Całe życie myślałam, że mój mąż mnie kocha i wysłucha, dopóki nie usłyszałam jego rozmowy z teściową: „Dobrze, mamo, jak tak wolisz, zapiszemy mieszkanie na ciebie, na wszelki wypadek”

Przez całe życie byłam pewna, że mam szczęście. Że trafiłam na mężczyznę, który nie tylko mnie kocha, ale też szanuje, słucha i liczy się z moim zdaniem.

Zawsze mówił, że jestem jego najlepszą przyjaciółką, że bez mojej opinii nie podejmuje żadnej decyzji. A ja w to wierzyłam.

Wierzyłam, że nasze małżeństwo jest inne – spokojne, partnerskie, pełne wzajemnego zaufania. Do czasu, aż pewnego dnia przypadkiem usłyszałam rozmowę, która zburzyła cały mój świat.

To był zwyczajny poranek. Wstałam wcześniej, zrobiłam śniadanie, a mąż jeszcze rozmawiał przez telefon w salonie. Myślał, że śpię.

Nie chciałam mu przeszkadzać, więc cicho wyszłam z sypialni, żeby wstawić pranie. I wtedy usłyszałam jego głos – spokojny, rzeczowy, ale jakiś obcy, chłodny.

– Dobrze, mamo, jak powiesz, tak zrobimy – powiedział. – Oczywiście, że rozumiem, lepiej, żeby mieszkanie było na ciebie. Tak, tak, „na wszelki wypadek”.

Zamarłam. Serce zaczęło mi bić tak głośno, że miałam wrażenie, iż zaraz mnie usłyszy. Stałam za ścianą, z ręcznikiem w dłoniach, niezdolna do ruchu.

„Mieszkanie na nią?” – powtarzało mi się w głowie jak echo. Mieszkanie, które razem kupowaliśmy, odkładając każdy grosz, rezygnując z wakacji, z nowych ubrań, z drobnych przyjemności. Mieszkanie, które miało być naszym wspólnym domem, naszą przystanią.

– Tak, oczywiście, że ona nie musi o tym wiedzieć – dodał po chwili. – Po co się denerwować, mama? Będzie spokojniej, jak wszystko będzie na ciebie.

Te słowa uderzyły mnie mocniej niż cokolwiek wcześniej. Nie krzyk, nie zdrada, nie kłótnia – tylko ten ton: spokojny, rozsądny, jakby omawiał coś zupełnie oczywistego.

Weszłam do pokoju, zanim zdążył się rozłączyć. Spojrzał na mnie i na moment zbladł. Telefon wciąż miał w dłoni.

– Z kim rozmawiasz? – zapytałam, choć doskonale wiedziałam.

– Z mamą – odpowiedział z tym swoim spokojem, który tym razem brzmiał jak kpina.

– I co, postanowiliście razem, że nasze mieszkanie zapiszecie na nią? – głos mi zadrżał. – „Na wszelki wypadek”? A ja… ja w tym wszystkim kim jestem? Lokatorką?

Zamilkł. Spuścił wzrok, coś tam mamrotał o formalnościach, o „bezpieczeństwie”, o tym, że „to tylko dokumenty”. Ale ja już nie słyszałam. Bo jak można wierzyć człowiekowi, który w sekrecie przed tobą planuje oddać to, co wspólnie budowaliście – swojej matce?

Nie wiem, ile wtedy minęło minut. Stałam naprzeciwko niego i miałam wrażenie, że widzę kogoś obcego.

Tego samego mężczyznę, który przynosił mi kwiaty, robił herbatę, gdy byłam chora, śmiał się z moich żartów… A teraz? Teraz patrzył na mnie jak na problem, który trzeba rozwiązać jak najciszej.

Tego wieczoru długo nie mogłam zasnąć. W głowie kłębiły się pytania: czy on mnie kiedykolwiek naprawdę kochał? Czy wszystko było tylko teatrem, a za kulisami to mama pociągała za sznurki?

Następnego dnia poszłam do pracy jak zawsze. Uśmiechałam się, rozmawiałam, ale w środku czułam tylko pustkę. Wieczorem, kiedy wróciłam, on próbował udawać, że nic się nie stało. Usiadł przy stole, zaproponował kolację, włączył telewizor.

– Nie możemy tak żyć, jakby nic się nie wydarzyło – powiedziałam cicho.

– Kochanie, nie przesadzaj – westchnął. – Przecież to tylko dla bezpieczeństwa. Wiesz, jak mama się boi, że gdyby coś się stało, to…

– Gdyby co się stało, Piotr? – przerwałam mu. – Gdybyś mnie zostawił? Albo wyrzucił z własnego domu?

Zamilkł. To milczenie było gorsze niż jakakolwiek odpowiedź. Wtedy zrozumiałam, że już wszystko wiem.

Przez kolejne dni udawałam spokój. Przeglądałam dokumenty, rozmawiałam z prawnikiem, a w nocy płakałam w poduszkę.

Bo jak pogodzić się z tym, że człowiek, którego kochałaś najbardziej, nie miał do ciebie nawet odrobiny zaufania? Że zamiast partnerstwa wybrał
lojalność wobec swojej matki?

W końcu spakowałam się. Bez awantur, bez krzyków. Zostawiłam klucz na stole. Na kartce napisałam tylko: „Nie potrzebuję niczego na wszelki wypadek. Potrzebuję miłości i zaufania. Skoro nie potrafisz tego dać – nie mam tu czego szukać.”

Nie zadzwonił. Nie przyszedł. Może mama doradziła mu, że tak będzie „rozsądniej”. A może sam zrozumiał, że kobieta, która przestaje wierzyć w jego słowa, już nigdy nie spojrzy na niego tak samo.

Minęły miesiące. Wynajęłam małe mieszkanie, kupiłam kilka nowych rzeczy. Zaczęłam oddychać inaczej – spokojniej.

Czasem widuję jego matkę w sklepie, udaje, że mnie nie widzi. A ja? Ja tylko się uśmiecham. Bo wreszcie wiem, że największy błąd, jaki można popełnić, to oddać swoje życie komuś, kto wciąż słucha głosów z zewnątrz, a nie swojego serca.

Dziś nie mam już złudzeń. Miłość to nie słowa, nie wspólne zdjęcia i obietnice. Miłość to decyzja – codzienna, świadoma, szczera. A tamtej decyzji Piotr nigdy nie podjął.

Moja przyjaciółka zawsze mówiła, że mam szczęście z mężem, nawet wzięłam ją za matkę chrzestną mojego syna. A kiedy pewnego dnia wróciłam wcześniej z pracy, zastałam ich w naszej sypialni: „On i tak cię nie kocha, a my wkrótce będziemy mieli dziecko”

Kiedy mama zaprosiła nas na swoje urodziny, powiedziała, że ma listę rzeczy, które chciałaby dostać. Kiedy mój mąż to usłyszał, powiedział, że jego mama też przygotuje listę

Byłam przekonana, że mój mąż mnie kocha i chce być tylko ze mną, ale kiedy przypadkiem zobaczyłam w jego telefonie wiadomości od innej kobiety, zrozumiałam, jak bardzo się myliłam: „Robert, mam już dość czekania, aż rozwiedziesz się z żoną”