niczym – bo nie miałam siebie.
Minęły dwa lata. Nauczyłam się żyć sama. Na początku było ciężko – cisza w mieszkaniu, pusty stół, weekendy bez planów. Ale potem poczułam coś nowego – lekkość.
Już nie czekałam, nie starałam się przypodobać, nie żyłam dla cudzych kroków. Zaczęłam malować, spacerować, czytać książki, o których kiedyś tylko marzyłam. Znowu nauczyłam się śmiać.
Pewnego dnia spotkaliśmy się przypadkiem na targu. Spojrzałam mu w oczy. Poszarzał, wyglądał na zmęczonego. A obok niego nie było tej „młodszej piękności”. Próbował coś powiedzieć, ale tylko spokojnie się uśmiechnęłam.
— Cześć, Igorze — powiedziałam. — Jak się masz?
— Eee… dobrze — odpowiedział niepewnie. — Ty… dobrze wyglądasz.
Skinęłam głową i odeszłam. I po raz pierwszy nie poczułam bólu. Tylko lekkie współczucie. Nie do siebie – do niego.
Bo zrozumiałam jedno: on nie odszedł dlatego, że stałam się gorsza. Odszedł, bo nie potrafił docenić tego, co miał.
Kiedyś myślałam, że bez niego nie dam rady. A teraz wiem: bez niego wreszcie mogłam być sobą.
Dziś, gdy wieczorem nalewam herbatę i siadam przy oknie, nie czuję samotności. Czuję spokój. Tę ciszę, której kiedyś się bałam, dziś kocham. Bo jest moja.
Czasem myślę: gdybym mogła cofnąć czas, czy chciałabym, żeby wszystko potoczyło się inaczej? Nie. Bo dopiero po tym bólu zrozumiałam, że nie wolno oddawać całej siebie drugiemu człowiekowi. Bo kiedy on odejdzie – zostaniesz z niczym.
Całe życie poświęciłam mężowi, a on zamienił mnie na młodszą. Ale dziś jestem mu wdzięczna. Bo dopiero wtedy, gdy odszedł i potraktował mnie jak niepotrzebną rzecz, zaczęłam żyć naprawdę – jako kobieta, która wreszcie zna swoją wartość.